Ανακοινωθέντα

Με συναίσθηση ιστορικού χρέους και εθνικής υπερηφάνειας τελούμε σήμερα το ετήσιο θρησκευτικό μνημόσυνο των τεσσάρων ηρωικά πεσόντων του Δήμου Γερμασόγειας, Παναγιώτη Τσαγγάρη, Τρόφιμου Κουλλέ, Ευάγγελου Γεωργίου, και Σωφρόνη Σωφρονίου, που κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής του 1974, πρόσφεραν τη ζωή τους για την προάσπιση της ελευθερίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Κύπρου.  Τα νέα αυτά παιδιά πολέμησαν με τόλμη και σθένος, πράττοντας στο ακέραιο το χρέος τους προς την πατρίδα. Ο Δήμος Γερμασόγειας, τα Εθνικόφρονα Σωματεία Αναγέννηση Γερμασόγειας, οι οικογένειες των ηρώων μας, και όλοι εμείς σήμερα αποτίνουμε τον οφειλόμενο φόρο τιμής, ως ελάχιστη ένδειξη σεβασμού στην αυτοθυσία εκείνων, που τις φοβερές μέρες του πολέμου δεν λιποψύχησαν, αλλά έδωσαν την άνιση μάχη για να υπερασπιστούν τη γη που τους γέννησε.

Παράλληλα, αναπέμπουμε δέηση και προσευχόμαστε για τη διακρίβωση της τύχης του αγνοούμενου δημότη Γερμασόγειας, Χριστάκη Αγαθοκλέους αλλά και όλων των αγνοούμενων αδελφών μας, οι οικογένειες των οποίων σχεδόν μισό αιώνα μετά, εξακολουθούν να βιώνουν το συνεχιζόμενο δράμα και τον πόνο της τραγικής αυτής συνέπειας της εισβολής.

Σε δύσκολους καιρούς για την πατρίδα, σε καιρούς που η κοινωνία μας έχει ανάγκη από θετικά πρότυπα χρέους και ευθύνης, η απόδοση τιμής σε όσους αυτοβούλως προέταξαν το ανάστημά τους, υπερασπιζόμενοι την αξία της ελευθερίας, αποτελεί διαχρονικό καθήκον προς την ιστορία μας και παντοτινή οφειλή προς τους ήρωές μας.

Τιμούμε σήμερα τη μνήμη και την προσφορά πέντε νέων παιδιών, που παρά το νεαρό της ηλικίας τους, πολέμησαν για την πατρίδα και υπερασπίστηκαν με σθένος αδιαμφισβήτητες αξίες και ιδανικά, θυμίζοντας στους παλαιότερους και μαθαίνοντας στους νεότερους πως: «Θέλει Αρετήν και Τόλμην η Ελευθερία»

Τα τιμώμενα παλληκάρια του Δήμου Γερμασόγειας υπήρξαν όλοι τους νέοι με ήθος και με ενεργό συμμετοχή σε κοινωνικές και αθλητικές δραστηριότητες, γεγονός που αποδεικνύεται από τη συμμετοχή των Παναγιώτη Τσαγγάρη, Τρόφιμου Κουλλέ και Ευάγγελου Γεωργίου ως μέλη στα Εθνικόφρονα Σωματεία Αναγέννησης καθώς και του Σωφρόνη Σωφρονίου αντίστοιχα στην Αθλητική Ένωση Γερμασόγειας.

Στο κάλεσμα της πατρίδας, δεν λύγισαν, δεν λιποψύχησαν αλλά ανταποκρίθηκαν άμεσα, αντιμετωπίζοντας την πρόκληση του τούρκου εισβολέα και δίνοντας την άνιση μάχη με την υπέρμετρη αριθμητική υπεροχή του εχθρού.

Ο Παναγιώτης Τσαγγάρης, καταγόταν από την Κυπερούντα και ήταν παιδί πενταμελούς οικογένειας, γαλουχημένο με τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη. Ήταν πρωτοετής φοιτητής στον κλάδο Οικονομικών Σπουδών, όταν ειδοποιήθηκε να καταταγεί στην Εθνική Φρουρά, αφού λήφθηκε προμήνυμα ότι θα πραγματοποιείτο τουρκική εισβολή. Με την ιδιότητα του Εφέδρου Ανθυπολοχαγού, το βράδυ της 19ης Ιουλίου 1974, μαζί με τη διμοιρία του, είχε σαν αποστολή την κατάληψη και διάλυση του τουρκικού θύλακα στη Λεμεσό. Κατάφερε να διεισδύσει με επιτυχία μέσα στη φωλιά των Τούρκων, οι οποίοι έπεσαν στα χέρια της Εθνικής Φρουράς. Ωστόσο το βράδυ της δεύτερης μέρας, μετά την εκκαθάριση, έχασε τη ζωή του, εν ώρα καθήκοντος,  στα 21 του χρόνια, από σφαίρα που εκπυρσοκρότησε μετά από εμπλοκή όπλου συμπολεμιστή του.

Ο Τρόφιμος Κουλλές κατατάγηκε ως έφεδρος στρατιώτης στην Εθνική Φρουρά το βράδυ της 19ης Ιουλίου. Ήταν μόλις 26 χρόνων, όταν αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την οικογένειά του - τη σύζυγό του Καλλισθένη και τον μονάκριβο γιο του Νικόλα- για να υπερασπιστεί το ιερό καθήκον προς την πατρίδα, που καλούσε τα τέκνα της να αντιταχθούν στον ισχυρό και πάνοπλο τούρκο εισβολέα. Έλαβε διαταγές να συμμετέχει στην κατάληψη του τουρκικού θύλακα στην Επισκοπή. Κατά τη διάρκεια της ηρωικής προσπάθειας που κατέβαλλε με τους συμπολεμιστές του, προκειμένου να ανταποκριθούν επάξια στην αποστολή τους, έπεσε μαχόμενος από τουρκικό βόλι. Ήταν ξημερώματα της 20ης Ιουλίου. Οι αφηγήσεις των συμπολεμιστών του συγκινούν και επιβεβαιώνουν τη λεβεντιά και το θάρρος του.

Ο Ευάγγελος Γεωργίου νέος, ενθουσιώδης, μαχητής, ριψοκίνδυνος έτρεξε από τους πρώτους στο κάλεσμα της πατρίδας και αγωνίστηκε για την προάσπιση της ελευθερίας και της εδαφικής της ακεραιότητας. Παιδί πολυμελούς οικογένειας με ενθουσιώδη χαρακτήρα, έκανε τα αδύνατα δυνατά για να εφοδιασθεί με όπλο, ενώ γεμάτος θάρρος, ενθουσιασμό και αυταπάρνηση, οδηγήθηκε στη μάχη. Ξημερώματα Σαββάτου της 20ης Ιουλίου, ο λόχος του είχε λάβει θέσεις μάχης παρά τον κυκλικό κόμβο του παλαιού λιμανιού Λεμεσού. Πολεμώντας και πυροβολώντας όρθιος, παρότρυνε και εμψύχωνε τους συναδέλφους του μέχρι τη στιγμή που έπεσε μαχόμενος, χτυπημένος από τουρκική σφαίρα. Ήταν μόλις 21 χρόνων.

Ο Σωφρόνης Σωφρονίου γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1956 στη Γερμασόγεια. Από μικρό παιδί μπήκε στη βιοπάλη και αγωνιζόταν για την καθημερινή επιβίωση, ασκώντας το επάγγελμα του κουρέα. Η εργατικότητα και το ήθος αποτελούσαν χαρακτηριστικά γνωρίσματα της προσωπικότητάς του, γι’ αυτό και έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης από τους φίλους και τους συμπολίτες του. Τον Ιανουάριο του 1974 κατατάγηκε στην Εθνική Φρουρά για να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία. Όταν άρχισε η Τούρκικη εισβολή, στις 20 Ιουλίου 1974, το 241 Τάγμα Πεζικού στο οποίο υπηρετούσε μετακινήθηκε στην περιοχή του τουρκοκυπριακού χωριού Επηχώ, όπου και διενήργησε επιχείρηση κατάληψης του χωριού. Στις 22 Ιουλίου 1974, κατόπιν διαταγής, κατευθύνθηκαν, μέσω της πόλης της Κερύνειας, προς το μέρος που πραγματοποιείτο η απόβαση των τουρκικών στρατευμάτων. Τη στιγμή κατά την οποία τα οχήματα του Τάγματος έφθασαν κοντά στο Γυμναστικό Σύλλογο Πράξανδρος Κερύνειας, δέχτηκαν επίθεση από τούρκικα άρματα μάχης. Ακολούθησαν σκληρές και άνισες συγκρούσεις, με τον Σωφρόνη να παίρνει θέση μάχης για αντιμετώπιση της τούρκικης επίθεσης. Τελικά, η περιοχή κατελήφθη από τα τούρκικα στρατεύματα ενώ κατά την ανασύνταξη του Τάγματος παρά την Κλεπίνη, ο Σωφρόνης δεν παρουσιάστηκε. Έκτοτε η τύχη του αγνοείτο. Διάφορες πληροφορίες, που είχαν κατά καιρούς περισυλλεχθεί, ανέφεραν ότι ο Σωφρόνης και άλλα μέλη του Τάγματος συνελήφθησαν αιχμάλωτοι και δολοφονήθηκαν από τα τούρκικα στρατεύματα. Ωστόσο μετά από 33 ολόκληρα χρόνια αγωνίας και καρτερίας της οικογένειας, τα λείψανα του ήρωα ανευρέθηκαν σε ομαδικό τάφο στο Καζάφανι, στα πλαίσια του προγράμματος εκταφών και αναγνώρισης λειψάνων της Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων Κύπρου. Ακολούθως ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο DNA και τάφηκαν με τιμές που αρμόζουν σε ήρωες.

Ο Χριστάκης Αγαθοκλέους, ο οποίος συγκαταλέγεται στον μακρύ κατάλογο των αγνοουμένων, γεννήθηκε στη Γερμασόγεια τον Ιούνιο του 1955. Παιδί του Κώστα και της Μαρίας Αγαθοκλέους, προερχόταν από φτωχή και πολυμελή οικογένεια. Ολοκληρώνοντας τη φοίτησή του στο Δημοτικό Σχολείο βγήκε στη σκληρή βιοπάλη και εργάστηκε στις οικοδομές. Με την έναρξη της τουρκικής εισβολής βρέθηκε στη Μοίρα του, στη διάβαση Μπέλλα Πάις, κοντά στο χωριό Συγχαρίς.

Στις 23 Ιουλίου 1974, ενεπλάκη μαζί με συμπολεμιστές του σε σφοδρή μάχη, κατά την οποία πολέμησαν με σθένος και ανδρεία τον εχθρό. Σύμφωνα με διάφορες μαρτυρίες, ο Χριστάκης τραυματίστηκε στο πόδι, ενώ όταν τέλειωσε η μάχη πιάστηκε αιχμάλωτος. Αν και τραυματισμένος, ακολούθησε τις διαταγές των τούρκων και μπήκε στη γραμμή. Όσοι δεν μπόρεσαν να ακολουθήσουν τις διαταγές, τους εκτέλεσαν επί τόπου. Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι οι τούρκοι τους πήραν αιχμάλωτους από το Συγχάρι στην Αγύρτα, όπου και απελευθερώθηκαν μετά από πολύ καιρό αιχμαλωσίας. Καθοδόν προς την Αγύρτα σταμάτησαν στο Δίκωμο για ξεκούραση. Η απόσταση από το Συγχαρί μέχρι το Δίκωμο υπολογίζεται στα 3-4 χιλιόμετρα. Ο Χριστάκης μεταφέρθηκε από τους συμπολεμιστές του, αφού ήταν τραυματισμένος. Μη μπορώντας όμως να ακολουθήσει την πορεία, παρέμεινε στο σημείο εκείνο, ενώ σύμφωνα πάντα με πληροφορίες ένας τούρκος τον πλησίασε έξω από το Δημοτικό Σχολείο του Δικώμου και τον λόγχισε. Η οικογένειά του Χριστάκη Αγαθοκλέους εξακολουθεί να ζει με αναπάντητα ερωτήματα και να προσμένει τον δικό της άνθρωπο, ενώ όλοι εμείς προσευχόμαστε και ευελπιστούμε σύντομα να διακριβωθεί η τύχη του όπως και όλων των αγνοούμενών μας.

Κυρίες και κύριοι,

Σήμερα, σαράντα επτά χρόνια μετά, διατηρούμε αναλλοίωτη την ιστορική μας μνήμη και συνεχίζουμε τον αγώνα μας, με στόχο να δημιουργήσουμε τις απαραίτητες προϋποθέσεις για μια ειρηνική και δίκαιη λύση στο κυπριακό πρόβλημα. Μια λύση που να ακυρώνει τα τετελεσμένα της εισβολής, να προνοεί την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων και να διασφαλίζει την εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σε συνθήκες ασφάλειας, δημοκρατίας, δικαιοσύνης και ευημερίας για όλους τους νόμιμους κατοίκους της μαρτυρικής μας νήσου.

Η μεγαλύτερη τιμή που οφείλουμε στους ανθρώπους που έδωσαν τη ζωή τους για τη δική μας δεν είναι άλλη παρά η απελευθέρωση και η επανένωση του τόπου μας.

Φίλες και φίλοι,       

Οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι η αποτελεσματική αντιμετώπιση των όποιων δυσκολιών και των σύγχρονων προκλήσεων απαιτεί ενότητα δυνάμεων, σύμπνοια και ομοψυχία. Το καθήκον μας απέναντι στην ημικατεχόμενη πατρίδα και στις μελλοντικές γενιές είναι επιτακτικό. Το χρέος απέναντι στους ηρωικούς μας νεκρούς βαρύτατο. Δεν επιτρέπεται να φανούμε κατώτεροι των περιστάσεων. Έχουμε υποχρέωση να συντηρήσουμε τη μνήμη τους και να εμπνεύσουμε στη νέα γενιά τα ιδανικά τους.

Η Κυβέρνηση στηρίζεται στις αρχές του Διεθνούς Δικαίου και δηλώνει την αποφασιστικότητά της να εργαστεί εντός του πλαισίου, που έθεσε ως βάση για συζήτηση ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, καθώς επίσης στη βάση των ψηφισμάτων του ΟΗΕ και των αρχών της ΕΕ, εκφράζοντας παράλληλα την προσδοκία και την ετοιμότητα για επανέναρξη των συνομιλιών.

Επιδιώκουμε μια λύση που να είναι συμβατή με το ευρωπαϊκό κεκτημένο και να διασφαλίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες των πολιτών. Μια λύση που θα δίνει τη δυνατότητα στους κατοίκους να συμβιώνουν ειρηνικά και θα εξασφαλίζει την επιβίωση του κυπριακού ελληνισμού στη γη των πατέρων του.

Για την επίτευξη των στόχων μας έχουμε ως στήριγμα τις παρακαταθήκες των ηρώων μας, τους αγώνες και τις θυσίες του λαού μας, την ιστορία και την παράδοσή μας, στοιχεία τα οποία πρέπει να μεταλαμπαδεύσουμε στα παιδιά μας, στις επερχόμενες γενιές. Ας προχωρήσουμε με ενότητα, σύνεση, αξιοπρέπεια, με την ελπίδα ότι θα ανατείλουν καλύτερες μέρες στον τόπο μας. Αυτό θα είναι και το καλύτερο μνημόσυνο για όσους θυσιάστηκαν για την ελευθερία. 

Ας είναι αιωνία η μνήμη τους!

(ΕΧ)