Ανακοινωθέντα

Με αισθήματα βαθιάς συγκίνησης παρευρίσκομαι σήμερα στον Ιερό Ναό Αποστόλου Ανδρέα, στο Πλατύ Αγλαντζιάς, εκ μέρους του Προέδρου της Δημοκρατίας, για να απευθύνουμε μαζί το ύστατο χαίρε και να αποδώσουμε τις πρέπουσες τιμές στο άξιο παλληκάρι της πατρίδας, τον Σταύρο Σταυρινού.

Μετά από σαράντα επτά χρόνια επώδυνης καρτερίας και προσμονής, συμμετέχουμε με συγκλονισμό και συναίσθημα βαθιάς ευλάβειας στην επικήδειο ακολουθία ενός ακόμα πεσόντα, κατά την τουρκική εισβολή του 1974, o οποίος μέχρι πρότινος συγκαταλέγετο στο μακρύ κατάλογο των αγνοουμένων μας και αναγνωρίστηκε στο πλαίσιο των εκταφών και της αναγνώρισης λειψάνων της Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων.

Η κυπριακή πολιτεία καταθέτει την οφειλόμενη τιμή, την ευγνωμοσύνη και την αναγνώριση σ’  ένα ακόμη ηρωικό παλληκάρι που υπηρετούσε τη θητεία του στο 251 Τάγμα Πεζικού στην Κερύνεια και έδωσε τη ζωή του για την ελευθερία της πατρίδας μας.

Ο Σταύρος Σταυρινού γεννήθηκε στις 5 Ιουλίου του 1954, στο χωριό Λεμύθου της επαρχίας Λεμεσού. Ήταν το τρίτο παιδί της οκταμελούς οικογένειας του Σέργιου και της Πολυξένης Σταυρινού. Δυστυχώς, οι λατρευτοί του γονείς, έφυγαν πριν έξι χρόνια από τη ζωή αδικαίωτοι και με την προσμονή για τη διακρίβωση της τύχης του αγαπημένου τους παιδιού. Την κοινή τους πορεία στα εγκόσμια, που στιγματίστηκε ανεξίτηλα από ανείπωτο πόνο, θλίψη και αγωνία για το παιδί που περίμεναν μάταια να επιστρέψει από τη λαίλαπα του πολέμου, επισφράγισε το κοινό τέλος. Το θάνατο του πατέρα τον Νοέμβριο του 2015 ακολούθησε μετά από σαράντα μέρες ο θάνατος της μητέρας.

Ο Σταύρος ευτύχησε να γεννηθεί και να μεγαλώσει σε μια πολυμελή και αγαπημένη οικογένεια που τον διαπαιδαγώγησε με αρχές και αξίες και τον καθοδήγησε προς το δρόμο της αρετής. Από μικρός ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στους συγγενείς και φίλους του. Πάντοτε ανταποκρινόταν θετικά σε ό,τι του ζητούσαν, προσφέροντας απλόχερα τη βοήθειά του.

Ως μαθητής φοίτησε στην Εμπορική Σχολή Μιτσή στη Λεμύθου, απ’ όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του με άριστα. Η καλοσύνη, η ανιδιοτέλεια και η ευγένεια ήταν χαρακτηριστικά γνωρίσματα της προσωπικότητάς του.

Τον Ιούλιο του 1972 κατατάγηκε στην Εθνική Φρουρά για να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία. Μετά τη βασική του εκπαίδευση τοποθετήθηκε στο 251 Τάγμα Πεζικού, η έδρα του οποίου βρισκόταν στη Γλυκιώτισσα της Κερύνειας.

Τραγική ειρωνεία αποτελεί το γεγονός ότι στις 20 Ιουλίου 1974, θα ολοκλήρωνε τη στρατιωτική του θητεία και όπως κάθε νέος, γεμάτος αισιοδοξία και ελπίδα για τη ζωή, ετοιμαζόταν να εκπληρώσει τα όνειρα και τις φιλοδοξίες του.  

Όμως η σκληρή μοίρα ανέτρεψε με τον πιο φρικτό τρόπο τα σχέδια του νέου παιδιού που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσε να φανταστεί τη βαναυσότητα και τα καταστροφικά αποτελέσματα που επιφέρει ο πόλεμος.

Στις 20 Ιουλίου 1974, ημέρα έναρξης της τουρκικής εισβολής, ο Σταύρος βρισκόταν στον 3^ο Λόχο του Τάγματος, ο οποίος έδρευε στην περιοχή του Γυμναστικού Συλλόγου Πράξανδρος επανδρώνοντας αμυντικές θέσεις.

Κατά τη διάρκεια της απόβασης των τουρκικών δυνάμεων στην περιοχή Πέντε Μίλι, τα υπόλοιπα τμήματα του 251 Τάγματος Πεζικού εξήλθαν του στρατοπέδου και κατευθύνθηκαν προς τους χώρους διασποράς για ν΄ αναλάβουν πολεμική αποστολή.

Μέχρι τις 22 Ιουλίου οι τουρκικές δυνάμεις αποβίβασαν μεγάλο αριθμό αρμάτων και προσωπικού και με την υπεροχή της πολεμικής αεροπορίας επιτέθηκαν με σφοδρότητα κατά της αμυντικής διάταξης της Εθνικής Φρουράς, στην ευρύτερη περιοχή της Κερύνειας.

Ακολούθησαν σκληρές και άνισες μάχες καθιστώντας την άμυνα της εθνοφρουράς αδύνατη, με αποτέλεσμα λίγο πριν το μεσημέρι να δοθεί  διαταγή για απαγκίστρωση της Μονάδας και ανασυγκρότηση στην περιοχή του Πέλλα- Πάις.

Καθόσον μεγάλος αριθμός αρμάτων και Τούρκοι στρατιώτες κατάφεραν να εισέλθουν στην Κερύνεια, οι άνδρες του 251 Τάγματος που βρίσκονταν εντός της πόλης, αναγκάστηκαν να μετακινηθούν σε μικρές ομάδες, από οικία σε οικία, μέχρι να τους δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία για να ακολουθήσουν ασφαλή διάδρομο διαφυγής προς το Πέλλα-Πάις.

Ο Σταύρος μαζί με ακόμη πέντε συμπολεμιστές του βρήκαν καταφύγιο σε οικία που εγκαταλείφθηκε από τους ιδιοκτήτες της,  αφαίρεσαν τη στρατιωτική ενδυμασία για να μην αποτελούν άμεσο στόχο και ανάμεναν την κατάλληλη ευκαιρία για να μπορέσουν να διαφύγουν στα μετόπισθεν με ασφάλεια.

Παρέμειναν εντός της οικίας για δύο ημέρες, κατά τη διάρκεια των οποίων κάποιοι εκ των πέντε εγκλωβισμένων παλικαριών κατάφεραν να επικοινωνήσουν με τους οικείους τους ζητώντας τους να αποταθούν στα Ηνωμένα Έθνη, δυνάμεις των οποίων  βρίσκονταν στην πόλη της Κερύνειας, για να τους βοηθήσουν να απεγκλωβιστούν.

Ωστόσο στις 24 Ιουλίου, όταν οι συγγενείς προσπάθησαν και πάλι να έρθουν σε επαφή μαζί τους, οι γραμμές είχαν αποκοπεί.

Στο μεταξύ άνδρες των Ηνωμένων Εθνών μετέβησαν στη συγκεκριμένη οικία και ενημέρωσαν τους εγκλωβισμένους στρατιώτες ότι δεν ήταν σε θέση να τους μεταφέρουν έξω από τις καταληφθείσες από τα τουρκικά στρατεύματα περιοχές.

Αργότερα, την ίδια μέρα και αφού οι άνδρες των Ηνωμένων Εθνών είχαν απομακρυνθεί, πάνοπλοι Τούρκοι στρατιώτες τους εντόπισαν εντός της οικίας και τους συνέλαβαν.

Αφού τους οδήγησαν έξω, σε μικρή απόσταση από την οικία,  φόνευσαν εν ψυχρώ τα τέσσερα από τα πέντε παλικάρια πυροβολώντας εναντίον τους. Έκτοτε η τύχη των δολοφονημένων αντρών αγνοείτο.

Ο πέμπτος οπλίτης κατόρθωσε να διαφύγει τρέχοντας και εκμεταλλευόμενος παρακείμενη χαράδρα γλύτωσε από τους πυροβολισμούς εναντίον του. Αφού περιπλανήθηκε για κάποιο χρονικό διάστημα εντοπίστηκε από  οικογένεια Κερυνιωτών, που δεν είχε εγκαταλείψει το σπίτι της και η οποία του υπέδειξε χώρο σε κοντινό σημείο για να κρυφτεί, αναλαμβάνοντας ταυτόχρονα την τροφοδοσία του.

Στις 16 Αυγούστου 1974, ο εν λόγω οπλίτης, η μαρτυρία του οποίου αξιολογήθηκε αργότερα ως πολύ σημαντική, παραλήφθηκε από τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό, ο οποίος αφού κατέγραψε τα στοιχεία του τον παρέδωσε στα τουρκικά στρατεύματα. Οδηγήθηκε στις φυλακές Σεραγίου και κρατήθηκε μέχρι τον Οκτώβριο του 1974, οπότε και αφέθηκε ελεύθερος.

Τον Οκτώβριο του 2017, μετά από συγκέντρωση πολλών στοιχείων και πληροφοριών, διενεργήθηκαν εκσκαφές από τη Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων σε συγκεκριμένο χώρο στην περιοχή Κερύνειας, όπου εντοπίστηκαν τα οστά του Σταύρου Σταυρινού, η ταυτότητα των οποίων διακριβώθηκε από ανθρωπολογικές εξετάσεις και εξετάσεις DNA που πραγματοποιήθηκαν στη συνέχεια.

Έτσι, το δράμα της αναμονής και της συνεχούς αναζήτησης για την οικογένεια του Σταύρου ολοκληρώνεται σήμερα με την τελετή της νεκρώσιμης ακολουθίας και την ταφή των ιερών του οστών. Η Πολιτεία, η Εκκλησία, οι συγγενείς και οι  φίλοι αποχαιρετούν με σεβασμό και αγάπη το αγνό παλληκάρι, που έδωσε τη ζωή του για τη δοκιμαζόμενη πατρίδα.

Κυρίες και κύριοι,

Σήμερα γινόμαστε συμμέτοχοι σ΄ έναν ακόμα  τραγικό επίλογο της τουρκικής εισβολής, που γράφεται με δόξα και τιμή. Ο Σταύρος Σταυρινού επιστρέφει στη γενέτειρά του Λεμύθου για να αναπαυθεί με τις πρέπουσες τιμές.

Η συγκλονιστική αυτή στιγμή για όσους έζησαν τα γεγονότα αναμφίβολα ξυπνά πικρές μνήμες, αλλά και πόνο για θυσίες που παραμένουν αδικαίωτες. Οι νεότεροι δε, που δεν έζησαν τον πόλεμο, βλέπουν μπροστά στα μάτια τους μια απτή μαρτυρία των τραγικών γεγονότων της σύγχρονης ιστορίας μας, που πρέπει να μας αφυπνίζει, ώστε να συνεχίσουμε με επιμονή και αποφασιστικότητα την προσπάθεια για επανένωση της πατρίδας και διαφύλαξη της εθνικής μας ταυτότητας.

Αείμνηστε Σταύρο, αν και οι σεβαστοί σου γονείς δεν είναι εδώ μαζί μας για να σου αποδώσουν τις τιμές που σου αξίζουν και να σου εκφράσουν την περηφάνια τους, σίγουρα σε περιμένουν στη γη των αγγέλων, για να σου κρεμάσουν το δάφνινο στεφάνι και να σε τοποθετήσουν στο ψηλότερο βάθρο του παραδείσου. Ευχή όλων μας είναι να έρθει σύντομα η στιγμή της δικαίωσης της θυσίας σου, όπως και το τέλος όλων των δεινών του πολύπαθου τόπου μας.

Τα ιερά χώματα της πατρίδας μας φίλες και φίλοι, ανέδειξαν πολλούς ήρωες.  Η ψυχική τους δύναμη, η αξιοπρέπεια και το ηθικό τους μεγαλείο παραδίδει σ΄ όλους εμάς τις καλύτερες διδαχές.

Ο Σταύρος Σταυρινού στα 20 του χρόνια θυσιάστηκε για το πολυτιμότερο αγαθό του ανθρώπου, την ελευθερία. Υποκλινόμαστε όλοι ευλαβικά στο μεγαλείο της θυσίας και της προσφοράς του στη πατρίδα.

Η οικογένειά του και όλοι εμείς σήμερα, με ανάμεικτα αισθήματα λύπης, περηφάνιας και συγκίνησης, τον κατευοδώνουμε, όπως αξίζει στους τιμημένους ήρωες.

Ας είναι αιωνία η μνήμη και η θυσία του να αποτελέσει φάρο που θα φωτίζει την πορεία μας στο δύσκολο δρόμο για τον τερματισμό της κατοχής και της απελευθέρωσης της πατρίδας μας.

(ΣΧ)