Ανακοινωθέντα

Με αισθήματα δέους και βαθιάς συγκίνησης προσήλθαμε στον ιερό αυτό ναό για να απευθύνουμε το ύστατο χαίρε σε ένα ακόμη συμπατριώτη μας που με την προσφορά και τη θυσία του έγινε παράδειγμα γενναιότητας και βαθιάς προσήλωσης στο υπέρτατο και ιερό καθήκον για υπεράσπιση της ελευθερίας και της εδαφικής ακεραιότητας της ιδιαίτερης μας πατρίδας.

Σαράντα οκτώ χρόνια, μετά κηδεύουμε ακόμα λείψανα των νεκρών της κυπριακής τραγωδίας.

Ευχαριστώ την οικογένεια για την τιμή που μου κάνει να είμαι εδώ σήμερα μαζί τους. 

Αισθάνομαι, όπως όλοι, μεγάλη την τιμή να μιλήσω για ένα ήρωα. Να αποτιμήσω με λόγια όσα ο νους δεν μπορεί πάντα να συλλάβει. Γιατί οι ήρωες, όπως επισημαίνει ο Σεφέρης, προχωρούν με αφετηρία και προορισμό το άγνωστο, δίχως την προσδοκία προσωπικού οφέλους, δίχως κανένα αντάλλαγμα, παρά μόνο την ικανοποίηση από την προσφορά της υπέρτατης υπηρεσίας στην πατρίδα.

Για σένα μιλάμε Καταδρομέα Δημήτρη Πύρκα, του Νικόλα και της Ειρήνης.  Για σένα μιλάμε που δεν δίστασες να επιλέξεις το δρόμο του καθήκοντος και της εθνικής αξιοπρέπειας.  Δεν λογάριασες το κίνδυνο όχι από αφέλεια ή άγνοια, αλλά από μια εσωτερική ανάγκη προσφοράς και αίσθημα ευθύνης έναντι της πατρίδας. Για σένα που προσέτρεξες χωρίς δεύτερη σκέψη στο κάλεσμά της για να υπερασπιστείς τα δίκαιά της και δεν δείλιασες ούτε στιγμή μπροστά στο θάνατο, παραμένοντας όρθιος μέχρι τέλους.

Έχοντας αντίκρυ μας τα λείψανά του, κλείνουμε ευλαβικά το γόνυ στη θυσία του και εκφράζουμε τη βαθιά μας ευγνωμοσύνη για την τεράστια προσφορά του. Η Ιστορία θα καταγράψει και τη δική του θυσία για την ελευθερία και την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας. Και η Ιστορία δεν είναι μόνο για να καταγράφει γεγονότα, αλλά και για να μας θυμίζει συνεχώς το χρέος μας, έναντι των ηρώων και των μαρτύρων μας, που δεν είναι άλλο από τη δικαίωση της θυσίας τους.

Γεννηθείς εδώ στο Μάμμαρι στις 26 Οκτωβρίου 1955, ο Δημήτριος Πύρκας γαλουχήθηκε από τους δασκάλους και τους γονείς του, το Νικόλα και την Ειρήνη, στις αρχές, αξίες και τα ιδεώδη που κάνουν τον καθένα μας υπερήφανο για την εθνική καταγωγή και τις ρίζες του. 

Στις 20 Ιουλίου 1974, ημερομηνία έναρξης της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, ο Δημήτρης εκτελούσε τη στρατιωτική του θητεία.  Ήταν καταδρομέας και υπηρετούσε στην 32 Μοίρα Καταδρομών, η έδρα της οποίας βρισκόταν στην Τύμπου.

Χαράματα της ίδιας μέρας, τα τουρκικά στρατεύματα, με την κάλυψη της πολεμικής τους αεροπορίας και βολών των πολεμικών τους πλοίων, αποβιβάστηκαν στις ακτές της Κερύνειας στην περιοχή του Πέντε Μίλι, μεταφέροντας μαζί τους άρματα μάχης καθώς και άλλα στρατιωτικά οχήματα και βαρύ οπλισμό. Δημιούργησαν έτσι ένα προγεφύρωμα φθάνοντας κοντά στον Άγιο Γεώργιο Κερύνειας.

Η 32 Μοίρα Καταδρομών ανέλαβε διάφορες αποστολές για αναχαίτιση της προέλασης των τουρκικών στρατευμάτων, μαζί με άλλες μονάδες της Εθνικής Φρουράς.

Ο Λόχος της Μοίρας στον οποίο ανήκε και ο Δημήτρης μετά από ολοκλήρωση αποστολών κατέληξε στο Συγχαρί, ανασυντάχθηκε και ανάμενε νέες οδηγίες.  Χαράματα της 22ας Ιουλίου, ολόκληρος ο Λόχος αναχώρησε από το Συγχαρί και έφθασε στο ύψωμα Αλωνάγρα στον Πενταδάκτυλο, όπου είχαν πάρει θέσεις μάχης και καταδρομείς των υπολοίπων Λόχων της Μοίρας. Όλοι ήταν έτοιμοι να φέρουν σε πέρας την όποια αποστολή τους ανατίθετο.

Άμεσα τέθηκε σε εφαρμογή η νέα διατεταγμένη αποστολή για κατάληψη του υψώματος Άσπρη Μούττη, επίσης, στην οροσειρά Πενταδακτύλου πάνω από το Δίκωμο.

Στο ύψωμα Άσπρη Μούττη υπήρχαν επανδρωμένα τουρκικά πολυβολεία και ήταν μεγάλης στρατηγικής σημασίας.

Ενώ οι άνδρες της 32 Μοίρας Καταδρομών προχώρησαν προς το ύψωμα της Άσπρης Μούττης, δέχτηκαν καταιγιστικά πυρά από μεγάλο αριθμό πάνοπλων Τούρκων στρατιωτών, οι οποίοι ενίσχυσαν τις θέσεις τους με αλεξιπτωτιστές. Ακολούθησαν σκληρές αλλά άνισες μάχες οι οποίες διήρκησαν αρκετές ώρες.

Κατά τη διάρκεια της ανταλλαγής των πυρών, ο Δημήτρης τραυματίστηκε και στους δύο μηρούς. Σε βοήθεια του προσέτρεξαν τρείς συμπολεμιστές του, οι οποίοι τον μετέφεραν λίγο πιο πίσω για να του προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες. Διαφάνηκε ότι ο τραυματισμός του ήταν σοβαρός. 

Σε εκείνο το χρονικό σημείο και ένεκα της αριθμητικής υπεροχής των τουρκικών στρατευμάτων και της υπεροπλίας τους, δόθηκαν οδηγίες στους άνδρες της Μοίρας να επανέλθουν στην περιοχή Συγχαρίου και να ανασυγκροτηθούν. Ο κίνδυνος εγκλωβισμού τους πάνω στο ύψωμα ήταν πια θέμα χρόνου. 

Παρόλη την προσπάθεια που κατεβλήθη για μεταφορά του τραυματισθέντα καταδρομέα  Δημήτρη Πύρκα, τούτο δεν κατέστει δυνατό λόγω των σφοδρών πυρών αλλά και της μορφολογίας του εδάφους.  Στο ιστορικό της περίπτωσης του Δημήτρη σύμφωνα με τις μαρτυρίες που δόθηκαν, σημειώνεται και η έντονη επιθυμία του τραυματία να απομακρυνθούν άμεσα οι συστρατιώτες του, ένεκα της επικρατούσας κατάστασης.  Ακόμη μια πράξη αντάξια του ήθους και του πατριωτισμού του ήρωα καταδρομέα μας. 

Ως εκ τούτου, ο Δημήτρης παρέμεινε τραυματισμένος και στους δύο μηρούς, πάνω στο ύψωμα Αλωνάγρα, το οποίο περιήλθε στην κατοχή των τουρκικών στρατευμάτων.  Έκτοτε δεν έδωσε σημεία ζωής.

Πολύ μικρός αριθμός οστών του εντοπίστηκαν στην περιοχή του υψώματος Αλωνάγρα την περίοδο 2010-2012, στο πλαίσιο του προγράμματος εκταφών και αναγνώρισης λειψάνων της Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων.

Και σήμερα, 48 χρόνια μετά, τελούμε την κηδεία του προσευχόμενοι στον Ύψιστο για την ανάπαυση της ψυχής του, με τους γονείς του τον Νικόλα και την Ειρήνη και τον ένα εκ των αδελφών του, τον Κώστα, να μην είναι παρόντες, αφού δυστυχώς αποδήμησαν εις Κύριον, χωρίς να πάρουν απαντήσεις στα εναγώνια ερωτήματά τους και χωρίς να μπορέσουν να ακουμπήσουν το φέρετρο του εναποθέτοντας σε αυτό τα δάκρια της αγάπης τους. Ο πατέρας του το 2010, η μητέρα του το 1992 και ο αδερφός του Κώστας το 2014.

Στους άλλους δυο αδελφούς του ήρωα, τον Πανίκο και τον Χρήστο, όπως και στους άλλους συγγενείς, απευθύνουμε μαζί με τα συλλυπητήρια και τη λύπη μας, την εκτίμηση και την ευγνωμοσύνη μας για τη μεγάλη του προσφορά προς την πατρίδα, όπως και το θαυμασμό μας για την αντοχή που επέδειξαν όλα αυτά τα χρόνια οι γονείς τους και οι ίδιοι.

Σήμερα 48 χρόνια μετά το μαύρο καλοκαίρι του 1974, εκατοντάδες οικογένειες αγνοουμένων μας εξακολουθούν να μην γνωρίζουν την τύχη των αγαπημένων τους προσώπων.

Ταυτόχρονα στις περισσότερες οικογένειες των οποίων οι συγγενείς ταυτοποιήθηκαν, τους παραδίδονται για ταφή μόνο λίγα ή μεμονωμένα οστά όπως στην περίπτωση του ήρωα που κηδεύουμε σήμερα λόγω του διπλού και απάνθρωπου εγκλήματος που διέπραξε η κατοχική δύναμη με την καταστροφή των πρωτογενών χώρων ταφής και τη σκόπιμη μετακίνηση των λειψάνων σε άγνωστους σε εμάς χώρους.

Οι ευθύνες και οι υποχρεώσεις της Τουρκίας για τη δημιουργία του προβλήματος των αγνοουμένων και για τη διαιώνισή του, με τακτικισμούς και προσκόμματα, είναι βαριές.  Στόχος της κατοχικής δύναμης δεν είναι η επίλυση του προβλήματος προς όφελος των οικογενειών αλλά η απόκρυψη και καταστροφή όλων εκείνων των στοιχείων που τεκμηριώνουν τα εγκλήματα που διέπραξε ο κατοχικός στρατός σε βάρος του λαού μας.

Παρά την άρνηση και την αδιάλλακτη στάση της κατοχικής δύναμης εμείς συνεχίζουμε και εντατικοποιούμε τις προσπάθειές μας για να δοθούν απαντήσεις στην κάθε οικογένεια αγνοουμένων μας.  Αυτό για εμάς αποτελεί δέσμευση και χρέος απέναντι στους ήρωές μας και στις οικογένειές τους. 

Κατευοδώνοντας τον Δημήτριο Πύρκα, η σκέψη μας, και όλο μας το είναι, μεταφέρεται σε εκείνες τις πικρές και προδοτικές μέρες του καλοκαιριού του 1974. Τα κατεχόμενα μέρη μας, η εκκλησιαστική και πολιτιστική μας κληρονομιά,  οι τάφοι των προγόνων μας, οι νεκροί και οι αγνοούμενοι μας, φωνάζουν μέσα μας τη μεγάλη ανάγκη της συστράτευσης και ενότητας όλων στον αγώνα για την απελευθέρωση της γης μας, για την επανένωση της πατρίδας μας, για τον τερματισμό της κατοχής και για τη διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των βασικών ελευθεριών του καθενός μας.

Ελληνίδες, Έλληνες,

Σήμερα, γράφουμε τον επίλογο της τραγικής ιστορίας ενός ακόμα άξιου τέκνου της πατρίδας μας.

Περήφανοι θα αισθάνονταν σήμερα για το λεβεντονιό τους οι γονείς του Δημήτρη, Νικόλας και Ειρήνη καθώς και ο αδερφός του Κώστας που έφυγαν από τη ζωή με τον καημό της εξακρίβωσης της τύχης του. 

Αγαπητά αδέρφια του ήρωα μας,  Πανίκο και Χρήστο,

Αγαπητοί και σεβαστοί συγγενείς,

Τα λόγια μπορούν να δώσουν, μόνο για λίγο, βάλσαμο στην πονεμένη σας ψυχή.  Πίσω από τη σημερινή τελετή, προβάλουν χρόνια ανείπωτου πόνου και δυστυχίας, χρόνια που πέρασαν με πολλά ερωτηματικά και μεγάλο παράπονο. 

Η Κύπρος υποκλίνεται μπροστά σας. Και για σας προσεύχεται την εκ του Θεού παρηγοριά και για το δικό σας άνθρωπο, τον ήρωά σας, της ψυχής του το γαλήνεμα.  Σήμερα πρέπει να νιώθετε περήφανοι για τον άφθαστο ηρωισμό και το μεγαλείο της ψυχής του αγαπημένου σας αδερφού όπως νιώθουμε όλοι.

Εύχομαι το τέλος της μακρόχρονης αγωνίας για την τύχη του ήρωα αδερφού σας, να γαληνέψει την ψυχή σας και να απαλύνει τον πόνο σας. 

Ο Δημήτρης έπεσε στις επάλξεις του καθήκοντος και προς αυτόν, όπως και σε όλους όσοι έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της Κύπρου μας, οφείλουμε πολλά. Οφείλουμε την ύπαρξη μας ως Κυπριακή Δημοκρατία καθώς και την αξιοπρέπεια μας ως ελεύθεροι άνθρωποι.

Αιωνία ας είναι η μνήμη και η δόξα του καταδρομέα της 32 Μοίρας Καταδρομών Δημήτρη Πύρκα του Νικόλα και της Ειρήνης. 

Αιωνία και τιμημένη.

(ΡΜ/ΣΧ)