Ανακοινωθέντα

«Τα λαμπρά μας ούλλον τζι άφτουν τζι οι καμοί μας εν σιούσιν,

εν' συμπούρκισμαν φουρτούνας των τζυμμάτων του γιαλού

ετσ' οι λας εν' που παθθαίνουν όντας ξένοι τζυβερνούνσιν

έχουν μέσα τους φουρτούναν τζιαν τους έχουν προς καλού»

Οι στίχοι του ποιητή μας Δημήτρη Λιπέρτη, γραμμένοι πολύ πριν από την έναρξη του αγώνα της ΕΟΚΑ προέβλεπαν σχεδόν με ακρίβεια την ιστορική νομοτελειακή πορεία του κυπριακού ελληνισμού για ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση, όπως θα προέκυπτε μέσα από τον άσβεστο πόθο για αποκατάσταση της ελευθερίας της Κύπρου.

Ο ποιητής θέτει πολύ παραστατικά ένα κρίσιμης σημασίας ζήτημα. Γράφει για τον πόθο ενός λαού που προσμένει καρτερικά να φτάσει εκείνη η μέρα, που θα φυσήσει ο αέρας και θα φέξει το φως της ελευθερίας.

Ο ίδιος διακαής πόθος ενέπνευσε τον Διονύσιο Σολωμό όταν έγραφε τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» και τον «Ύμνον εις την Ελευθερίαν».

Τον Γιάννη Ρίτσο όταν έγραφε τη «Ρωμιοσύνη».

Αυτός ο ίδιος και απαράλλακτος πόθος για ελευθερία και δικαιοσύνη ενέπνευσε τον ιερό αγώνα της ΕΟΚΑ, που ενσάρκωσε το όραμα του Κυπριακού Ελληνισμού και οδήγησε στην αποτίναξη του αγγλικού ζυγού.

Με αίσθημα βαθιάς συγκίνησης μνημονεύουμε και τιμούμε σήμερα έναν άξιο μαχητή της ελευθερίας της Κύπρου, τον Παναγιώτη Συμεού.

Ο Πανίκος, όπως τον φώναζαν οι δικοί του άνθρωποι,  γεννήθηκε στην Πάχνα στις 8 Σεπτεμβρίου 1936, στην οικογένεια του Συμεών Συμεού και της Μυριάνθης Αθηνάκη, με αδέρφια την Έλλη, τον Ανδρέα και τη Χρυστάλλα. Μεγάλωσε γαλουχημένος με τις αρχές και αξίες του Ελληνισμού και τα διδάγματα της ορθόδοξης χριστιανικής πίστης. Για τον Πανίκο, η ελευθερία είχε ένα ιδιαίτερο νόημα που προερχόταν από την αγάπη του για τα ιδεώδη και τα ιδανικά της φυλής μας.

Αφού ολοκλήρωσε τη φοίτησή του στο δημοτικό σχολείο της κοινότητας, ασχολήθηκε με την αμπελοκαλλιέργεια.

Από τα πολύ νεαρά του χρόνια εκδήλωσε το ενδιαφέρον του για τα κοινά, πρωτοστατώντας στην ίδρυση της Νέας Συντεχνίας Πάχνας και της πρώτης ποδοσφαιρικής ομάδας του χωριού.

Όλοι στο χωριό τον θυμούνταν για την ανόθευτη φιλοπατρία του και την αγνή του αγάπη για την Ελλάδα. Να συμμετέχει ενεργά στη διοργάνωση εθνικών εκδηλώσεων, να φορά με καμάρι την ελληνική φουστανέλα και να εμπνέει με το ήθος του τους συγχωριανούς τους.

Ο αγώνας της ΕΟΚΑ τον βρήκε έτοιμο. Αρχές του 1956 έδωσε τον όρκο και εντάχθηκε στην Οργάνωση.

Γνώριζε βαθιά μέσα του ότι ο κίνδυνος ήταν μεγάλος και ότι το έργο που αναλάμβαναν ήταν σχεδόν ακατόρθωτο. Είχε τη επίγνωση, ότι με την απόφασή του αυτή, ίσως απαιτείτο να προσφέρει ακόμα και την ίδια του τη ζωή στο βωμό της ελευθερίας.

Η αποφασιστικότητα όμως και η πίστη του ήταν ανυπέρβλητες.

«Χωρίς αρετή και πόνο εις την πατρίδα και πίστη εις τη θρησκεία τους, έθνη δεν υπάρχουν». Τα λόγια αυτά, του Στρατηγού Μακρυγιάννη, αντηχούσαν βαθιά μέσα του.

Ο Πανίκος έλαβε μέρος στην επίθεση εναντίον του αστυνομικού σταθμού Πάχνας, σε τέσσερις ανατινάξεις του συστήματος ύδρευσης Επισκοπής και σε επιθέσεις της ΕΟΚΑ στις Κιβίδες και στην Κισσούσα.

Ακολούθως, συνδέθηκε με την αντάρτικη ομάδα της περιοχής του, που κρυβόταν σε κρησφύγετο μεταξύ των χωριών Φοινί και Άγιος Νικόλαος. Όταν οι Άγγλοι ανακάλυψαν το κρησφύγετο, ο Πανίκος κατόπιν διαταγής της Οργάνωσης, συγκέντρωσε τα όπλα μαζί με άλλον συναγωνιστή του και τα μετέφεραν στο Όμοδος.

Την προσωρινή διάλυση της ομάδας, ακολούθησε η ανασυγκρότηση. Αυτή τη φορά σε δυο ομάδες. Στη μία εκ των δύο συμπεριλαμβανόταν και ο Πανίκος, με ενεργό συμμετοχή σε επιθέσεις εναντίον των Άγγλων στην Αυδήμου και την Τριμήκλινη.

Λόγω της πλούσιας δράσης του καταζητήθηκε από τους Άγγλους και τον Νοέμβριο του 1958 συνελήφθη. Τον ανέκριναν και τον υπέβαλαν σε φρικτά βασανιστήρια. Ξημερώματα της 25ης Νοεμβρίου 1958, υπό την απειλή όπλων, οδηγήθηκε από τους Άγγλους στη Λεμεσό, με την ελπίδα ότι θα υποδείξει χώρο στον οποίο η ΕΟΚΑ είχε κρυμμένο οπλισμό.

Επί της οδού 28ης Οκτωβρίου, παρά το γήπεδο ΓΣΟ, διέλαθε την προσοχή τους και κατάφερε να βγει από το αστυνομικό αυτοκίνητο. Στην προσπάθειά του να διαφύγει δέχθηκε τα πυρά των Άγγλων στρατιωτών και των Τούρκων επικουρικών αστυνομικών που τον συνόδευαν.

Ήταν ξημερώματα της 25ης Νοεμβρίου 1958, όταν ο Πανίκος Συμεού έπεσε νεκρός για την ελευθερία της πατρίδας του.

Έπεσε υπέρ βωμών και εστιών, πιστός στον όρκο που έδωσε «να αγωνισθεί με όλας του τας δυνάμεις δια την απελευθέρωσιν της Κύπρου από τον Αγγλικόν ζυγόν» .

Γιατί αισθανόταν πως έπρεπε να παλέψει για το δίκαιο, για τον ελεύθερο αέρα. Δεν είχε άλλη επιλογή.

Έτσι ήταν καμωμένος. Έτσι ήταν γαλουχημένος. Οι ήρωες δεν σκιάζονται το θάνατο, αλλά προχωρούν ολόρθοι μπροστά με μόνη έγνοια το καθήκον προς την πατρίδα.

Στην ταφή του Πανίκου, η οποία κατόπιν διαταγής των Άγγλων πραγματοποιήθηκε στις δέκα το βράδυ της ίδιας ημέρας, το πλήθος γονατιστό στο κοιμητήριο τον αποχαιρέτησε ψέλνοντας τον εθνικό ύμνο.

“Αν μάθεις πως σκοτώθηκα, χαρές να ‘χετε όλοι, για της πατρίδας την τιμή είναι γλυκό το βόλι”έλεγε πάντα στη μητέρα του.

Τους ίδιους στίχους τραγουδούσαν στο πρώτο του μνημόσυνο χορεύοντας καλαματιανό οι κοπέλες του χωριού.

Ο Παναγιώτης Συμεού μαζί με το Σάββα Ροτσίδη ήταν οι τελευταίοι νεκροί του αγώνα της ΕΟΚΑ.

Ελληνίδες, Έλληνες,

Ένας άλλος μεγάλος ήρωας της ΕΟΚΑ, ο Ανδρέας Παναγίδης έγραψε:

«Δεν θα δω την Κύπρο ελεύθερη, αλλά προσέφερα το αίμα μου για να τη δουν οι γενεές της Κύπρου ελεύθερη».

Και εμείς με τη σειρά μας, λοιπόν, έχουμε βαρύ χρέος έναντι της ιστορίας μας, έναντι των νεκρών και αγνοουμένων μας στους εθνικούς αγώνες, αλλά και έναντι των μελλοντικών γενιών, να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για την απελευθέρωση και επανένωση της πατρίδας μας.

Τον τελευταίο καιρό η κατοχική Τουρκία, υιοθετώντας μια αναχρονιστική και αναθεωρητική πολιτική, προσπαθεί σε βάρος του Ελληνισμού, αλλά και των υπόλοιπων χωρών της περιοχής, να επιβληθεί και να ελέγξει ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο.

Με ανυπόστατες επινοήσεις και καταστρατήγηση του Διεθνούς Δικαίου επιχειρεί να κατασκευάσει και να προωθήσει μια ανθελληνική ψευδή πραγματικότητα. Με ακραίες δηλώσεις κατά της Ελλάδας και της Κύπρου έχει υιοθετήσει μια τακτική προκλήσεων και φανατισμού με ευθείες απειλές.

Σ’ αυτήν τη διολίσθηση, ως Κυπριακή Δημοκρατία, αντιτάσσουμε ισχυρά πλέγματα συμμαχιών και συνεργασιών στο περιφερειακό και διεθνές γεωπολιτικό σκηνικό και αξιοποιούμε κάθε διαθέσιμο διπλωματικό μέσο.

Ο στόχος παραμένει ένας και αμετάθετος. Η λύση του κυπριακού. Μια λύση η οποία θα προκύψει από έναν ειλικρινή διάλογο και η οποία θα εδράζεται στο συμφωνημένο πλαίσιο λύσης του κυπριακού και τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Μια λύση που θα έχει ως στόχο την απελευθέρωση και επανένωση της πατρίδας μας και τη δημιουργία συνθηκών ασφάλειας, ευημερίας, συνύπαρξης και συνεργασίας για το λαό μας.

Οφείλουμε να αντισταθούμε με όλες μας τις δυνάμεις στην απαράδεκτη στάση και τις παράνομες ενέργειες της Τουρκίας. Ανανεώνουμε τον όρκο, ότι δεν πρόκειται να εγκαταλείψουμε τις κατεχόμενες πατρογονικές μας εστίες, τα χωριά και τις πόλεις μας. Δεν θα απεμπολήσουμε ποτέ την εθνική μας κυριαρχία και ό,τι χαρακτηρίζει την εθνική μας ταυτότητα και συνείδηση.

Τιμημένη οικογένεια του ήρωα,

Κυρίες και κύριοι,

Ο Πανίκος Συμεού στη σύντομη ζωή του υπέδειξε σε όλους πως αγωνίζονται και πως πεθαίνουν οι ήρωες. Η θυσία του, ως έκπαγλο φως φωτίζει το δρόμο στον οποίο οφείλουμε να πορευτούμε.

Δίνουμε την υπόσχεση πως θα συνεχίσουμε τον αγώνα, μέχρι την τελική δικαίωση. Έχουμε ευθύνη απέναντι στους ήρωές μας.

Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να φανούμε αντάξιοι της θυσίας τους. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να φανούμε αντάξιοι της θυσίας του Πανίκου Συμεού.

Αιωνία ας είναι η μνήμη και η δόξα που θα τον συνοδεύει.

(ΜΒ)