Ανακοινωθέντα

Στέλιος Μαυρομμάτης, ετών 23, εκ Λάρνακος Λαπήθου.

Μιχάλης Κουτσόφτας, ετών 22, εκ Παλαιομετόχου.

Ανδρέας Παναγίδης, ετών 22, εκ Παλαιομετόχου.

Απαγχονίσθηκαν την Παρασκευή, 21 Σεπτεμβρίου 1956 στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας. Τους κρέμασαν οι Άγγλοι κατακτητές, περνώντας τη θηλιά στο λαιμό τους. Κι έμειναν να αιωρούνται αφού κάτω απ’ τα πόδια τους άνοιξε καταπακτή. Δεν εύρισκαν πια πάτημα στη γη αυτή που αγάπησαν με τόσο πάθος, όμως οι λεβέντες της Ε.Ο.Κ.Α. είχαν ήδη φύγει και είχαν ανέβει πολύ ψηλά, στο πάνθεον των ηρώων της λευτεριάς και των αθανάτων. Ένα προς ένα ανέβηκαν τα σκαλοπάτια που οδηγούν στη λευτεριά, όπως το τραγουδούσε ο συναγωνιστής τους Ευαγόρας Παλληκαρίδης, πρώτος εξάδελφος του Στέλιου Μαυρομμάτη.

Μέρα εθνικής ευθύνης και τιμής σήμερα. Μαζί με τους τρεις απαγχονισθέντες ήρωες μνημονεύουμε σήμερα άλλους δυο ηρωικούς αγωνιστές της ΕΟΚΑ, τη θαρραλέα και παράτολμη, την παρεξηγημένη, αλλά τόσο αφοσιωμένη αγωνίστρια Νίτσα Χατζηγεωργίου και τον καταδικασθέντα εις θάνατον αγωνιστή Κώστα Κωνσταντινίδη. Όπως ακόμα και την αδελφή του Στέλιου, την Μαρία Μαυρομμάτη, που έμεινε παράλυτη από τραυματισμό στη διάρκεια έρευνας στο σπίτι τους ένα χρόνο μετά τον απαγχονισμό του.

Με την ευκαιρία ωστόσο μνημονεύουμε τιμώντας και τρεις άλλους αγωνιστές της ελευθερίας που έπεσαν μαχόμενοι στις συγκρούσεις του 1963-‘64: τον Παναγιώτη Αρτεμίδη, τον Μιχάλη Παναγή και τον Σαββάκη Μιχαηλίδη. Τότε που ο κυπριακός ελληνισμός χρειάστηκε να υπερασπιστεί τα όσα κέρδισε με τον Αγώνα της ΕΟΚΑ, τη στιγμή που εκδηλώθηκαν οι πρώτοι τουρκικοί σχεδιασμοί για διχοτόμηση της Κύπρου.

Τους μνημονεύουμε και τους τιμούμε σήμερα στο εθνικό προσκλητήριο του Εθνικού Συλλόγου «Μαυρομμάτης» Αγίου Παύλου και της Εθνικής Ένωσης «Μαυρομμάτη» και Αγίου Δημητριανού Λάρνακος Λαπήθου, σε συνεργασία με τις οικογένειες, τους λοιπούς συγγενείς και φίλους των τιμώμενων αγωνιστών.

Με σεβασμό και ευλάβεια ανατρέχουμε σε λαμπρές ιστορικές στιγμές και στα χρόνια εκείνα που ο Κυπριακός Ελληνισμός αξιώθηκε μέσα από τις πατροπαράδοτες αρετές του να διεκδικήσει και να κερδίσει την ελευθερία του. Κοινωνούμε έτσι τη συλλογική μας μνήμη που μπορεί να χαλυβδώσει το φρόνημα μπροστά στις σημερινές απειλές και όλες τις μεγάλες προκλήσεις που εξακολουθούν να κυκλώνουν την πατρίδα μας. Ναι, χρειάζεται να αντλήσουμε δύναμη και να πάρουμε κουράγιο από τη θαυμαστή φιλοπατρία και τον πατριωτικό αλτρουισμό μιας γενιάς που ξεκινώντας από τη λαϊκή ευσέβεια και τη χριστιανική πίστη που στερέωνε τον κόσμο της Κύπρου, εμπνεύστηκε από την εθνική υπόσταση που διατήρησε ακέραια δια μέσου των αιώνων και τα ιδεώδη και τις αξίες του ελληνικού διαφωτισμού και τα ρεύματα φιλελευθερισμού και έτσι διεκδίκησε μέσα από ένα θαυμαστό αντιαποικιακό αγώνα την Αυτοδιάθεση, μπαίνοντας μάλιστα την εποχή εκείνη σε διεθνή πρωτοπορία.

Τέτοιος ήταν ο αγώνας της ΕΟΚΑ, όπου οι πατεράδες μεγάλωναν τα παιδιά τους με την αίσθηση της τιμής και της αξιοπρέπειας, όπου οι μανάδες έδιναν στον γιο την ευχή τους ξέροντας ότι μπορεί να βαδίσει στον θάνατο για την ελευθερία, όπου οι νεαροί λυκειόπαιδες ζήλευαν τους συμμαθητές τους που είχαν πέσει για την πατρίδα και περίμεναν να έρθει η δική τους σειρά.

Το θάρρος και η ανωτερότητα που έδειξαν μπροστά στην αγχόνη και το θάνατο ο Στέλιος Μαυρομμάτης και οι συναγωνιστές του Μιχάλης Κουτσόφτας και Ανδρέας Παναγίδης, αλλά και η αφοσίωση της Νίτσας Χατζηγεωργίου, της Μαρίας Μαυρομμάτη και του Κώστα Κωνσταντινίδη στον Αγώνα, μας δίνουν το μέτρο του θαύματος, στο οποίο αξιώθηκε ο κυπριακός Ελληνισμός στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’50, γράφοντας έπος ελευθερίας που δίνει στο λαό μας περηφάνεια που κρατά για πάντα.

Δεν θα πω ότι ήταν γίγαντες και ημίθεοι και άλλα παρόμοια. Γιατί δεν ήταν. Κανονικοί άνθρωποι ήταν... Τρεις ενάρετοι και προκομένοι νέοι. Δεν ήταν φτιαγμένοι από κάποιο ειδικό μέταλλο, ήταν τρία παιδιά σαν όλους τους άλλους. Ο Μαυρομμάτης που έχοντας αποφοιτήσει από την Εμπορική Σχολή Σαμουήλ εργαζόταν ως απλός γραφέας. Ο Κουτσόφτας ορφανός σε μια οικογένεια με πέντε αδέρφια, μόλις ενηλικιώθηκε εργαζόταν ως οικοδόμος και βαφέας. Κι ο Παναγίδης, πατέρας τριών μικρών παιδιών νοιαζόταν που άφηνε μόνη τη γυναίκα του για να τα μεγαλώσει, ομολογώντας «άλλοι αφήνουν πλούτη και περιουσίες στα παιδιά τους –εγώ τους αφήνω μόνο ένα όνομα...»

Τρεις απλοί νέοι, τρία παιδιά του λαού και της βιοπάλης, σαν τόσους άλλους που έβγαζε τότε η Κύπρος... Όμως σαν ήρθε η ώρα και χρειάστηκε, ένοιωσαν ένα άπλετο φως μέσα στην ψυχή τους. Αφού ανάγκη ήταν, πέραν από τη ρουτίνα της ζωής και την καθημερινότητα της βιωτής, μπόρεσαν και να βρουν και να νοιώσουν να διαπερνά το «είναι» τους η αίσθηση ενός Πεπρωμένου. Ενός ανώτερου πεπρωμένου, εθνικού. Του πεπρωμένου της ελευθερίας.

Γίγαντες δεν ήταν, γίγαντες έγιναν. Μόλις ένοιωσαν ότι το χρειάζεται η πατρίδα, έβαλαν άξαμο. Μέτρησαν το μπόι τους και τις δυνάμεις τους με τη δίψα του λαού τους για λευτεριά και εθνική ταυτοπροσωπία. Και αίφνης ψήλωσαν και μεγάλωσαν και δυνάμωσαν και μέσα από αυτό το μέτρημα βγήκαν γίγαντες. Γίγαντες του φρονήματος και μάρτυρες της ελευθερίας.

Γιατί χρειαζόταν μεγάλο ηθικό και πνευματικό ανάστημα για να λέει ο Στέλιος Μαυρομμάτης στους γονείς του που τον επισκέφτηκαν μελλοθάνατο στις φυλακές «Ούτε να λυπηθείτε πρέπει ούτε να κλαίτε, γιατί για την πατρίδα πεθαίνω».

Μαυρομμάτης, Κουτσόφτας, Παναγίδης... Όχι μόνο οφείλουμε τιμή και ευγνωμοσύνη στα παλληκάρια που έδωσαν ζωή, υπόσταση και συνέχεια στην τρισχιλιετή κατάθεση του Ελληνισμού σε αυτή τη γη, θυσιάζοντας την ίδια τη ζωή τους, αλλά τον θρύλο τους αξίζει να τον ακούει και να τον ξέρει ο σημερινός ταλαιπωρημένος και καταπονημένος άνθρωπος σε αυτό τον τόπο. Ο άνθρωπος που βομβαρδισμένος από ένα σωρό ευτελή μηνύματα γύρω του βρίσκει τόσο συχνά ωμό συμφέρον και αδιαφορία, ιδιοτέλεια και μικροπρέπεια. Ο άνθρωπος που περικυκλώνεται από υψαυχενική φιλαυτία, διψά ν’ ακούσει την είδηση για την άλλη φύση, για τη γενναία και μαζί σεμνή ψυχή αυτού του τόπου. Αυτή την παλιά, μα και τόσο κοντινή μας επίκαιρη είδηση, μάς την φέρνει ο βίος και η πολιτεία των τριών παλληκαριών, που όσο κι αν ήταν σύντομος στάθηκε αρκετός ως υψηγορία ελευθερίας και ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Την είδηση για το απαράμιλλο θάρρος, το ψυχικό μεγαλείο, το ήθος και την τόλμη, την άδολη και απεριόριστη αγάπη για την πατρίδα και για το κοινό καλό, μα πάνω απ’ όλα για την ετοιμότητά τους να αναμετρηθούν ανά πάσα στιγμή με τον θάνατο, να τον αντικρύσουν κατάματα, συνειδητά και με απόλυτη αυτογνωσία αποζητώντας την ελευθερία.

Ο σκοπός και ο στόχος του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του 1955-1959, η θερμή ανταπόκριση ανθρώπων κάθε ηλικίας και ανεξαρτήτως ιδιότητας, οι αθάνατοι αγωνιστές της ελευθερίας, έγιναν αιτία και αφορμή να γραφτεί το έπος της ΕΟΚΑ, το οποίο  αποτελεί ορόσημο και φωτεινό οδοδείκτη στη νεότερη Ιστορία του τόπου μας. Ο κυπριακός ελληνισμός, μετά από πολλά χρόνια καταπίεσης, όρθωσε τότε το ανάστημά του και με ομοψυχία, ενότητα και θάρρος αντιστάθηκε στον αδίστακτο και πανίσχυρο κατακτητή. Ο ωραίος εκείνος Αγώνας γράφτηκε με τις θυσίες των νέων, κυρίως, παλληκαριών της Κύπρου, που αγωνίστηκαν για την απελευθέρωση και την ένωσή της με την Ελλάδα.

Τα ξημερώματα της 1ης τ’ Απρίλη 1955 οι εκρήξεις που δόνησαν την ατμόσφαιρα δεν ήταν πρωταπριλιάτικο ψέμα. Ήταν το ξέσπασμα της ελευθερίας, που δήλωνε τη μεγάλη αλήθεια του ξεσηκωμού των Ελλήνων της Κύπρου, για να διεκδικήσουν το αναφαίρετο δικαίωμα να ζήσουν ελεύθεροι και να διαθέσουν κατά βούλησιν τον εαυτό και την πατρίδα τους.

Παρά το γεγονός ότι ο Αγώνας της Εθνικής Οργάνωσης Κυπρίων Αγωνιστών ΕΟΚΑ ήταν μια άνιση αναμέτρηση με τους πανίσχυρους Άγγλους αποικιοκράτες, απέδειξε πως ο κόσμος της Κύπρου διέθετε τεράστια αποθέματα ψυχικής δύναμης, ώστε να υπερασπιστεί τα ιερά και τα δίκαιά του.

Με υψηλό φρόνημα, παιδιά και έφηβοι μαθητές οργάνωναν διαδηλώσεις, άνθρωποι απλοί, αγρότες, εργάτες, υπάλληλοι και φοιτητές μετατρέπονταν σε αντάρτες, έκρυβαν στα σπίτια τους καταζητούμενους αγωνιστές. Νέες, όπως η Νίτσα Χατζηγεωργίου, τη μνήμη της οποίας τιμούμε σήμερα, εκτελούσαν χρέη συνδέσμου και αναλάμβαναν επικίνδυνες αποστολές. Ο Αγώνας ήταν για όλους το πρώτο τους μέλημα. Απειλές, κατ’ οίκον περιορισμός και αιφνίδιες έρευνες, εγκλεισμός σε κρατητήρια, φυλακίσεις, φρικτά βασανιστήρια και απαγχονισμοί, δεν κατάφεραν να μειώσουν την αγωνιστικότητα ούτε να κάμψουν το ηθικό φρόνημα του λαού μας.

Τα βιώματα αυτά σημάδεψαν ανεξίτηλα τον ψυχισμό των ανθρώπων, που τα έζησαν με βαθιές πληγές και πόνο αλλά και έντονα αισθήματα υπερηφάνειας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Μαρία Μαυρομμάτη, αδελφή του ήρωα Στέλιου Μαυρομμάτη, η οποία το 1957 τραυματίστηκε κατά τη διάρκεια έρευνας που διεξήχθη στο σπίτι της από Άγγλους στρατιώτες, με αποτέλεσμα να μείνει παράλυτη μέχρι το τέλος της ζωής της.

Δύσκολες εμπειρίες έζησε στα χρόνια της ΕΟΚΑ και ο αγωνιστής Κώστας Κωνσταντινίδης, ο οποίος συνελήφθη από τους κατακτητές και παρόλο που θεωρείτο θανατοποινίτης, κατάφερε να διασωθεί ενώ συνέχισε να προσφέρει με μαχητικότητα και ζήλο τις υπηρεσίες του μέχρι το τέλος του αγώνα.   

Ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός γράφει χαρακτηριστικά στο Α’ Σχεδίασμα του κορυφαίου έργου του «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», «Από τη μικρότητα του τόπου, ο οποίος παλεύει με μεγάλες, ενάντιες δύναμες, θέλει έβγουν οι Μεγάλες Ουσίες». Οι ηρωικές μορφές του μικρού νησιού μας, με πίστη στις πανανθρώπινες αξίες, ανέδειξαν τις Μεγάλες Ουσίες και έγραψαν τη δική τους ιστορία, αφήνοντάς μας ως ιερή παρακαταθήκη πράξεις απαράμιλλου θάρρους, ηρωισμού και άδολου πατριωτισμού, που διδάσκουν και φωτίζουν τη δική μας ζωή.

Μνημονεύοντας σήμερα τις ηρωικές μορφές του Στέλιου Μαυρομμάτη και της αδελφής του Μαρίας από τον Λάρνακα της Λαπήθου, του Μιχαήλ Κουτσόφτα και Ανδρέα Παναγίδη από το Παλαιομέτοχο, της Νίτσας Χατζηγεωργίου και Κώστα Κωσταντινίδη από τον Άγιο Δομέτιο, τιμούμε ολόκληρη τη γενιά που αγωνίστηκε το 1955. Τους νέους που έγιναν προσκύνημα στα φυλακισμένα μνήματα και τραγούδι στα κρησφύγετα.

Το άφθαστο σε μεγαλείο νόημα της θυσίας των ηρώων μας ζωντανεύει και καθοδηγεί μέσα από τις μεγαλειώδης πράξεις μα και μέσα από τα γραφόμενά τους, που συγκινούν και συγκλονίζουν κάθε αναγνώστη, που διαθέτει ενσυναίσθηση αλλά και που αντιλαμβάνεται την ευθύνη απέναντι στην πατρίδα και στις επερχόμενες γενιές.

Γράφει ο Στέλιος Μαυρομμάτης στην τελευταία του επιστολή προς τον αδελφό του, μία μέρα πριν τον απαγχονισμό του, στις 20 Σεπτεμβρίου 1956:

«Αγαπημένε μου αδελφέ,

Τώρα που σου γράφω είναι Πέμπτη πρωί. Όπως και συ το ξέρεις μόνον λίγες ώρες με χωρίζουν από το αναπόφευκτο μοιραίον. Δεν θέλω όμως και δεν πρέπει να λυπάσαι γι’ αυτό, όπως δε λυπάμαι κι εγώ. Απεναντίας, πρέπει να ευχαριστούμε τον πανάγαθο Θεό, που θέλησε να με απαλλάξει από τις θλίψεις και τα βάσανα αυτής της πρόσκαιρης ζωής.

Θέλω να ξέρεις πως ο αδελφός σου πεθαίνει με το χαμόγελο στα χείλη, γιατί ο Θεός τον αξίωσε να φθάσει μέχρι τέλους, χωρίς ποτέ να κάμψει ή να λιποψυχήσει. Γι’ αυτό πρέπει να είσαι και συ περήφανος για μένα.

Νιώθω τον εαυτό μου ισχυρόν και γαλήνιον και είμαι έτοιμος να τα αντιμετωπίσω όλα με θάρρος και υπομονή, γιατί έχω τον Χριστό μέσα μου και με βοηθά. Μήπως δεν μας είπεν ο Ιησούς: «Μη φοβηθήτε από των αποκτεινόντων το σώμα την δε ψυχήν μη δυναμένων αποκτείναι;» Από τί λοιπόν να φοβηθώμεν εφ’ όσον η ψυχή μας θα ζει αιωνίως;»

Όλο αυτό το ψυχικό μεγαλείο, που είναι ευδιάκριτο στο παραπάνω λόγια,  αποτελεί ενδεικτικό παράδειγμα του ήθους, του προσανατολισμού, της πίστης και της συνειδητής επιλογής για αγώνα και θυσία των παλληκαριών της ΕΟΚΑ.

Αντίστοιχα, μία εθνική και ταυτόχρονα θρησκευτική μυσταγωγία ήταν και η στιγμή που ο Μιχαήλ Κουτσόφτας και ο Ανδρέας Παναγίδης οδηγήθηκαν στην αγχόνη. Σε μια συγκλονιστική ατμόσφαιρα εθνικής έξαρσης, τον τρομακτικό θόρυβο της καταπακτής που άνοιγε, τον γδούπο εκείνο του θανάτου, τον κάλυψαν οι ιαχές των συγκρατούμενων που υμνητικά φώναζαν τα ονόματά τους και έψαλλαν με φωνή στεντόρια τον Εθνικό μας Ύμνο.

Ο 22χρονος Μιχαήλ Κουτσόφτας, λίγο πριν οδηγηθεί στον φρικτό θάνατο, έλεγε: «Απ’ τη στιγμή που άκουσα την ώρα της εκτέλεσής μας νιώθω την ψυχή μου να είναι γεμάτη από μια αληθινή χαρά!», και ο Ανδρέας Παναγίδης, που στα 22 του χρόνια ήταν ήδη ένας καλός και άξιος οικογενειάρχης και πατέρας τριών μικρών παιδιών, παρατηρούσε πως: «αυτά τα σκοτεινά κελιά, που άλλοτε ήταν κελιά φρίκης και τρόμου, είναι τώρα κελιά χαράς και υπερηφάνειας».

Η ηρωίδα Νίτσα Χατζηγεωργίου μυήθηκε στην ΕΟΚΑ και από την πρώτη στιγμή αναφώνησε αγέρωχα τη φράση: «Όλα για την Πατρίδα». Υπήρξε μια σπουδαία αγωνίστρια, η οποία ωστόσο πέρα από τα βασανιστήρια που πέρασε κατά τη διάρκεια του αγώνα, βίωσε με τη λήξη του, ταπείνωση, περιφρόνηση και εξαθλίωση, έχοντας μέχρι το τραγικό της τέλος μοναδικό συμπαραστάτη τη μητέρα της. Παρά το άδικο και άδοξο τέλος της, σήμερα ουδείς αμφισβητεί την πολύτιμη προσφορά και τις υπηρεσίες της στην πατρίδα και βέβαια το γεγονός ότι υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες και πιο θαρραλέες αγωνίστριες της ΕΟΚΑ.

Μαζί με τους αγωνιστές της ελευθερίας μνημονεύονται σήμερα και οι Παναγιώτης Αρτεμίδης, Μιχαήλ Παναγή και Σαββάκης Μιχαηλίδης, παλληκάρια τα οποία έπεσαν ηρωικά κατά τη διάρκεια των δικοινοτικών ταραχών του 1963-1964, επιτελώντας με αφοσίωση το καθήκον τους προς την πατρίδα.

Ο σεβασμός και η τιμή απέναντι σε ανθρώπους που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για την πατρίδα αποτελεί χρέος και ελάχιστη υποχρέωσή μας.

Μας βλέπουν κάποιοι απορημένοι, κυριακάτικα με τα στεφάνια να πηγαίνουμε σε εκκλησίες και μνημεία. Και ορισμένοι φτάνουν να λένε επιτιμητικά «πάλι τα ίδια;». Μα δεν είναι τα «ίδια»! Αυτά είναι τα μεγάλα, είναι τα σπουδαία, είναι τα ξεχωριστά που έχει στολίδι πάνω στο κουρσεμένο και κατακαμένο κεφάλι της ετούτη η μικρή πατρίδα!

Μαυρομμάτης, Κουτσόφτας, Παναγίδης.... Τρεις μικρές μεγάλες ιστορίες. Από εκείνες τις ιστορίες που δίνουν εξήγηση πώς μπόρεσε και πώς στάθηκε δυνατό ελάχιστοι στον αριθμό Έλληνες να πολεμήσουν και να νικήσουν μια κραταιά αποικιακή αυτοκρατορία. Ιστορίες από εκείνες που εξηγούν πώς τα κατάφεραν λίγοι Έλληνες σε αυτό τον τόπο να κρατάνε, να αντέχουν και να διαρκούν χιλιετίες σε αυτό το νησί που δέχτηκε τόσες και τόσες επιδρομές και κούρσα. Εδώ, ορθός στέκει ο ελληνισμός της Κύπρου κι ας είναι τόσες γύρω ορέξεις, δίψα ισχύος και σκοτεινά ορμέμφυτα λεηλασίας...

Τις μέρες αυτές πάλι ακούμε απειλές και εκβιασμούς από την κατοχική Τουρκία. Τον τελευταίο καιρό στέλνει πλοία που συνοδεύονται και από πολεμικά για να αμφισβητήσουν την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΑΟΖ που ορίζεται από το διεθνές δίκαιο και να σφετεριστούν μεγάλο μέρος του υποθαλάσσιου ενεργειακού πλούτου. Εσχάτως απειλεί ακόμα να εποικήσει την πόλη της Αμμοχώστου που 45 χρόνια τώρα κρατούν αιχμάλωτη και έρημη. Με την επιθετικότητα αυτή, η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν επιχειρεί να μας εκβιάσει για να δεχτούμε σχεδιασμούς που κάνει για κάποια συμφωνία που και την κατοχή θα διατηρήσει και τον έλεγχο της Τουρκίας θα διασφαλίσει μέσω εγγυήσεων και τουρκικής στρατιωτικής παρουσίας, αλλά και ίσως μέσω ενός πολιτεύματος που θα δίνει γενικευμένο έλεγχο όλων των αποφάσεων στην τουρκοκυπριακή κοινότητα, ενώ πιθανότατα θα οδηγηθεί γρήγορα και σε κατάρρευση δημιουργώντας νέες περιπλοκές και περιπέτειες για την Κύπρο.

Είναι γι’ αυτό το λόγο που ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας επιμένει σε ουσιαστικές διαπραγματεύσεις όπου θα αξιοποιηθεί και το Πλαίσιο που πρότεινε ο Γενικός Γραμματέας κ. Αντόνιο Γκουτέρες, ούτως ώστε να επιτύχουμε αντικατάσταση του σαθρού, απαράδεκτου και επικίνδυνου συστήματος εγγυήσεων από ένα σύγχρονο σύστημα ασφάλειας, αλλά και αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων, όπως βεβαίως και ένα λειτουργικό, βιώσιμο και δημοκρατικό κράτος δικαίου, χωρίς υπερπρονόμια σε καμιά πλευρά.

Η Τουρκία με την παρέμβαση του υπουργού Μεβλούτ Τσαβούσογλου αποπειράται να παρεμποδίσει τη συνεννόηση που φάνηκε να μπορεί να υπάρξει ανάμεσα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Τουρκοκύπριο ηγέτη κ. Μουσταφά Ακκιντζί για την επενέναρξη διαπραγματεύσεων. Προσπαθεί είτε να εκβιάσει αποφάσεις μέσω της απειλής για επέκταση του κατοχικού καθεστώτος στην Αμμόχωστο, ενώ ταυτόχρονα με την απροκάλυπτη επίθεση στη θάλασσα προσπαθεί να επιβάλει εξελίξεις και σχήματα που ουσιαστικά θα αχρήστευαν την ίδια την υπόσταση και το διεθνές καθεστώς της Κυπριακής Δημοκρατίας. Όπως όμως το είπε ψες ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, μιλώντας στην αντικατοχική εκδήλωση για την Αμμόχωστο, δεν θα παραμείνουμε αδρανείς. Θα αντιδράσουμε χρησιμοποιώντας όλα τα πολιτικά και διπλωματικά μέσα που διαθέτουμε. Δεν μπορεί να υποκύψουμε στους εκβιασμούς της Τουρκίας. Αξιοποιώντας Αποφάσεις και Ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, τη στήριξη που μπορούμε να εξασφαλίσουμε από τους εταίρους μας στην ΕΕ, πάντα σε συνεννόηση και στενή συνεργασία με την Ελλάδα, θα αναζητήσουμε ερείσματα και στις διαρκώς βελτιούμενες διεθνείς σχέσεις και συνεργασίες της χώρας μας.

Για το σκοπό αυτό, όμως, αντλώντας και μηνύματα από την πλατειά λαϊκή ενότητα και τη συστράτευση του κυπριακού λαού απέναντι στην επιμονή της αγγλικής αποικιοκρατίας να αρνείται στην Κύπρο την ελευθερία, πρέπει να βρούμε σήμερα τη μεγαλύτερη δυνατή ενότητα. Γιατί είναι πια τώρα προφανές ότι το μεγάλο εμπόδιο στην εξεύρεση μιας ειρηνικής λύσης του Κυπριακού είναι η στάση και τα σχέδια της Τουρκίας. Εκεί πρέπει όλοι να στρέψουμε την προσοχή μας.

Η διαπίστωση ότι υπάρχει αδήρριτη ανάγκη για μια συμφωνημένη λύση του Κυπριακού που θα τερματίζει την τουρκική κατοχή και τον έλεγχο της χώρας μας από την Τουρκία, είναι κοινός τόπος. Ωστόσο δεν αρκεί.

Η απαίτηση που κάποτε εκφράζεται προς την ηγεσία, όπως η πλευρά μας εμπλακεί σε διαπραγματεύσεις, δεν είναι χρήσιμη ούτε και αποτελεσματική πολιτική. Χρειάζεται να σχηματίσουμε αρραγές μέτωπο απέναντι στους εκβιασμούς και τις μεθοδεύσεις, με τις οποίες η Τουρκία προσπαθεί να παγιδεύσει την πλευρά μας. Χρειάζεται να ανοίξουμε τον δρόμο για ουσιαστικές διαπραγματεύσεις, αποκρούοντας ταυτόχρονα τον τουρκικό σχεδιασμό που θέλει να ελέγξει την ελληνική κυπριακή πλευρά ακόμα και μέσα από μια συμφωνία για λύση.

Υποκλινόμαστε με σεβασμό στο χρέος απέναντι στον Στέλιο Μαυρομμάτη και τους συναγωνιστές του, απαγχονισθέντες για την ελευθερία, τιμούμε τους αγώνες και την προσφορά και των άλλων τριών αγωνιστών της ΕΟΚΑ, κλίνουμε το γόνυ στους ήρωες του ’63-’64 που απέτρεψαν την πρώτη εκείνη τουρκική επίθεση για διχοτόμηση.

Αιωνία η μνήμη τους.

--------------------------- 

ΡΜ/ΕΙ