Ανακοινωθέντα

Με ιερή ευλάβεια και αισθήματα βαθιάς συγκίνησης, μαζευτήκαμε σήμερα στον Ιερό Ναό Αγίου Κοσμά του Αιτωλού για να απευθύνουμε το ύστατο χαίρε και να αποδώσουμε τις πρέπουσες τιμές στο άξιο παλληκάρι της πατρίδας, τον Νίκο Νικολάου.

Μετά από σαράντα επτά σχεδόν χρόνια επώδυνης καρτερίας και προσμονής, με πολλά αναπάντητα ερωτήματα, το δράμα της οικογένειας, των συγγενών και των φίλων ενός ακόμη αγνοούμενου της τουρκικής εισβολής του 1974, παίρνει ένα τέλος. Κηδεύουμε σήμερα τον έφεδρο στρατιώτη της 173 ΜΑ/ΤΠ (Μοίρας Αντιαρματικού Πυροβολικού), που θυσιάστηκε με περηφάνια, τόλμη και λεβεντιά για την ελευθερία της πατρίδας.

Αισθάνομαι, όπως όλοι, μεγάλη την τιμή να μιλήσω για ένα ήρωα όπως είναι ο Νίκος Νικολάου. Να αποτιμήσω με λόγια όσα ο νους δεν μπορεί πάντα να συλλάβει.  Ευχαριστώ την οικογένεια για την τιμή που μου κάνει να είμαι εδώ σήμερα.

Ο Νίκος ήταν το δεύτερο από τα πέντε παιδιά της οικογένειας του Σπύρου και της Θέκλας Νικολάου. Δυστυχώς, οι μαρτυρικοί γονείς βίωσαν μια ζωή γεμάτη πόνο και θλίψη και έφυγαν πικραμένοι, αδικαίωτοι και απληροφόρητοι για τη διακρίβωση της τύχης του αγαπημένου τους παιδιού. 

Ολοκλήρωσαν τον κύκλο της δικής τους ζωής, όπως και τόσοι άλλοι συγγενείς αγνοουμένων, χωρίς να μπορέσουν να τους απευθύνουν το ύστατο χαίρε σύμφωνα με τη θρησκεία και τις παραδόσεις μας.

Βρίσκονται όμως μαζί μας τα τέσσερα αδέρφια του, Πολύβιος, Γιαννάκης, Πανίκος και Χριστάκης προσευχόμενοι για την αιώνια ανάπαυση της ψυχής του ήρωα αδερφού τους. 

Ο Νίκος γεννήθηκε στις 16 Μαΐου το 1944 στον Άγιο Θεόδωρο Καρπασίας. Αποφοίτησε από το Λύκειο Αμμοχώστου και ακολούθως εργάστηκε για κάποιο διάστημα στα πλοία, καταλήγοντας στην Αυστραλία, όπου έζησε για μερικά χρόνια. Η νοσταλγία της πατρίδας και των δικών του αγαπημένων ανθρώπων τον οδήγησε γρήγορα πίσω. Με δεδομένη την αγάπη του για κάθε αθλητική δραστηριότητα αποφάσισε  να ασκήσει το επάγγελμα του Γυμναστή. Δημιούργησε τη δική του ιδιόκτητη επιχείρηση, η οποία λειτούργησε με υψηλές και ποιοτικές προδιαγραφές για την εποχή, παρέχοντας υπηρεσίες που την καθιστούσαν μοναδική στο είδος της.

Ο Νίκος υπήρξε ένας νέος, δραστήριος και αισιόδοξος με όνειρα και φιλοδοξίες για τη ζωή. Ήταν φιλικός και ευχάριστος, γεμάτος ζωντάνια και ενθουσιασμό, ιδιαίτερα αγαπητός στην οικογένεια και στους φίλους του. Μεγαλωμένος με ήθος και αρχές, συνεργαζόταν με όλους και ξεχώριζε για την ευγένεια και την καλοσύνη του. Αγαπούσε πολύ την ενασχόληση με τον Αθλητισμό, ο οποίος είχε εξέχουσα θέση στη ζωή του.

Ο μαύρος Ιούλης του 1974 τον βρίσκει  στην Αμμόχωστο όπου διέμενε μαζί με τους γονείς και τα αδέλφια του.

Στις 20 Ιουλίου 1974, ημερομηνία έναρξης της τουρκικής εισβολής, ο Νίκος ανταποκρίθηκε άμεσα στο κάλεσμα για γενική επιστράτευση και κατετάγη έφεδρος στην 173 ΜΑ/ΤΠ, η βάση της οποίας βρισκόταν στον Καράολο Αμμοχώστου. Τις πρώτες μέρες της εισβολής έλαβε μέρος σε διάφορες μάχες στις περιοχές Καράολου και Σακχάρια Αμμοχώστου.

Στις 12 Αυγούστου μια ομάδα της μοίρας αποτελούμενη από 30-35 άτομα, ανάμεσα τους βρισκόταν και ο Νίκος, μεταφέρθηκαν στην περιοχή του λιμανιού Αμμοχώστου και επάνδρωσαν θέσεις της Εθνικής Φρουράς.

Στις 14 Αυγούστου, ημερομηνία έναρξης της δεύτερης φάσης της εισβολής ολόκληρη η περιοχή έγινε στόχος της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας.  Οι άνδρες της ομάδας του Νίκου, εκτός από τις επιθέσεις από τα πολεμικά αεροπλάνα, τα οποία πραγματοποιούσαν βυθίσεις, δέχονταν πυρά και από Τούρκους στρατιώτες, οι οποίοι ήταν οχυρωμένοι σε ψηλά κτήρια. Παρόλα ταύτα όλοι οι άνδρες παρέμειναν στις θέσεις τους και ανταπέδιδαν τα πύρα.

Την επόμενη μέρα, στις 15 Αυγούστου, διαπίστωσαν ότι τα τουρκικά στρατεύματα είχαν πλησιάσει από διάφορες κατευθύνσεις και επιπρόσθετα πλησίαζε στις θέσεις τους μεγάλος αριθμός αρμάτων μάχης. Κάτω από αυτές τις συνθήκες υποχρεώθηκαν να μετακινηθούν προς την περιοχή της Δερύνειας, πριν τον ολοκληρωτικό εγκλωβισμό τους.

Ξεκινώντας εντόπισαν στη διαδρομή ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, το οποίο παρακάλεσε τους έφεδρους στρατιώτες για βοήθεια, προκειμένου να μπορέσουν να απομακρυνθούν από την επικίνδυνη περιοχή, αφού οι ίδιοι δεν ήταν σε θέση να οδηγήσουν το αυτοκίνητό τους. Ο Νίκος προθυμοποιήθηκε, χωρίς κανένα δισταγμό, να βοηθήσει το ζεύγος ηλικιωμένων και οδήγησε το αυτοκίνητό τους, έχοντας συνεπιβάτη ένα ακόμα στρατιώτη από την ομάδα του, τον Γεώργιο Χατζηχαραλάμπους από τα Λεύκαρα. Το όχημα που οδηγούσε ο Νίκος προπορευόταν και ακολουθούσε στρατιώτης που οδηγούσε μοτοσυκλέτα ενώ πίσω από αυτόν έπονταν άλλα πέντε οχήματα της Εθνικής Φρουράς. Κάποια στιγμή της διαδρομής και συγκεκριμένα στην περιοχή του Αγίου Μέμνωνα, το όχημα που οδηγούσε ο Νίκος βρέθηκε αντιμέτωπο με δύο τουρκικά άρματα μάχης, τα πληρώματα των οποίων συνέλαβαν τους τέσσερις επιβαίνοντες. Ο στρατιώτης που ακολουθούσε με τη μοτοσυκλέτα, εκμεταλλευόμενος στροφή του δρόμου και χωρίς να γίνει αντιληπτός από τους Τούρκους στρατιώτες που παραμόνευαν, επέστρεψε πίσω και ενημέρωσε τους υπόλοιπους για τα συμβάντα με αποτέλεσμα να διακόψουν την πορεία τους και να αλλάξουν διαδρομή. Χωρίς χρονοτριβή επέστρεψαν πίσω και χρησιμοποιώντας παραθαλάσσιο χωματόδρομο απέφυγαν τα τουρκικά άρματα, καταφέρνοντας έτσι να φτάσουν με ασφάλεια στη Δερύνεια.

Ο Νίκος, ο συστρατιώτης του και το ζεύγος των ηλικιωμένων, μετά τη σύλληψή τους από τα τουρκικά στρατεύματα δεν είχαν δώσει σημεία ζωής. Έκτοτε το όνομα του Νίκου συμπεριλήφθηκε στη μαύρη και μακροσκελή λίστα με τους 1619 αγνοουμένους.     

Λίγες μέρες μετά την τουρκική εισβολή έφθασε η πληροφορία στις Κυπριακές Αρχές ότι σε περιοχή του Αγίου Μέμνωνα Αμμοχώστου εντοπίστηκε ομαδικός τάφος. 

Αν και  χώρος ταφής ήταν πολύ κοντά στις γραμμές των κατοχικών στρατευμάτων, άνδρες της αστυνομίας και συνεργείο του ΡΙΚ μετέβηκαν στην περιοχή και περισυνελλέξαν προσωπικά αντικείμενα που ήταν σκορπισμένα στην ευρύτερη περιοχή του χώρου ταφής. Όταν διαπίστωσαν κινήσεις των τουρκικών στρατευμάτων απομακρύνθηκαν.

Παρόλο που ακολούθησαν διαβήματα προς τα Ηνωμένα Έθνη για εκταφή του τάφου τα κατοχικά στρατεύματα δεν το επέτρεψαν.

Από τα ευρήματα τα οποία είχαν εντοπιστεί διαπιστώθηκε ότι οι ταφέντες είχαν δολοφονηθεί από τα τουρκικά στρατεύματα και ότι ο ένας ταφέντας ήταν ο συμπολεμιστής του Νίκου Νικολάου, ο Γεώργιος Χατζηχαραλάμπους και πιθανολογήθηκε η ταυτότητα του ζεύγους το οποίο βοήθησαν οι δύο ήρωες μας για να μετακινηθούν στις ελεύθερες περιοχές.

Τον Ιούλιο του 2017, συνεργείο της Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων μετά από πάρα πολλές και επίμονες προσπάθειες προχώρησε σε εκταφή του τάφου όπου εντοπίστηκαν τα οστά των δύο ηρώων μας Νίκου Νικολάου και Γεώργιου Χατζηχαραλάμπους και του ζεύγους ηλικιωμένων. 

Συμπατριώτισσες, συμπατριώτες,

Σήμερα μετά από 47 χρόνια, η τραγωδία για εκατοντάδες οικογένειες αγνοουμένων μας που αναμένουν απαντήσεις για την τύχη των αγαπημένων τους προσώπων συνεχίζεται.

Παρά τις συνεχείς και έντονες προσπάθειές μας εξακολουθούν να αγνοούνται πέραν των 780 συμπατριωτών μας ενώ σε πάρα πολλές περιπτώσεις αυτών που ταυτοποιούνται παραδίδονται για ταφή στις οικογένειές τους μόνο μεμονωμένα οστά.

Ο πόνος των οικογενειών παραμένει αβάστακτος και το καθημερινό τους μαρτύριο βαρύ κι ασήκωτο. 

Ο ένοχος για την απαράδεκτη και απάνθρωπη αυτή κατάσταση έχει όνομα.  Είναι η κατοχική δύναμη που με αναλγησία αρνείται να συνεργαστεί με ειλικρίνεια και ανθρωπισμό για την επίλυση της τραγωδίας των αγνοουμένων.

Εμείς από πλευράς μας, μαζί με τις οικογένειες των αγνοουμένων μας, συνεχίζουμε και θα συνεχίσουμε παρά τις αντιξοότητες και την άρνηση της κατοχικής δύναμης να συνεργαστεί, τον ιερό και τίμιο αγώνα μας για πλήρη και τεκμηριωμένη διευκρίνηση της τύχης και του τελευταίου αγνοούμενου μας.

Αυτό για μας αποτελεί ιστορική επιταγή και χρέος.

Συμπατριώτισσες,  συμπατριώτες,

Οφείλουμε να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να δικαιώσουμε με τιμή τη θυσία των ηρώων μας. Έχουμε υποχρέωση να εργαστούμε με ενότητα και υπευθυνότητα.  Έχουμε υποχρέωση να θέσουμε ως προτεραιότητα την απελευθέρωση και την επανένωση της πατρίδας μας και την επίλυση του εθνικού μας προβλήματος, με τρόπο που να διασφαλίζεται, η ειρήνη, η ευημερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων των νόμιμων κατοίκων του τόπου μας.

Μόνο ενωμένοι θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τις άνευ προηγουμένου καθημερινές τουρκικές προκλήσεις, ώστε να δώσουμε ένα τέλος στα δεινά της συνεχιζόμενης κατοχής.

Ελληνίδες, Έλληνες,

Σήμερα, γράφουμε τον επίλογο της τραγικής ιστορίας ενός άξιου τέκνου της πατρίδας μας.

Περήφανοι θα αισθάνονταν σήμερα για τον λεβεντονιό τους οι γονείς του Νίκου, Σπύρος και Θέκλα  που έφυγαν από τη ζωή με τον καημό της εξακρίβωσης της τύχης του. 

Αγαπητά Αδέρφια του ήρωά μας, Πολύβιε, Γιαννάκη, Πανίκο και Χριστάκη,

Αγαπητοί και σεβαστοί συγγενείς,

Τα λόγια μπορούν να δώσουν, μόνο για λίγο, βάλσαμο στην πονεμένη σας ψυχή.  Πίσω από τη σημερινή τελετή, προβάλλουν χρόνια ανείπωτου πόνου και δυστυχίας, χρόνια που πέρασαν με πολλά ερωτηματικά και με μεγάλο παράπονο.

Η Κύπρος υποκλίνεται μπροστά σας.  Για εσάς προσεύχεται την εκ του Θεού παρηγοριά και για το δικό σας άνθρωπο, τον ήρωά σας, της ψυχής του το γαλήνεμα.  Σήμερα πρέπει να νιώθετε περήφανοι για τον Νίκο σας όπως νιώθουμε όλοι.

Σήμερα, ο Νίκος Νικολάου θα αναπαυθεί μακριά από την όμορφη γη που τον γέννησε. Το χώμα όμως που σκεπάζει τα οστά των λατρευτών και σεβάσμιων γονιών του θα αγκαλιάσει τα δικά του και ένα καντηλάκι θα φωτίζει πλέον τις ψυχές τους στη γειτονιά των αγγέλων. Εκεί, που δεν υπάρχει πόνος, λύπη και στεναγμός. Μπροστά στο σεπτό φέρετρό του, υποκλινόμαστε όλοι ευλαβικά στο μεγαλείο της θυσίας και της πολύτιμης προσφοράς του στη πατρίδα.

Αιωνία ας είναι η μνήμη και η δόξα του Στρατιώτη της 173 ΜΑ/ΤΠ (Μοίρας Αντιαρματικού Πυροβολικού) Νίκου Νικολάου του Σπύρου και της Θέκλας. 

Αιωνία και τιμημένη.

(ΡΜ/ΣΧ)