Ανακοινωθέντα

Με αισθήματα δέους και βαθιάς συγκίνησης συγκεντρωθήκαμε και φέτος στο ιερό τούτο χώρο για να αποτίσουμε τον δέοντα φόρο τιμής στα παλληκάρια των Λυμπιών που προσέφεραν τον εαυτό τους στο θυσιαστήριο της Κυπριακής Ελευθερίας αγωνιζόμενοι κατά του Τουρκικού Αττίλα το καλοκαίρι του 1974.

Βαρύς ο φόρος αίματος που κατέβαλαν τότε τα Λύμπια με τη θυσία εννια παλληκαριών τους, ενώ τέσσερα άλλα συνεχίζουν να βρίσκονται στο θλιβερό κατάλογο των αγνοουμένων.

Η τέλεση του σημερινού μνημοσύνου, όπως γενικότερα όλες οι εκδηλώσεις απόδοσης τιμής στους ήρωες μας, μας βοηθούν να διατηρήσουμε ζωντανή τη μνήμη των αγώνων του λαού μας, ενισχύουν την ψυχική μας δύναμη και τονώνουν την εθνική μας συνείδηση, αλλά, κυρίως, μας βοηθούν να διδασκόμαστε από την Ιστορία μας. Τα ιστορικά διδάγματα, που οφείλουμε όλοι να αντλούμε από το χθες, είναι η πυξίδα για την πορεία του αύριο.

Ο βάρβαρος τουρκικός Αττίλας στο διάβα του παρέσυρε ζωές αθώων,  κατάστρεψε,  λεηλάτησε και έσπειρε τον πόνο και τον όλεθρο, μαυροφορημένες μάνες παντού.  Ορφανά σε κάθε γωνιά του μυαλού μας.  Χήρες να θρηνούν τα αμούστακα παλληκάρια που θέρισε ο χάρος της προδοσίας και της ιδιοτέλειας.  Και όλοι εμείς,  σκυφτοί, να μνημονεύουμε τους νεκρούς μας ξανά και ξανά, κάθε χρόνο τις ίδιες μέρες. 

Τιμούμε και ευγνωμονούμε όλους ανεξαίρετα που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της αγαπημένης μας πατρίδας και πρόσφεραν γι’ αυτήν ό,τι πολυτιμότερο είχαν, μένοντας πιστοί στην ιστορία, τα ιδανικά και τις αξίες του πολύπαθου λαού μας.

Η θυσία τους δεν μπορεί να παραμείνει αδικαίωτη. Αλίμονο αν ο χρόνος συνθλίψει τις μνήμες μας και μας οδηγήσει σε συμφιλίωση με την κατοχή, τον σφετερισμό των πατρογονικών μας εστιών και την καταπάτηση των δικαιωμάτων μας.  Ούτε έχουμε, ούτε και μας επιτρέπεται αυτή η επιλογή που ισοδυναμεί με επιλογή παραγραφής της ιστορίας μας και απόρριψης των όσων έχουν επιτύχει και παραδώσει σε εμάς οι πρόγονοι μας, κάνοντας μας υπερήφανους για τις ρίζες, τον πολιτισμό και τις παραδόσεις μας.

Είναι και με αυτό το αίσθημα υπερηφάνειας που τιμούμε σήμερα τους ήρωες μας, καταθέτοντας προς τις οικογένειές τους την ευγνωμοσύνη μας για την προσφορά τους.

Ο Ανδρέας Βαρνάβα, ο Γεώργιος Σκουλιάς Τολαρή, ο Λούκας Δημητρίου, ο Θεόδωρος Μαυρόσαββα και ο Πέτρος Γιαννή Κυπριανού υπηρέτησαν ως έφεδροι στην ίδια μονάδα, το 305 Τάγμα Πεζικού αρχικά στην περιοχή Λυμπιών και ακολούθως στην περιοχή Μιας Μηλιάς – Κουτσοβέντη, λίγο πριν αρχίσει η δεύτερη φάση της εισβολής, στις 14 Αυγούστου.  Αντιστάθηκαν γενναία στις επιθέσεις του Αττίλα, αλλά η υπεροπλία του εχθρού ήταν τόση που οδήγησε μετά από σκληρές μάχες στη διάσπαση της αμυντικής γραμμής της Εθνικής Φρουράς και την προέλαση του μέχρι την Αμμόχωστο και την Καρπασία. 

Οι Ανδρέας Βαρνάβα και Γιώργος Σκουλιά Ττολαρής κηδεύτηκαν μαζί στις 6 Δεκεμβρίου 2014 μετά τον εντοπισμό των λειψάνων τους σε ομαδικό τάφο.  Ο Βαρνάβα γεννήθηκε στις 15 Αυγούστου 1947 στα Λύμπια, όπου και διέμενε με τη σύζυγο του. Αγνός άνθρωπος του μεροκάματου επαγγελλόταν το σιδερά, βοηθούσε τα οκτώ αδέλφια του και τους γονείς του, ενώ αγαπούσε τη μουσική και είχε συμμετοχή στην ποδοσφαιρική ομάδα του Απόλλωνα Λυμπιών.

Ο Γεώργιος Σκουλιάς Ττολαρής, μέλος και αυτός πολυμελούς οικογένειας, ήταν ράπτης στο επάγγελμα. Γεννήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 1943 και ήταν πατέρας τριών παιδιών, τη Σοφία, την Ολυμπία και τον Χριστάκη. Από μικρός διακρινόταν για την εργατικότητά του και βοηθούσε όποιον τον χρειαζόταν. Συμμετείχε στις μάχες της Μανσούρας το 1964 και ήταν από τους πρώτους που υπηρέτησαν στη νεοσύστατη τότε Εθνική Φρουρά. 

Ο Λούκας Δημητρίου γεννήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου του 1940, επίσης στα Λύμπια και ήταν πατέρας δυο παιδιών του Δημητράκη και του Κωστάκη. Άνθρωπος του μόχθου και ο ίδιος, οικοδόμος στο επάγγελμα, ήταν ενεργό μέλος του Απόλλωνα Λυμπιών. Τα λείψανα του κηδεύτηκαν εδώ στη γενέτειρα του στις 10 Ιανουαρίου 2015.

Ο Θεόδωρος Μαυρόσαββα γεννήθηκε και αυτός στις 17 Δεκεμβρίου του 1940 στα Λύμπια και είχε τρία παιδιά, την Δώρα, το Μιχαλάκη και το Σάββα.  Οικοδόμος και ο ίδιος, ήταν  άνθρωπος με πολλούς φίλους και είχε πάθος για τη ζωή. Αντιστάθηκε στο πραξικόπημα και ήταν μεταξύ των υπερασπιστών της Αρχιεπισκοπής. Την Τετάρτη του πραξικοπήματος συνελήφθη μάλιστα και ανακρίθηκε έπεσε και αυτός στις μάχες με τους εισβολείς.  Τα λείψανα του κηδεύτηκαν στις 14 Δεκεμβρίου πέρσι.

Ο Πέτρος Γιαννή Κυπριανού γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου του 1949 και ήταν παντρεμένος. Εργαζόταν ως σιδεράς στη Λευκωσία και έχαιρε της μεγάλης εκτίμησης των συγχωριανών του. Τα οστά του εντοπίστηκαν στην περιοχή Κουτσοβέντη και η κηδεία του τελέστηκε στις 20.3.2016 στη Μοσφιλωτή.

Οι άλλοι ήρωες των Λυμπιών που μνημονεύουμε και τιμούμε είναι ο Κώστας Νικολάου Καψοκάρτης, ο Μιχάλης Ανδρέου Καραννίκης, ο Ελευθέριος Κουζαπής και ο Θεόδωρος Παπακωνσταντής.

Ο Κώστας Νικολάου Καψοκάρτης γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου 1956. Ήταν και αυτός οικοδόμος και μεταξύ των νέων που διακρίνονταν για το ήθος και τη λεβεντιά τους. Η τουρκική εισβολή τον βρήκε να υπηρετεί στο 286 Μηχανοκίνητο Τάγμα Πεζικού που κλήθηκε να αναπτυχθεί σε θέσεις στην Κερύνεια. Στις αρχές Αυγούστου η μονάδα του διατάχθηκε να μετακινηθεί στην περιοχή Αγίου Ερμολάου - Λαπήθου. Η 6^η Αυγούστου 1974 ήταν η μέρα που οι Τούρκοι εισβολείς εξαπέλυσαν επίθεση για κατάληψη του Καραβά και της Λαπήθου. Οι εθνοφρουροί μας αντιστάθηκαν γενναία, αλλά η υπεροπλία του εχθρού τους ανάγκασε να οπισθοχωρήσουν. Από την ώρα της οπισθοχώρησης είχαν χαθεί τα ίχνη του Νικολάου, όπως και πολλών άλλων εθνοφρουρών μας. Τα λείψανα του, που εντοπίστηκαν σε ομαδικό τάφο στην Λάπηθο, κηδεύτηκαν στις 31 Ιανουαρίου 2010.

Ο Μιχάλης Σάββα Καρανίκκης του Αντρέα, γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου του 1956, οικοδόμος και ο ίδιος, υπηρετούσε στον 3^ο Λόχο του 211 Τάγματος Πεζικού που επάνδρωνε θέσεις της Εθνικής Φρουράς στη γραμμή Ομορφίτας, Νεάπολης και Τράχωνα. Νέος με αρχές και αξίες, ανταποκρίθηκε με ενθουσιασμό στο κάλεσμα για υπεράσπιση του πάτριου εδάφους και με τους συμπολεμιστές του έδωσε σκληρές μάχες με τα στρατεύματα του Αττίλα. Λόγω όμως της υπεροπλίας του εχθρού που συνεχώς ενίσχυε τις δυνάμεις του στην περιοχή, οι άνδρες της μονάδας διατάχθηκαν να ανασυγκροτηθούν προς την πλευρά του Βορείου Πόλου Καϊμακλίου. Αυτό έγινε στις 22 με 23 Ιουλίου. Ο Μιχάλης ήταν μεταξύ των αγνοουμένων της μονάδας. Τα οστά του εντοπίστηκαν σε μαζικό τάφο στον Τράχωνα και η κηδεία του τελέστηκε στις 19.11.2017.

Ο Ελευθέριος Νικολάου Κουζαπής γεννήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 1956, ήταν οικοδόμος και μεταξύ των νέων της κοινότητας που έτυχε εκτίμησης για τα πιστεύω και τις αρχές τους. Υπηρετούσε  στο 399 Τάγμα Πεζικού, το οποίο η μοίρα το έφερε να δώσει πολύ σκληρές μάχες με τον Αττίλα στα βουνά του Πενταδακτύλου.  Δυο μέρες μετά την εισβολή η μονάδα του επιχείρησε να καταλάβει το ύψωμα της Άσπρης Μούττης κοντά στο Δίκωμο, για να παρεμποδίσουν τους εισβολείς να εποπτεύουν την περιοχή και να βάλλουν κατά των θέσεων της Εθνικής Φρουράς.  Ο αγώνας ήταν άνισος λόγω της υπεροπλίας  και του υπεράριθμου του εχθρού. Τα ίχνη του Κουζαπή χάθηκαν και ήταν μεταξύ των αγνοουμένων, μέχρι που τα οστά του εντοπίστηκαν πολλά χρόνια μετά στην περιοχή των σκληρών μαχών. Τάφηκε στα Λύμπια το Μάρτιο του 2017.

Ο Θεόδωρος Παπακωνσταντής από τα Λύμπια, γεννήθηκε στις 10 Ιανουαρίου του 1956.  Ανήκει στην κατηγορία των πεσόντων της τουρκικής εισβολής Πολλά υποσχόμενος νέος της εποχής του, έπεσε υπηρετώντας το καθήκον του την πρώτη ημέρα της εισβολής, όταν εναντίον του 281 Τάγματος Πεζικού στο οποίο υπηρετούσε, και κινείτο προς την Κερύνεια, στον Κοντεμένο δέχτηκε σφοδρή επίθεση από την τουρκική πολεμική αεροπορία και τραυματίστηκε θανάσιμα. Τα οστά του εντοπίστηκαν στον Κοντεμένο σε ομαδικό τάφο και επανατάφηκαν στις 17/7/2016, εδώ στη γενέτειρά του.

Σήμερα προσευχόμαστε και για τη διακρίβωση της τύχης όλων των αγνοουμένων μας, ώστε να τερματιστεί η αγωνία και ο πόνος τόσων χρόνων των συγγενών τους, που πολλών, κυρίως των γονέων τους, ολοκληρώνεται ο κύκλος της ζωής τους και φεύγουν χωρίς να πάρουν απαντήσεις για την τύχη των αγαπημένων τους.

Στον επίσημο κατάλογο των αγνοουμένων εξακολουθούν να βρίσκονται τα ονόματα άλλων τεσσάρων παλληκαριών των Λυμπιών. Είναι ο Δημήτρης Μαλακίδης Μωϋσή, ο Σάββας Σάββα Αλέξη, ο Κουμής Νεοφύτου Χαραλάμπους και ο Κακουλλής Μουστάκα Μιχαήλ.

Και οι τέσσερεις υπηρετούσαν στο 305 Τάγμα Πεζικού, όπως και οι πέντε που έχουμε κάνει ήδη αναφορά συγχωριανοί τους, των οποίων τα οστά εντοπίστηκαν και ταυτοποιήθηκαν.

Ο Δημήτρης Μαλακίδης, γεννημένος την 1^η Μαρτίου 1951, ήταν οικοδόμος και αυτός, παντρεμένος με μια κόρη την Αιμιλία, τριών τότε χρόνων.  Τα ίχνη του χάθηκαν στις 14/8/1974 στην περιοχή Μιας Μηλιάς.

Παντρεμένος με μια επίσης κόρη, την Ελένη, ενός χρόνου τότε, ήταν και ο Κουμής Χαραλάμπους Νεοφύτου, μηχανοδηγός στο επάγγελμα, που γεννήθηκε στις 24 Μαίου του 1950.  Τα ίχνη του χάθηκαν στις 15/8/1974 στο Παλαίκυθρο.

Ο Σάββας Σάββα Αλέξη ήταν αρραβωνιασμένος, μηχανικός αυτοκινήτων και υπηρετούσε με τον βαθμό του Λοχία. Γεννήθηκε στις 16 Μαρτίου 1952.  Τα ίχνη του χάθηκαν στις 14/8/1974 στο ύψωμα «ΑΡΝΟΛΟΣ» περιοχή Μιάς Μηλιάς – Κυθρέας.  Ήταν ομαδάρχης. 

Ο Κακουλλής Μουστάκας του Μιχαήλ ήταν αρκετά μεγαλύτερος. Είχε γεννηθεί στις 14 Ιανουαρίου 1941, ήταν παντρεμένος και ήταν καθηγητής φιλολογίας στην Τεχνική Σχολή Λευκωσίας. Τα ίχνη του χάθηκαν την πρώτη ημέρα της δεύτερης φάσης της τουρκικής εισβολής, στις 14 Αυγούστου 1974 στην περιοχή Μιας Μηλιάς.

Δυστυχώς, 46 χρόνια μετά την προδοσία και την καταστροφή, η Κύπρος εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τις απειλές και τους εκβιασμούς της κατοχικής δύναμης, η οποία θέλει να παραγνωρίζει και να αγνοεί όλως προκλητικά το διεθνές δίκαιο. Με τη μεγαλομανία της ηγεσίας της, με τις επιθετικές ενέργειες της στην Κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, αλλά και πέραν αυτής στην ευρύτερη μεγάλη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου, περιλαμβανομένης και της θαλάσσιας περιοχής της Ελλάδας, η Τουρκία συμπεριφέρεται όπως την εποχή του 18^ου αιώνα, επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που ήθελε να δρα ανενόχλητη και χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανένα. Η βεβήλωση της μνημειακής εκκλησίας της Αγίας Σοφιάς και η μετατροπή της σε τζαμί είναι ακόμη ένα δείγμα πολιτικής ασέβειας και απύθμενου θράσους της Τουρκίας.

Η πολιτική του κατευνασμού σε σχέση με την Τουρκία, όπως επισημάνθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στην πρόσφατη εκδήλωση καταδίκης της τουρκικής εισβολής, έχει αποτύχει, και η μοναδική οδός, προκειμένου να σταματήσουν οι παραβατικές συμπεριφορές της, είναι η υιοθέτηση μιας αποφασιστικής στάσης από τη Διεθνή Κοινότητα και ιδιαίτερα την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία, μέσω των κατάλληλων μέτρων, θα στέλνει ξεκάθαρα μηνύματα στην Τουρκία και θα επιβάλλει την αντίληψη ότι θα πρέπει να παύσει να λειτουργεί και να συμπεριφέρεται όπως σήμερα.

Σήμερα η πατρίδα μας διέρχεται κρίσιμές στιγμές και η ενότητα αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο πάνω στον οποίο θα στηρίξουμε τον αγώνα μας για ελευθερία και αποκατάσταση των απαράγραπτων δικαίων και δικαιωμάτων του λαού μας.  Η ενότητα δεν πρέπει να είναι ένα απλό σχήμα λόγο ούτε ευκαιριακό σύνθημα,  αλλά μόνιμη μας έγνοια και σταθερή επιδίωξη της πολιτικής μας.  Οφείλουμε να αναλογιστούμε την κρισιμότητα των στιγμών και να ανταποκριθούμε στο κάλεσμα της πατρίδας και της ιστορίας μας. 

Πρώτη και ύψιστη δική μας προτεραιότητα είναι ο τερματισμός της κατοχής και η επανένωση της πατρίδας μας μέσω της επίτευξης μιας λύσης που θα την απαλλάσσει από την απαράδεκτη σημερινή κατάσταση, μετεξελίσσοντάς την σε ένα φυσιολογικό κράτος χωρίς εγγυήσεις, επεμβατικά δικαιώματα και στρατούς κατοχής.

Η ελάχιστη οφειλή μας απέναντι σε όλα τα παλικάρια μας που έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα για τη διεκδίκηση της ελευθερίας, επιτάσσει ακούραστα να συνεχίσουμε τη δύσβατη πορεία για απαλλαγή της πατρίδας μας από την τουρκική κατοχή και για μια βιώσιμη επανένωση του νησιού μας.

Έχουμε χρέος τιμής να μη λησμονήσουμε ότι οι θυσίες των ηρώων μας, παραμένουν αδικαίωτες, όσο η πατρίδα μας παραμένει διαιρεμένη και ημικατεχόμενη.

Δόξα και τιμή στους ήρωες των Λυμπιών.

Δόξα και τιμή σε όλους τους ήρωες μας.

Αιωνία ας είναι η μνήμη τους.

Αιωνία και Τιμημένη.

(ΣΣ/NN)