Ανακοινωθέντα

Με ευλάβεια και βαθιά συγκίνηση συγκεντρωθήκαμε στον πάνσεπτο αυτό ιερό χώρο για να τιμήσουμε τα παλληκάρια της Αγίας Νάπας, τον Χριστάκη Χρίστου του Πιερή και της Φωστήρας και τον Γιαννάκη Παππουλλή του Αντώνη και Χαραλαμπίας, που πρόσφεραν τους εαυτούς τους στο θυσιαστήριο της Κυπριακής ελευθερίας και έγραψαν με χρυσά γράμματα το όνομα τους στο Πάνθεο των Αθανάτων μας.

Κάθε χρόνο αυτές τις μέρες ξυπνούν μέσα μας οι πικρές μνήμες από τα τραγικά γεγονότα του καλοκαιριού του 1974. Τότε που ο Τουρκικός Αττίλας βρήκε ως αφορμή το προδοτικό πραξικόπημα κατά της νόμιμης κυβέρνησης της Κύπρου και εισέβαλε στο νησί μας σκορπώντας τον τρόμο, το πένθος και την καταστροφή.

Σαράντα οκτώ χρόνια από τότε, οι μνήμες μας επιστρέφουν σε εκείνες τις μέρες που σκόρπισαν την καταστροφή με τις χιλιάδες των ξεριζωμένων από τα σπίτια τους, τους νεκρούς, τους αιχμαλώτους, τους εγκλωβισμένους και τους αγνοουμένους μας. Στο δράμα που έζησε όλη η Κύπρος με τους καταυλισμούς και το πένθος που είχε σκορπιστεί παντού, την οδύνη και τον πόνο, για τις πληγές που είναι ανοικτές ακόμη και σήμερα, την προσπάθεια του εισβολέα και κατακτητή να αλλοιώσει και να παραχαράξει την ιστορία του τόπου μας με τη βεβήλωση των ιερών και των οσίων μας.

Οι ήρωες που τιμούμε σήμερα προσέτρεξαν να εκπληρώσουν το ιερό καθήκον προς την Πατρίδα, υπερασπιζόμενοι με σθένος τη γη, τους ανθρώπους και την εθνική μας αξιοπρέπεια.

Ο Γιαννάκης Παππουλλής γεννήθηκε στην Αγία Νάπα στις 14 Σεπτεμβρίου 1954. Είναι ο πρωτότοκος γιος του Αντώνη και της Χαραλαμπίας που έφεραν στον κόσμο και τη Μαρία, την αδελφή του ήρωα. Μετά το Δημοτικό Σχολείο φοίτησε στην Τεχνική Σχολή Αμμοχώστου, όπου τελείωσε τον κλάδο Μηχανολογίας με άριστα. Όνειρο του ήταν μετά την αποπεράτωση της στρατιωτικής του θητείας να σπουδάσει Μηχανολόγος. Αμέσως μετά την αποφοίτηση του από την Τεχνική Σχολή, κατετάγη στην Εθνική Φρουρά για να εκπληρώσει τη στρατιωτική του θητεία.

Η εισβολή τον βρίσκει να υπηρετεί στο 211 Τάγμα Πεζικού στην περιοχή του Αγίου Παύλου πίσω από τον Ιππόδρομο. Το φυλάκιό του στην περιοχή του Πάϊ – Πας δεσπόζει του δρόμου που οδηγεί στα χωριά Ορτάκιογιου και Κιόνελλι, ενώ αριστερότερα βρισκόταν το στρατόπεδο της ΤΟΥΡΔΥΚ, καθώς και το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ.

Με την έναρξη των μαχών στην περιοχή το πρωί της 20ής Ιουλίου, τα τουρκικά αεροπλάνα βομβαρδίζουν ανελέητα ενώ, ακριβώς απέναντι σε απόσταση 2-3 μιλίων, άλλα μεταγωγικά αεροπλάνα ρίχνουν συνεχώς αλεξιπτωτιστές στις παρυφές της νότιας πλευράς του Πενταδακτύλου.

Ο Γιαννάκης μαζί με τους συντρόφους του αγωνίζεται θαρραλέα και με πείσμα ενάντια στις ορδές του Αττίλα. Στο μεσοδιάστημα μεταξύ πρώτης και δεύτερης εισβολής, ο ήρωας έδειξε το χαρακτήρα και την αυταπάρνηση του. Ανταποκρίθηκε άμεσα στο κάλεσμα του Διοικητή του, ο οποίος ζητούσε εθελοντές που θα αναλάμβαναν το άκρως επικίνδυνο έργο της ανόρυξης χαρακωμάτων και ορυγμάτων σε μια περιοχή με την μορφολογία ενός ακάλυπτου κάμπου που έπρεπε να οχυρωθεί με τις ενισχύσεις που είχαν φθάσει γιατί οι Τούρκοι καραδοκούσαν στα 500 μέτρα.

Ο Γιαννάκης μαζί με μερικούς άλλους εθελοντές για μια ολόκληρη εβδομάδα από το πρωί μέχρι το βράδυ, χρησιμοποιώντας τις μπουλντόζες μέσα στο λιοπύρι του Ιούλη και του Αυγούστου με μόνη κάλυψη την προστασία από μερικούς ελεύθερους σκοπευτές, έβγαζαν συνεχώς ορύγματα και χαρακώματα για να καλυφθεί μια απόσταση μήκους ενός χιλιομέτρου.

Όλοι όσοι βρέθηκαν μέσα στα χαρακώματα και τα φυλάκια με τα σκέπαστρα στην περιοχή του Ιππόδρομου – Αγίου Παύλου, σίγουρα αισθάνονται ευγνωμοσύνη απέναντι στον ήρωα και στα άλλα παιδιά που με κίνδυνο της ζωής τους δημιούργησαν μέσα σε μια εβδομάδα εκείνα τα οχυρωματικά έργα και είναι αυτονόητο ότι χωρίς αυτά οι απώλειες ζωών στην περιοχή θα ήταν πολύ περισσότερες.

Την Παρασκευή 16 Αυγούστου, τρίτη ημέρα της δεύτερης φάσης της εισβολής, άρχισε η μεγάλη επίθεση του Αττίλα με σφοδρούς βομβαρδισμούς της αεροπορίας, καθώς και βλήματα κανονιών και όλμων, τα οποία έπεφταν ασταμάτητα. Γύρω στις 11 π.μ., και ενώ μετακινείτο σε διπλανή θέση για να βοηθήσει συμπολεμιστή του, ένα από τα βλήματα τον κτύπησε και τον τραυμάτισε θανάσιμα.

Ο νέος με το φωτεινό πρόσωπο, τα λαμπερά μάτια, το καθαρό βλέμμα, τη χρυσή καρδιά και τη λεβέντικη ψυχή άφησε την τελευταία του πνοή στο πεδίο της μάχης και πότισε όπως χιλιάδες άλλοι με το νεανικό του αίμα τη μαρτυρική γη μας.

Ο Χριστάκης Χρίστου γεννήθηκε στην Αγία Νάπα στις 16 Οκτωβρίου 1956 και ήταν το τρίτο από τα τρία παιδιά του Πιερή και της Φωστήρας.

Μετά την αποφοίτησή του από το Δημοτικό Σχολείο του χωριού του, φοίτησε για ένα χρόνο στο Γυμνάσιο Παραλιμνίου και στη συνέχεια ρίχτηκε από νεαρή ηλικία στη βιοπάλη, ασκώντας το επάγγελμα του επιπλοποιού. O Xριστάκης ήταν ένας δραστήριος νέος με ενδιαφέρον για τα κοινά, όπως επίσης και για τις διάφορες αθλητικές δραστηριότητες. Αγαπούσε πολύ το ποδόσφαιρο και υπήρξε ποδοσφαιριστής της ομάδας των Λαϊκών Οργανώσεων της Αγίας Νάπας και μέλος της ΕΔΟΝ. Τον χαρακτήριζε η τιμιότητα και η καλοσύνη γι’ αυτό και έχαιρε μεγάλης εκτίμησης από τους συγχωριανούς του.

Τον Γενάρη του 1974 κατατάγηκε στην Εθνική Φρουρά και το πραξικόπημα και η εισβολή τον βρήκαν να υπηρετεί τη θητεία του στο Μπογάζι στο 399 Τάγμα Πεζικού.

Η δεύτερη φάση της τούρκικης εισβολής τον βρίσκει στην πρώτη γραμμή της μάχης στην περιοχή Μιας Μηλιάς. Σε όλη της γραμμή της αντιπαράταξης στην περιοχή, από τη Μια Μηλιά μέχρι τον Παχύαμμο βορειότερα, διεξήχθησαν σκληρές μάχες. Δυστυχώς η υπεροπλία του εχθρού σε άνδρες και εξοπλισμό, περιλαμβανομένων μεγάλου αριθμού σύγχρονων αρμάτων μάχης και της αεροπορίας του Αττίλα που βομβάρδιζε συνεχώς, ανάγκασαν τις μονάδες της Εθνικής Φρουράς σε οπισθοχώρηση.

Ο Χριστάκης Πέτρου με μια ομάδα άλλων 37 εθνοφρουρών κατευθύνονται προς το χωριό Βώνη όπου τελικά συλλαμβάνονται από τους Τούρκους εισβολείς, τους οποίους ακολουθούσαν και Τουρκοκύπριοι εξτρεμιστές που για χρόνια ποτίζονταν από την Άγκυρα με το δηλητήριο του μίσους κατά των Ελληνοκυπρίων. Για 37 χρόνια αγνοείτο η τύχη του, μέχρι που ανευρέθηκαν τα οστά του σε ομαδικό τάφο που εντοπίστηκε σε περιοχή του Τουρκοκυπριακού χωριού Μπέκιογιου. Η εκταφή τους έγινε τον Απρίλιο του 2005 και ακολούθησε η ταυτοποίηση τους με τη μέθοδο του DNA. Τον Ιούλιο του 2011 παραδόθηκαν τα λείψανα του ήρωα στη οικογένειά του και με τις πρέπουσες τιμές έγινε η κηδεία και τάφηκαν στο κοιμητήριο Αγίας Νάπας.

Τα ιστορικά διδάγματα που αντλούμε από το χθες, ενισχύουν την ψυχική μας δύναμη και τονώνουν την εθνική μας συνείδηση που είναι η πυξίδα για την πορεία μας στο αύριο. Δεν έχουμε δικαίωμα να ξεχάσουμε τις θυσίες των ηρώων μας, ούτε και να παραγράψουμε τις αρχές, τις αξίες και τα ιδεώδη για τα οποία αγωνίστηκαν.

Η μνήμη τους διαρκεί ως ασίγαστη φωνή της συλλογικής μας συνείδησης, για να μείνουμε άγρυπνοι στις επάλξεις του αγώνα για τη σωτηρία της μικρής μας πατρίδας και για τη λύτρωση του προδομένου και αδικημένου λαού μας. Στη δικαίωση αυτού του αγώνα βρίσκεται και η δικαίωση της δικής τους θυσίας.

Η πιο τραγική πτυχή της Κυπριακής τραγωδίας είναι ασφαλώς αυτή των αγνοουμένων μας. Το χρέος μας ιδιαίτερα έναντι των συγγενών είναι βαρύτατο και θα συνεχίσουμε με την ίδια αποφασιστικότητα τις προσπάθειες με στόχο της διακρίβωσης της τύχης και του τελευταίου αγνοούμενου μας. Η απαράδεκτη στάση που συνεχίζει να επιδεικνύει η Τουρκία συνιστά πρόκληση απέναντι σε όλη την πολιτισμένη ανθρωπότητα. Οι ευθύνες και οι υποχρεώσεις της για ένα καθόλα ανθρωπιστικό θέμα είναι τεράστιες.

Μας προβληματίζει έντονα η έξαρση της Τουρκικής αδιαλλαξίας με τις νέο-οθωμανικές προσεγγίσεις και την αναθεωρητική τακτική της Άγκυρας σε βάρος όλης της περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου, περιλαμβανομένου και του Αιγαίου Πελάγους με την αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας και τις απειλές κατά των ελληνικών νησιών.

Η δική μας πλευρά, όπως επανειλημμένα απέδειξε, εμμένει στην επανέναρξη ενός διαλόγου βασισμένου στις αποφάσεις και τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών με στόχο μια λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, και όχι φυσικά σε μια λύση δυο χωριστών κρατών, όπως το απαιτεί ως προϋπόθεση, μάλιστα, η τουρκική πλευρά για επανέναρξη των διαπραγματευτικών προσπαθειών.

Παρά τις δυσκολίες, το χρέος μας επιβάλλει να συνεχίσουμε αποφασιστικά τις προσπάθειες μας για επίτευξη μιας λύσης η οποία να θέτει τέρμα στην κατοχή και να επανενώνει την πατρίδα μας χωρίς ξένες εγγυήσεις και επεμβατικά δικαιώματα, και με διασφαλισμένα τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες όλων των Κυπρίων.

Γιαννάκη Αντώνη Παππουλή και Χριστάκη Πιερή Χρίστου υποκλινόμαστε ευλαβικά στη θυσία σας. Εσείς οι Ηρωικοί Πεσόντες, υπέρ Πίστεως και Πατρίδος, με τα αγνά ιδεώδη και τη μεγάλη προσφορά σας, θα φωτίζετε για πάντα το δρόμο που οφείλουμε να ακολουθούμε, προκειμένου να διασφαλίσουμε την επιβίωση του Κυπριακού Ελληνισμού σε αυτόν τον τόπο.

Έχουμε χρέος τιμής να μην λησμονήσουμε ότι οι θυσίες των ηρώων μας παραμένουν αδικαίωτες όσο η πατρίδα μας παραμένει διαιρεμένη και ημικατεχόμενη.

Δόξα και τιμή στους ήρωες της Αγίας Νάπας.

Δόξα και τιμή σε όλους τους ήρωες μας που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για την ελευθέρια της πατρίδας μας.

Αιωνία ας είναι η μνήμη τους.

Αιωνία και τιμημένη.

(ΡΜ/ΜΒ)