Cookies management by TermsFeed Cookie Consent
Τελευταίες Ειδήσεις

Ανακοινωθέντα

18-01-2019 20:48

Χαιρετισμός του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Νίκου Αναστασιάδη στην εκδήλωση μνήμης και τιμής στον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο Γ’

Είναι πραγματικά με αίσθημα ύψιστης ιστορικής ευθύνης που τιμούμε σήμερα τη μνήμη του Εθνάρχη  Μακαρίου και αποτίνουμε φόρο τιμής στο έργο, τις παρακαταθήκες και την πολυδιάστατη προσφορά του.

Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος είναι ο άνδρας που ηγήθηκε του λαού μας σε μία περίοδο που ενώ το αίτημα και  όραμα της ελευθερίας ωρίμαζε, απουσίαζε η ηγετική φυσιογνωμία που θα του ενσάρκωνε ιδανικά ικανά να συσπειρώσουν το σύνολο των Ελληνοκυπρίων.

Είναι ο ηγέτης Μακάριος, που ενέπνευσε ένα λαό που δεν είχε ακόμη ορίσει το αίσθημα του ανήκειν στον σύγχρονο κόσμο.

Ήταν αυτός που διετέλεσε πολιτικός αρχηγός του αγώνα της ΕΟΚΑ, που με τη σειρά του οδήγησε στην ίδρυση του κράτους μας, της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Αν και προκαθήμενος της Εκκλησίας, ταύτισε τον βίο του με τη δημιουργία του κράτους. Μπορεί οι οραματισμοί να ήταν άλλοι, οι συνθήκες, όμως, υπαγόρευαν ότι θα έπρεπε προκειμένου να διασωθεί ο Ελληνισμός, να προσαρμόσει τις πολιτικές. Και αυτό που ήταν αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία του κυπριακού κράτους που αξιωθήκαμε να δούμε το 2004, να εντάσσεται ως ισότιμο μέλος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μια οικογένεια των πλέον ανεπτυγμένων κρατών του κόσμου.

Είναι ο ίδιος που ταύτισε την πολιτική του δράση με την ωρίμανση όχι μόνο του πολιτικού μας συστήματος, αλλά και της πολιτικής ταυτότητας της κυπριακής κοινωνίας στο σύνολό της.

Και όλα αυτά συνέτρεχαν ιστορικά μέσα από μία ιερατική πορεία που όχι μόνο τον έφερε στην κορυφή της εκκλησιαστικής ιεραρχίας, αλλά καθόρισε σε μεγάλο βαθμό τη σύγχρονη πορεία της Εκκλησίας αναδιοργανώνοντάς την, οικοδομώντας ναούς  και μοναστήρια, με μεγάλο φιλανθρωπικό έργο στην Κύπρο και ιεραποστολική διακονία στον κόσμο –κυρίως στην αφρικανική ήπειρο- γεγονός που τον κατέστησε ως μία από τις αναγνωρισμένες  διεθνώς, αλλά και σεβαστές φυσιογνωμίες της ταραγμένης τότε εποχής.

Με όσα πιο πάνω πολύ συνοπτικά ανέφερα, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, έχει θέσει ανεξίτηλη την σφραγίδα του στην πορεία του τόπου μας. Πρόκειται για ένα έργο το οποίο ήταν αποτέλεσμα μίας ζωής αφιερωμένης στην πατρίδα, την Πολιτεία, την Εκκλησία, τον άνθρωπο.

Ήταν αποτέλεσμα του αγώνα που έδωσε με πάθος και παρρησία, για τα δικαιώματα των Ελλήνων της Κύπρου, των πολιτών της Κυπριακής Δημοκρατίας και του χριστιανικού ποιμνίου που τον πίστεψε βαθιά και ειλικρινά.

Ο Μακάριος, όπως κάθε σημαντικός ηγέτης σε κρίσιμες ιστορικές περιόδους, αγαπήθηκε από τον λαό του. Την ίδια ώρα, όμως, αντιμετώπισε και τον φανατισμό των αντιπάλων του. Αντιμετώπισε εχθρούς με ρίζες εντός και εκτός της Κύπρου, οι οποίοι δεν δίσταζαν – και το απέδειξαν πολλάκις - να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσον για να τον θέσουν εκτός αγώνα, μη διστάζοντας είτε να συνωμοτήσουν εναντίον του είτε να προσπαθήσουν να τον εξοντώσουν βιολογικά.

Η χωρίς προηγούμενο προσπάθεια κορυφώθηκε με το εγκληματικό πραξικόπημα, το οποίο έδωσε την αφορμή στην Τουρκία να επικαλεστεί το σύνταγμα και το δικαίωμα τάχα παρέμβασης που είχε για να εισβάλει στο νησί μας.

Όπως ο ίδιος είχε αναφέρει, οι μέρες της εισβολής υπήρξαν οι χειρότερες, οι πιο δύσκολες στη ζωή του. Έζησε την εμπειρία της οικοδόμησης ενός κράτους από την πρώτη στιγμή και σε μερικές μέρες είδε αυτό το κράτος να ευρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης και να κατέχεται από ξένη δύναμη. Είδε τον θάνατο, τον πόνο, την προσφυγιά, την φτώχια, αλλά εβίωσε και την ελπίδα.

Ήταν ο ίδιος ο φορέας αυτής της ελπίδας στα μάτια του λαού μας, που πίστευε πως ο ηγέτης του είχε τη δυνατότητα να τον σηκώσει ξανά στα πόδια του.

Ο λαός πίστεψε και τότε σε αυτόν γιατί ο ίδιος είχε δείξει το σθένος που τον ενέπνευσε, ανέδειξε την αποφασιστικότητα, αλλά και την μεγαλοψυχία να φέρει την ενότητα και μέσα από αυτήν την αναγέννηση της ελπίδας.

Οι κρίσιμες αποφάσεις που από τότε είχε λάβει ο Μακάριος, δεν είναι υπερβολή να αναφέρουμε πως είναι εκείνες που και σήμερα καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό, την πορεία που εμείς ακολουθούμε  όσον αφορά τη διαχείριση του εθνικού μας θέματος.

Ο Μακάριος γνώριζε με πάθος να διεκδικεί, αλλά και με πραγματισμό να αποφασίζει και να συμβιβάζεται  όταν οι συνθήκες το επέβαλλαν. Η ρεαλιστική πορεία που υπερβαίνει τους εθνικούς συναισθηματισμούς, είναι πάντα εκείνη που διαχωρίζει το εφικτό από το ευκταίο, την επιτυχία από την αποτυχία.

Δεν είμαι εξ εκείνων που πιστεύουν πως η ιστορία επαναλαμβάνεται. Είμαι όμως βέβαιος πως η ιστορία διδάσκει. Και πολλές φορές εάν δεν αντιληφθούμε τα μηνύματά της, οι συνέπειες είναι καταστροφικές. Ως Κύπριοι γνωρίσαμε τα αποτελέσματα των δικών μας εμμονών σε αλήθειες που κάποτε πιστεύαμε ως να είναι ευαγγελικά αποφθέγματα.

Διδασκόμενοι από τα πικρά βιώματά μας, θα πρέπει να αντιληφθούμε πως παρά τις διαφορετικές προσεγγίσεις που είναι εξάλλου απολύτως θεμιτές οφείλουμε να διατηρήσουμε ένα πολιτικό επίπεδο που θα επιτρέπει μεταξύ μας να συνδιαλεγόμαστε. Να μπορούμε να οικοδομούμε συλλογικά τις αποφάσεις μας, συλλογικά να επιδιώκουμε την εφαρμογή τους και συλλογικά να αναθεωρούμε τις απόψεις μας εάν αυτό κρίνεται απαραίτητο από τα δεδομένα που έχουμε ενώπιον μας.

Ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχω απόλυτη συνείδηση του ιστορικού μου χρέους, το οποίο πρώτα και πάνω από όλα ορίζεται από την ευθύνη να οδηγήσω την πατρίδα μας στην απαλλαγή από την απαράδεκτη κατάσταση που σήμερα βιώνουμε  - και την ίδια ώρα να διασώσουμε και να προστατεύσουμε κάθε έννοια δικαίου, κάθε  ανθρώπινο δικαίωμα  - αλλά και οποιαδήποτε ανοχή που θέτει εν αμφιβόλω την ασφάλεια και ευημερία στην Κύπρο.

Πρόκειται για μία κατάσταση δυνητικά επικίνδυνη και οφείλουμε, πρώτος από όλους εγώ ο ίδιος, αλλά και συλλογικά όλοι μας ο καθένας από τον δικό του χώρο, να εργαστούμε για να έρθει ειρήνη στον τόπο μας, να δημιουργήσουμε μία χώρα ευημερούσα, με σεβασμό στα δικαιώματα όλων των πολιτών της, ανεξαρτήτως, θρησκείας ή εθνικότητας.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο προσπαθήσαμε κατ΄ επανάληψη μέσα από τολμηρές θέσεις, μέσα από τολμηρές αποφάσεις να πετύχουμε την ειρήνη και σταθερότητα, με στόχο πάντα να δημιουργήσουμε ένα κράτος που θα μπορούσε να είναι πραγματικά κυρίαρχο, πραγματικά ανεξάρτητο, απαλλαγμένο από τις όποιες αναχρονιστικές εγγυήσεις ή επεμβατικά δικαιώματα, απαλλαγμένο από κατοχικούς στρατούς, στο πλαίσιο πάντα των αρχών των ΗΕ και των ευρωπαϊκών αξιών.

Διότι κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει πως δεν υπάρχουν δύο ταχυτήτων κράτη της Ευρώπης, πως δεν υπάρχουν δύο ειδών ανθρώπινα δικαιώματα. Εκείνα των υπολοίπων Ευρωπαίων και αυτά που υπολείπονται για τους Κύπριους πολίτες. Και αυτό είναι το καλύτερο και το μεγαλύτερο εχέγγυο και για τους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας.

Το είχα τονίσει κατ΄ επανάληψη, το είχα διαμηνύσει προς την Τουρκία, αλλά και προς τον Τουρκοκύπριο ηγέτη. Δυστυχώς, οι απαράδεκτες αξιώσεις οδήγησαν στο ναυάγιο του Κραν Μοντανά, μια προσπάθεια που ήταν ίσως από τις σημαντικότερες που κατεβλήθησαν με την ελπίδα ότι κατ΄αυτό τον τρόπο θα μπορούσε επιτέλους απαλλαγμένοι από τις εξαρτήσεις, με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, με σεβασμό και λειτουργώντας ως κράτος ευρωπαϊκό να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε συνθήκες ειρηνικής συνύπαρξης.

Και τώρα καταβάλλουμε προσπάθειες, και τώρα προσπαθούμε με κάθε τρόπο να δημιουργηθούν εκείνες οι συνθήκες που θα μας επιτρέψουν να προχωρήσουμε στη λύση του κυπριακού προβλήματος.

Κανένας δεν αισθάνεται άνετα όταν παρακολουθεί να συνεχίζεται η κατοχή, όταν παρακολουθεί να συνεχίζεται να τουρκοποιείται το κατεχόμενο μέρος της Κύπρου. Όμως την ίδια ώρα και ο καθένας έχει υποχρέωση να αναλάβει τις ευθύνες του, έτσι ώστε το κομμάτι που βρίσκεται ελεύθερο, που φιλοξενεί τους Ελληνοκύπριους, το κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας, να μην περάσει στον κίνδυνο να μετατραπεί σε κοινότητα.

Είναι υποχρέωση του καθενός να λάβει υπόψη βασικές αρχές και να κωφεύσει στις σειρήνες που θέλουν ή νομίζουν ότι για την εμμονή τάχα – εμείς είμαστε υπέρμαχοι του διαλόγου – σε ένα διάλογο κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, ή ότι τάχα για τη μη ύπαρξη διαλόγου – και αυτό να λέγεται ενώπιον Πρέσβεων ξένων χωρών – ευθύνεται η ελληνοκυπριακή πλευρά.

Με λυπεί ειλικρινά γιατί αντί της ενότητας, αντί της ρεαλιστικής αντιμετώπισης και αντί να κωφεύουμε στα όσα λέγονται, καλό θα ήταν να ακούμε τις θέσεις είτε της Τουρκίας είτε των Τουρκοκυπρίων ή κάποιων εκ των Τουρκοκυπρίων που ξεκάθαρα διαμηνύουν τι είναι αυτό που διεκδικούν. Αν κάποιοι συμφωνούν μαζί τους ας το πουν ευθαρσώς.

Εγώ δεν διστάζω και δεν θα διστάσω να πάρω αποφάσεις για να υπάρξει ειρήνη και σταθερότητα και ιδιαίτερα τέτοιες αποφάσεις που θα διασώζουν τον Κυπριακό Ελληνισμό και θα μας επιτρέπουν να συνεχίσουμε την πορεία μας μέσα στην Ευρώπη και αυτό πιστεύω θα είναι και το καλύτερο μνημόσυνο για τον αείμνηστο Εθνάρχη.

_______________

ΡΜ/ΣΧ