Ανακοινωθέντα

Με μεγάλη χαρά ανταποκρίθηκα στην πρόσκληση να θέσω υπό την αιγίδα μου τη σημερινή εκδήλωση και να απευθύνω το χαιρετισμό μου, γνωρίζοντας τον Δρ Ιωσήφ Μουτήρη ως επιστήμονα που έχει ιδιαίτερες ευαισθησίες για την πατρίδα μας και τους ανθρώπους της. Για την πορεία μας στην ιστορία και τις προοπτικές μας για το μέλλον, με τις δυσκολίες και τα προβλήματα που έχουμε μπροστά μας. Αλλά και για τις προσπάθειες που οφείλουμε όλοι μαζί να καταβάλουμε προκειμένου να συνεχίσουμε ανεπηρέαστοι αυτή την πορεία.

Αισθανόμενος το βάρος αυτό, ο Δρ Ιωσήφ Μουτήρης συνέγραψε το βιβλίο που απόψε παρουσιάζεται, και ως μια μεγάλη εμπειρία ζωής. Της δικής του ζωής σε σχέση με την αποστολή που το κράτος του εμπιστεύτηκε πριν από 26 χρόνια, για την ιατρική παρακολούθηση των εγκλωβισμένων του Κορμακίτη, καθώς και των άλλων Μαρωνίτικων χωριών.

Στις σελίδες του βιβλίου του, περιγράφει τις πρωτόγνωρες εμπειρίες του στις άγνωστες και δύσκολες συνθήκες που αντιμετώπισε, τις σχέσεις και τους δεσμούς που ανέπτυξε με τους εγκλωβισμένους μαζί με την εναγώνια προσπάθεια για την ιατρική φροντίδα τους, αλλά και τα εμπόδια που πρόβαλε το κατοχικό καθεστώς στην επιτέλεση της αποστολής του. Εμπόδια που οδήγησαν στη σύλληψη και την απαγόρευση πλέον της εισόδου του στις κατεχόμενες περιοχές. Δεν σταμάτησε όμως μέχρις εδώ, προσέφυγε στην Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, όπου μίλησε ως γιατρός που ήθελε, παρά τις δυσκολίες, να συνεχίσει να επισκέπτεται τους ασθενείς του.

Ο Δρ Μουτήρης καταγράφει με λεπτομέρεια όλα αυτά που σημάδεψαν τη μνήμη, τη ζωή του και την επαγγελματική του πορεία. Μια πολύτιμη καταγραφή που αξίζει να διαβαστεί και για την οποία τον συγχαίρω θερμά.

Να σημειώσω ότι η προσπάθεια τότε του Υπουργείου Υγείας της Δημοκρατίας να αναθέσει σε γιατρό – λειτουργό του Υπουργείου την ιατρική φροντίδα των εγκλωβισμένων της περιοχής Κορμακίτη, και αργότερα της περιοχής Καρπασίας, βρισκόταν μέσα στο πνεύμα της Συμφωνίας της Τρίτης Βιέννης και του σχετικού μνημονίου του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για το θέμα αυτό.

Είναι πολύ γνωστό, βεβαίως, το πόσο πολύ δεν σεβάστηκε η κατοχική δύναμη τη Συμφωνία της Τρίτης Βιέννης η οποία επιτεύχθηκε στις 2 Αυγούστου 1975. Μέσω αυτής, η τουρκική πλευρά αναλάμβανε να παράσχει στον εγκλωβισμένο πληθυσμό «κάθε βοήθεια για να διάγει ομαλή ζωή, περιλαμβανομένων διευκολύνσεων για την παιδεία και για την άσκηση των θρησκευτικών καθηκόντων του, καθώς και ιατρική περίθαλψη από δικούς του γιατρούς και ελευθερία διακίνησης στον βορρά». Σε πρακτικό επίπεδο, οι εγκλωβισμένοι υποβάλλονταν σε συνεχή παρενόχληση, περιλαμβανομένων σωματικών επιθέσεων, περιορισμών στη διακίνηση, άρνησης πρόσβασης σε επαρκή ιατρική φροντίδα, άρνησης επαρκών εκπαιδευτικών διευκολύνσεων, ιδιαίτερα πέραν της στοιχειώδους εκπαίδευσης, περιορισμών του δικαιώματος χρήσης και κληροδότησης της ακίνητης περιουσίας τους και περιορισμών της ελεύθερης λατρείας στις εκκλησίες και τα μοναστήρια τους.

Επρόκειτο, συνεπώς, για μια σκόπιμη πολιτική εθνικού ξεκαθαρίσματος, που ανάγκαζε τους εγκλωβισμένους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, ώστε να εξαλειφθεί κάθε ίχνος  παρουσίας τους στο κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου.

Παρακολουθώντας την κατάσταση, η Ειρηνευτική Δύναμη των Ηνωμένων Εθνών προέβη σε αριθμό συστάσεων και εισηγήσεων που περιελήφθησαν και στην Έκθεση του Γενικού Γραμματέα της 10^ης Δεκεμβρίου 1995 προς το Συμβούλιο Ασφαλείας. Δυστυχώς μόνο μερικές μικρές βελτιώσεις αποδέχθηκε η κατοχική δύναμη, οι οποίες δεν άλλαξαν τη γενική εικόνα. Οι συνθήκες διαβίωσης των εγκλωβισμένων παρέμειναν άθλιες και αμετάβλητες.

Το συμπέρασμα αυτό επιβεβαιώθηκε πλήρως από τις διαπιστώσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της 10ης Μαΐου 2001, το οποίο εξέτασε το θέμα των εγκλωβισμένων στα πλαίσια της Τετάρτης Διακρατικής Προσφυγής της Κύπρου κατά της Τουρκίας.

Θα μπορούσε να προσθέσει κανείς πολλά για τα επίσημα συμπεράσματα και τις διαπιστώσεις σχετικά με τις παραβιάσεις των δικαιωμάτων των εγκλωβισμένων μας. Μετά από προσπάθειες πάρα πολλών χρόνων, το Σεπτέμβριο του 2005 επετράπη σε σχολείο μέσης παιδείας να λειτουργήσει στην Καρπασία. Με πάρα πολλές δυσκολίες και προβλήματα, που δεν έκαμψαν όμως το φρόνημα και την αποφασιστικότητα όσων εγκλωβισμένων παρέμειναν εκεί, να συνεχίσουν να ζουν στους τόπους που τους κληροδότησαν οι πρόγονοι τους αλλά και η ιστορία.

Παρακολουθούμε βήμα προς βήμα τη ζωή και τις συνθήκες διαβίωσης των εγκλωβισμένων μας, αναγνωρίζοντας τόσο τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν όσο και το ισχυρό δέσιμό τους με τη γη των πατέρων και των άλλων προγόνων τους, ένα δέσιμο που το αισθάνονται σαν αποστολή που δεν πρέπει να εγκαταλείψουν, όσα προβλήματα και αν αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους.  Οι εγκλωβισμένοι μας φυλάγουν κυριολεκτικά Θερμοπύλες και είναι άξιοι θαυμασμού για την αγάπη προς τον τόπο τους αλλά και για τον δυναμισμό και την αντοχή τους αναμένοντας τη μέρα που θα σημάνει την απελευθέρωση και επανένωση της πατρίδας μας.

Σε όλους μεταφέρω τους θερμούς χαιρετισμούς  του Προέδρου της Δημοκρατίας με τη διαβεβαίωση ότι το ενδιαφέρον και η στήριξη του ιδίου, της κυβέρνησης και γενικότερα της Πολιτείας, θα συνεχίσουν να είναι αμείωτα για όλους γενικά τους  εγκλωβισμένους μας.

Όση όμως βοήθεια και αν δοθεί στους εγκλωβισμένους μας, τίποτα δεν μπορεί να αναπληρώσει το χρέος που έχουμε έναντι σε αυτούς και προς όλους τους εκτοπισμένους και το σύνολο του λαού μας να αγωνιστούμε για τη διασφάλιση της εφαρμογής των αναφαίρετων δικαιωμάτων τους, μέσω μιας λύσης η οποία να θέτει οριστικό τέρμα στην κατοχή και να απαλλάσσει όλη την πατρίδα μας από τις όποιες ξένες εξαρτήσεις. Μια λύση με συνθήκες ελευθερίας, ασφάλειας και ευημερίας για όλους, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και τις συμβάσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, καθώς και με τις αρχές και το κεκτημένο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην οικογένεια της οποίας η Κύπρος είναι πλήρες και ισότιμο κράτος-μέλος.

Δυστυχώς διερχόμαστε μέρες περίεργες. Ενώ η Τουρκία κορυφώνει τις προκλήσεις της σε βάρος της Κύπρου στην αποκλειστική οικονομική της ζώνη και απειλεί, περαιτέρω, και με εποικισμό της Αμμοχώστου, διαπιστώνουμε από διάφορες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης να ακολουθείται μια πολιτική δυο μέτρων και δυο σταθμών που ενθαρρύνει αντί να αποθαρρύνει την Τουρκία στην προώθηση της εκβιαστικής και παράνομης συμπεριφοράς της.

Αναμένουμε από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στην προσεχή του συνεδρία  να κάνει το ελάχιστο ζητούμενο. Και αυτό είναι να τηρηθεί απαρέγκλιτα η πολιτική συμφωνία που επιτεύχθηκε τον Αύγουστο στο άτυπο Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών για την ταυτόχρονη και παράλληλη επιβολή περιοριστικών μέτρων από την Ευρωπαϊκή Ένωση σε σχέση με τη Λευκορωσία και την Τουρκία.

Αναμένουμε, δηλαδή, την υλοποίηση των δεσμεύσεων που ανελήφθησαν από μέρους της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης, όπως αυτές εκφράστηκαν από τον ίδιο τον Πρόεδρο του Συμβουλίου κ. Σαρλ Μισέλ κατά την πρόσφατη επίσκεψη του στην Κύπρο, καθώς και τον Ύπατο Εκπρόσωπο για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής της ΕΕ κ. Ζοζέπ Μπορέλ ενώπιον του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου μόλις προ ολίγων ημερών.

Η Τουρκία θα πρέπει να άρει την παρανομία της σε βάρος της Κύπρου. Και η Ευρωπαϊκή Ένωση θα βοηθήσει σε αυτό αν λάβει τις σωστές αποφάσεις καταδεικνύοντας πως δεν αποδέχεται εκπτώσεις σε ό,τι αφορά τις αρχές και την όλη προσέγγιση της στα διάφορα ζητήματα. Πόσο μάλλον όταν έκδηλα παραβιάζονται τα κυριαρχικά δικαιώματα ενός Κράτους- μέλους και γινόμαστε όλοι μάρτυρες συμπεριφορών που παραπέμπουν σε προηγούμενους αιώνες και αποτελούν ντροπή για το σύγχρονο κόσμο.

Συγχαίρω ξανά τον δόκτορα Ιωσήφ Μουτήρη για το βιβλίο του και εύχομαι να μην αργήσει η μέρα που το οδοιπορικό που κατέγραψε να συμπληρωθεί και με τις ευφρόσυνες μέρες που όλοι αναμένουμε για την επιτυχή κατάληξη των προσπαθειών μας.

Μαζί εύχομαι υγεία και ευτυχία σε όλους.

(ΡΜ/ΕΧ/ΕΙ)