Ανακοινωθέντα

Είναι με αισθήματα εθνικής υπερηφάνειας, επιτακτικού χρέους και ιστορικής ευθύνης που μαζευτήκαμε σήμερα στον Ιερό Ναό Αγίου Επιφανίου στα Λύμπια για να αποδώσουμε τον οφειλόμενο φόρο τιμής στον Μιχάλη Ολύμπιο, ο οποίος, παραμένοντας πιστός στις άφθορες διαχρονικές αξίες της ελευθερίας και της δικαιοσύνης, επέδειξε μοναδική και παραδειγματική αυταπάρνηση για προάσπιση της πατρώας γης, της ιστορίας, των αγώνων, των αρχών και των ιδανικών.

Καθοδηγούμενοι από το εθνικό και θρησκευτικό μας χρέος, συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ για να αναλογιστούμε τη σημασία της αυταπάρνησης και της συνολικής πορείας του αγαπητού Μιχάλη και να πάρουμε διδάγματα από τον αγώνα του.

Αποτίουμε σήμερα φόρο τιμής και ευγνωμοσύνης σε έναν Άνθρωπο που με αταλάντευτο θάρρος και ψυχική δύναμη υπερασπίστηκε τα ιδανικά του λαού. Έναν άνθρωπο με πολυσχιδή δράση, ο οποίος ήταν ανάμεσα στους πρώτους που κατατάχθηκαν στην ΕΟΚΑ και μαζί με άλλους συγχωριανούς του συγκρότησαν την πρώτη ομάδα κρούσης στα Λύμπια.

Κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα, και συγκεκριμένα τον Μάρτιο του 1957, ο Μιχάλης Ολύμπιος συνελήφθη από τους Άγγλους αποικιοκράτες και μεταφέρθηκε στο ανακριτήριο της Ομορφίτας, όπου για 18 μέρες κακοποιήθηκε βάναυσα. Παρά την απάνθρωπη κακοποίηση την οποία υπέστη, ο Μιχάλης παρέμεινε πιστός στον όρκο της σιωπής. Αποτέλεσμα των καθημερινών βασανιστηρίων ήταν να υποστούν σοβαρή θλάση τα οστά της δεξιάς παλάμης του χεριού του.

Όπως ήταν αναμενόμενο, τα φρικτά βασανιστήρια και η απουσία θεραπείας οδήγησαν σε σοβαρότατα προβλήματα και πολλές δυσκολίες. Παρόλη την ταλαιπωρία, τα βάσανα και τον πόνο, η θέληση και το αγωνιστικό του φρόνημα παρέμειναν ακλόνητα μέχρι το τέλος του αγώνα της ΕΟΚΑ. Με την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και ως απόρροια των βασανιστηρίων από τους αποικιοκράτες, για τον Μιχάλη Ολύμπιο άρχιζε ένας μεγάλος Γολγοθάς, ο οποίος θα τελειώσει μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια πόνου και αυτοθυσίας.

Παρά τις συνεχόμενες θεραπείες, η κατάσταση της υγείας του χειροτέρευε με αποτέλεσμα την αχρηστία της δεξιάς παλάμης. Έτσι με τη σύσταση των ιατρών του, ο Μιχάλης προχώρησε σε αριθμό χειρουργικών επεμβάσεων στην Κύπρο, στην Ελλάδα και στην Γερμανία. Η Πολιτεία, ως το ελάχιστο που θα μπορούσε να του προσφέρει φρόντισε για τη θεραπεία του, τόσο στο εξωτερικό όσο και στην Κύπρο. Η κατάσταση, δυστυχώς, εξελίχθηκε άσχημα, πρώτα με τον ακρωτηριασμό του δεξιού του χεριού και μετέπειτα με την περαιτέρω επιδείνωσή του που είχε ως κατάληξη στις 15 Φεβρουαρίου 1969 να επέλθει το μοιραίο. Ο Μιχάλης Ολύμπιος ήταν τότε μόλις 32 ετών.

Μέχρι και την τελευταία στιγμή στο κρεβάτι του πόνου, όπου πάλευε μεταξύ ζωής και θανάτου, έδινε τις τελευταίες του συμβουλές και το μήνυμα: «Υπομονή, Πίστη και Αγάπη προς την Πατρίδα».

Όλοι εμείς, ευλαβικοί προσκυνητές, μαζευτήκαμε σήμερα εδώ, στον Ιερό τούτο χώρο για να ανάψουμε το κερί της ψυχής μας από τη φλόγα του ηρωισμού του Μιχάλη Ολύμπιου. Να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της οφειλής μας, την έκταση και το βάρος της ευθύνης μας. Σε τούτες τις δύσκολες ώρες, και έχοντας να αντιμετωπίσουμε πολλαπλές προκλήσεις, εκείνο που απαιτείται, εκείνο που αναμένει από όλους μας ο κυπριακός λαός, είναι σύνεση, ομοψυχία και αποφασιστικότητα. Μόνο έτσι μπορούμε να καταφέρουμε να ανταποκριθούμε στις πολυεπίπεδες προκλήσεις των καιρών και να αγωνιστούμε, κάνοντας ό,τι είναι δυνατόν από δικής μας πλευράς για να πετύχουμε και την απελευθέρωση της πατρίδας μας, την απαλλαγή της από την τουρκική κατοχή και την επανένωση του τόπου μας.

Αναμφίβολα, σε αυτόν τον δύσκολο αγώνα χρειάζεται να έχουμε πάνω απ’ όλα ενότητα και ομοψυχία. Για να επιτύχουμε τον τερματισμό της κατοχής και την επανένωση της πατρίδας μας χωρίς κατοχικά στρατεύματα και διαχωριστικές γραμμές, για να διαμορφώσουμε συνθήκες ειρήνης και να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για ένα ευοίωνο μέλλον, επιβάλλεται, ενδεχομένως σήμερα όσο ποτέ προηγουμένως, να είμαστε ενωμένοι. Οφείλουμε, με απόλυτο σεβασμό σε τυχόν διαφορετικές απόψεις και διαφορετικές προσεγγίσεις, να κρατήσουμε ψηλά το επίπεδο του διαλόγου, χωρίς χαρακτηρισμούς και χωρίς αφορισμούς.

Πράττοντας πάντοτε αυτό που μας υπαγορεύει το καθήκον, και παρά τις δυσκολίες και τις προκλήσεις, δεν αποστρατευόμαστε από την προσπάθεια για την επίτευξη μιας λύσης που θα δημιουργεί ουσιαστικές προοπτικές στον τόπο μας και θα διασφαλίζει στον κάθε ένα των πολιτών να ζει σε συνθήκες ασφάλειας, ευημερίας αλλά και ειρηνικής συμβίωσης και αλληλοσεβασμού.

Έχοντας ως οδηγό τους αγώνες του παρελθόντος και τα απορρέοντα από αυτούς διδάγματα, δηλώνουμε περίτρανα ότι δεν συμβιβαζόμαστε με την κατοχή. Η έγνοια και η ανησυχία μας μετουσιώνεται σε κινητήρια δύναμη που μας οδηγεί στην ξεκάθαρη βούληση για συνέχιση της προσπάθειας για επανένωση της πατρίδας μας.

Η σημερινή απαράδεκτη κατάσταση πραγμάτων δεν επιτρέπει σε κανέναν πολίτη αυτού του τόπου να απολαύσει τα δικαιώματα, τις ελευθερίες και το επίπεδο ευημερίας που όλοι οι άλλοι πολίτες της Ευρώπης θεωρούν αδιαμφισβήτητα και κεκτημένα. Αντίθετα, το απαράδεκτο στάτους κβο συνιστά, ανάμεσα σε άλλα, μόνιμη πηγή διαταραχής και ανασφάλειας και σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να μας εφησυχάζει.

Αυτή, λοιπόν, η στρεβλή κατάσταση που βιώνουμε θα πρέπει οριστικά να τερματιστεί. Για εμάς, δεν υπάρχει άλλη επιλογή, για μας δεν υπάρχει άλλος δρόμος, παρά να τερματιστεί η κατοχή, να επανενωθεί η πατρίδα μας και να έρθει επιτέλους η ειρήνη στον τόπο μας. Στόχος και προσδοκία μας είναι μέσα από ένα ουσιαστικό διάλογο, που επιθυμούμε να επαναρχίσει, να παραδώσουμε στις μελλοντικές γενιές μια πατρίδα χωρίς στρατεύματα κατοχής, χωρίς ξένες εγγυήσεις, επανενωμένη, σύγχρονη και ευρωπαϊκή.

Και είναι μέσα σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο που θεωρούμε ότι η πρωταγωνιστική και ενεργός εμπλοκή της ΕΕ, τόσο στο σπάσιμο του σημερινού αδιεξόδου όσο και κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, είναι επιτακτικής σημασίας, και είναι προς αυτή την κατεύθυνση που εργαζόμαστε από την πρώτη μέρα της ανάληψης της διακυβέρνησής μας.

Συνεχίζουμε την προσπάθεια για τερματισμό της σημερινής απαράδεκτης κατάστασης πραγμάτων και για επανένωση της πατρίδας μας με το ίδιο πείσμα, μαθαίνοντας πρώτα και πάνω από όλα από την Ιστορία μας. Πάντα, όμως, μέσα στο πλαίσιο του ρεαλισμού και της αποφασιστικότητας. Αυτή θα είναι και η καλύτερη επιμνημόσυνη προσφορά που μπορούμε να καταθέσουμε σε όλους αυτούς που συμμετείχαν στους αγώνες του Κυπριακού Ελληνισμού.

Αιωνία ας είναι η μνήμη του Μιχάλη Ολύμπιου.

(ΡΜ/ΜΒ)