Ανακοινωθέντα

Με αισθήματα δέους και βαθειάς συγκίνησης αποχαιρετούμε σήμερα ακόμη έναν από τους συμπατριώτες μας που για 44 χρόνια περιλαμβανόταν στον θλιβερό κατάλογο των αγνοουμένων, τον Παναγιώτη Μαγιά του Ανδρέα και της Ανδρονίκης έφεδρο στρατιώτη από την κατεχόμενη σήμερα Κυθρέα, η οποία πλήρωσε βαρύ το τίμημα της προδοσίας του πραξικοπήματος και της μεγάλης καταστροφής που έφερε στη συνέχεια η βαρβαρότητα και αγριότητα του Αττίλα.

Ευχαριστώ την οικογένεια για την τιμή που μου έκανε να με καλέσει σε αυτή τη δύσκολη στιγμή της.

Σαράντα τέσσερα χρόνια μετά κηδεύουμε ακόμη λείψανα των νεκρών της κυπριακής τραγωδίας.

Αισθάνομαι, όπως όλοι, μεγάλη την τιμή να μιλήσω για έναν ήρωα. Να αποτιμήσω με λόγια όσα ο νους δεν μπορεί πάντα να συλλάβει. Γιατί οι ήρωες, όπως επισημαίνει ο Σεφέρης, προχωρούν με αφετηρία και προορισμό το άγνωστο, δίχως την προσδοκία προσωπικού οφέλους, δίχως κανένα αντάλλαγμα, παρά μόνο την ικανοποίηση από την προσφορά της υπέρτατης υπηρεσίας στην πατρίδα.

Έχοντας αντίκρυ μας τα λείψανα του Παναγιώτη Μαγιά κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ στη θυσία του και εκφράζουμε τη βαθιά μας ευγνωμοσύνη για την τεράστια προσφορά του. Η Ιστορία θα καταγράψει και τη δική του θυσία για την ελευθερία και την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας. Και η Ιστορία δεν είναι μόνο για να καταγράφει γεγονότα, αλλά και για να μας θυμίζει συνεχώς το χρέος μας έναντι των ηρώων και των μαρτύρων μας, που δεν είναι άλλο από τη δικαίωση της θυσίας τους.

Ελληνίδες, Έλληνες

Τις τραγικές συνέπειες του διπλού εκείνου εγκλήματος κατά της Κύπρου εξακολουθούμε να τις ζούμε και σήμερα. Η κατοχή, ο εποικισμός, οι νεκροί, οι αγνοούμενοι, η καταπάτηση των ιερών και των οσίων μας.

Η πιο τραγική πτυχή της τραγωδίας που βιώνει η πατρίδα μας είναι όμως οι αγνοούμενοί μας. Οι γονείς του Παναγιώτη δεν είναι στη ζωή για να κατευοδώσουν μαζί μας το μονάκριβο παιδί τους.  Η μητέρα του Ανδρονίκη 18 χρόνια και ο πατέρας του Ανδρέας 31 χρόνια μετά την τουρκική εισβολή πέθαναν με το παράπονο, την πίκρα και την αγωνία της εξαφάνισης του παιδιού τους, όπως συμβαίνει με πολλούς άλλους γονείς, αλλά και συζύγους, που ολοκληρώνουν τον κύκλο της ζωής με αναπάντητα τα ερωτήματα για την τύχη των αγαπημένων τους. Δεν είναι επίσης μαζί μας η μια από τις αδελφές του Παναγιώτη, η Κυριακή, που και αυτή έφυγε από τη ζωή πριν τέσσερα χρόνια χωρίς να του απευθύνει το ύστατο χαίρε. Το χρέος αυτό της οικογένειας εκπληρώνουν τα άλλα αδέλφια του, η Σωτηρούλα, ο Κώστας και ο Γιώργος, προς τους οποίους μαζί με τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια εκφράζουμε τη μεγάλη μας συμπάθεια για όλο αυτό το βάρος που σήκωναν για δεκαετίες στους ώμους τους.

Μαζί τους προσευχόμαστε όπως ο Ύψιστος κατατάξει τη ψυχή του αδελφού τους εκεί όπου αναπαύονται οι δίκαιοι. Το όνομα του έχει ήδη καταγραφεί στο Πάνθεον των Αθανάτων της Κυπριακής Ελευθερίας μαζί με τα ονόματα των άλλων ηρώων και μαρτύρων μας.

Ο Παναγιώτης γεννήθηκε την 1^η Φεβρουαρίου 1954, ήταν ξυλουργός στο επάγγελμα και διέμενε πριν από την τουρκική εισβολή μαζί με την οικογένειά του στην ενορία Αγία Μαρίνα Κυθρέας. Αφού κατατάγηκε στην Εθνική Φρουρά και ολοκλήρωσε τη στρατιωτική του θητεία, απολύθηκε στις 19 Φεβρουαρίου 1974 από το Λόχο Στρατηγείου του ΓΕΕΦ.

Στις 20 Ιουλίου 1974, πέντε μήνες μετά την ολοκλήρωση της στρατιωτικής του θητείας ημέρα έναρξης της τουρκικής εισβολής και της γενικής επιστράτευσης η οποία ακολούθησε, ο Παναγιώτης κατατάγηκε έφεδρος στις τάξεις της Εθνικής Φρουράς και τοποθετήθηκε στο 398 Τάγμα Πεζικού το οποίο βρισκόταν στην περιοχή Μιας Μηλιάς – Κουτσοβέντη – Κυθρέας και μαζί με το 305ΤΕ δρούσε υπό τις διαταγές του ήρωα Κύπριου Ταγματάρχη τότε Τάσου Μάρκου.

Από την αρχή της πρώτης φάσης της τουρκικής εισβολής, όλοι οι άνδρες της μονάδας έλαβαν μέρος στις μάχες για έλεγχο των τουρκοκυπριακών χωριών, Επηχώ, Πέτρα του Διγενή και Τζιάος. Ακολούθησαν σφοδρές μάχες με τα στρατεύματα του Αττίλα στην περιοχή του Δικώμου και στη συνέχεια η μονάδα ανασυντάχθηκε στην περιοχή της Μιας Μηλιάς.

Χαράματα της 14^ης Αυγούστου, ημερομηνία έναρξης της δεύτερης φάσης της εισβολής τα τουρκικά στρατεύματα, εξαπέλυσαν μεγάλη και συντονισμένη επίθεση κατά των θέσεων της Εθνικής Φρουράς στην περιοχή Μιας Μηλιάς – Κουτσοβέντη – Κυθρέας.

Παρόλη την σθεναρή αντίσταση των ανδρών της Εθνικής Φρουράς, η αμυντική της γραμμή διασπάστηκε λόγω κυρίως της δράσης της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας και του μεγάλου αριθμού σύγχρονων αρμάτων μάχης. Λόγω της συντριπτικής υπεροχής του εχθρού και της όλης κατάστασης που άρχισε να επικρατεί ως αποτέλεσμα της μεγάλης και συντονισμένης επίθεσής του, δόθηκαν οδηγίες στους άνδρες των μονάδων της Εθνικής Φρουράς που ήταν στην περιοχή να κινηθούν αυτόβουλα για τη σωτηρία τους.

Ο Παναγιώτης κινήθηκε μαζί με άλλους άνδρες της Εθνικής Φρουράς και έφθασε στην Κυθρέα  όπου και συναντήθηκε με τη μητέρα του. Μαζί κατέληξαν στην οικία της γιαγιάς του Παναγιώτας.

Τα τουρκικά στρατεύματα μετά την περιοχή Μιας Μηλιάς –Κουτσοβέντη, κινήθηκαν προς το Τραχώνι Κυθρέας, αποκόπτοντας έτσι τον νέο δρόμο Λευκωσίας – Αμμοχώστου, την Κυθρέα, το Παλαίκυθρο και τα άλλα χωριά. Μοιραία, αριθμός κατοίκων τους, όπως και στρατιώτες οι οποίοι κατέληξαν σε αυτά, εγκλωβίστηκαν.

Εντός της Κυθρέας τα τουρκικά στρατεύματα άρχισαν να περιπολούν την επομένη, στις 15 Αυγούστου, προβαίνοντας σε καταστροφές, λεηλασίες, βιαιοπραγίες και δολοφονίες εγκλωβισθέντων.

Την ίδια μέρα Τούρκοι στρατιώτες και ένοπλοι Τουρκοκύπριοι, έφθασαν και στην οικία στην οποία βρισκόταν ο Παναγιώτης μαζί με την μητέρα του και την γιαγιά του. Παρ’ όλες τις διαμαρτυρίες της μητέρας του, τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν προς την περιοχή των τουρκοκυπριακών χωριών Μπέκιογιου και Επηχώ.  Έκτοτε δεν έδωσε σημεία ζωής.

Τα οστά του εντοπίστηκαν με τραύματα στο κεφάλι σε ομαδικό τάφο στην περιοχή του τουρκοκυπριακού χωριού Επηχώ.

Όλα καταδεικνύουν πως ο Παναγιώτης εκτελέστηκε εν ψυχρώ μαζί με άλλους συλληφθέντες κληρωτούς και έφεδρους εθνοφρουρούς, όπως και πολίτες. Η Επηχώ ήταν ένα από τα τουρκοκυπριακά χωριά που λειτούργησαν τότε ως κέντρα συγκέντρωσης και μαζικών εκτελέσεων Ελληνοκυπρίων αιχμαλώτων. Τέτοια τουρκοκυπριακά χωριά-κολαστήρια, όπου θανατώθηκαν πολλοί Ελληνοκύπριοι ήταν και τα χωριά Σίντα, Τζιάος, Τέμπλος, Γαλάτεια και Αφάνεια.

Πόσοι και πόσοι θάνατοι συμπατριωτών μας εξαιτίας της βαρβαρότητας και της αγριότητας του Αττίλα, όπως και των ακροτήτων που επιτέλεσαν Τουρκοκύπριοι φανατικοί εξτρεμιστές; Η ιστορική μνήμη ποτέ δεν θα παραγράψει το μέγεθος του εγκλήματος, ποτέ δεν θα διαγράψει την μια και μόνη αλήθεια για την απρόκλητη απώλεια τόσων ανθρώπινων ζωών, στο πλαίσιο της δήθεν ειρηνευτικής επιχείρησης του Αττίλα.

Σε καμιά περίπτωση και με καμιά δικαιολογία δεν έχει κανένας το δικαίωμα να απονέμει συγχωροχάρτι στους άνανδρους δολοφόνους των ανθρώπων μας.

Μεγάλη είναι η θλίψη μας για αυτή την εγκληματική και απάνθρωπη συμπεριφορά μεγάλος είναι και ο πόνος μας για όλες τις περιπτώσεις των αγνοουμένων μας.

Έχουμε φθάσει σε ένα οριακό σημείο για την παρα πέρα πορεία της τραγωδίας των αγνοουμένων. Οι ευθύνες της Τουρκίας για το θέμα των αγνοουμένων είναι τεράστιες. Οκτακόσιοι είκοσι εννέα συμπατριώτες μας εξακολουθούν να αγνοούνται, οι περισσότεροι δηλαδή από όσους αρχικά καταχωρήθηκαν στον κατάλογο της Διερευνητικής Επιτροπής για τους αγνοουμένους.

Αυτό που διαπράττει η Τουρκία, είναι και απάνθρωπο και εγκληματικό γιατί εξακολουθεί να αρνείται να συνεργαστεί για ένα ανθρωπιστικό θέμα, γιατί το θέμα των αγνοουμένων δεν είναι πολιτικό, αλλά ένα πρόβλημα που αγγίζει ανθρώπινες ζωές. Είναι ντροπή για την ίδια την διεθνή κοινότητα που δεν κατάφερε μετά από 44 χρόνια να πείσει και να πιέσει την κατοχική δύναμη να συνεργαστεί.

Από την πλευρά μας διαβεβαιώνουμε όλες τις οικογένειες των αγνοουμένων μας ότι δεν θα ενδώσουμε, ούτε και θα αποδεχτούμε τους σχεδιασμούς και μεθοδεύσεις της κατοχικής δύναμης, για κλείσιμο της τραγωδίας των αγνοουμένων.

Ελληνίδες, Έλληνες,

Κηδεύοντας ακόμη νεκρούς μας από τον πόλεμο του 1974 και αναζητώντας διεξόδους για τη διαλεύκανση της τύχης όλων των αγνοουμένων μας, συνεχίζει, δυστυχώς, να βρίσκεται σε εκκρεμότητα και η λύση του εθνικού μας θέματος. 

Πρώτη και ύψιστη προτεραιότητά μας παραμένει η επίτευξη μιας διαρκούς και λειτουργικής λύσης που να επανενώνει την πατρίδα μας τερματίζοντας την κατοχή και διασφαλίζοντας τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες όλων ανεξαίρετα των πολιτών μας, μια λύση που να αποκλείει τα οποιαδήποτε επεμβατικά δικαιώματα και τις εγγυήσεις όπως και την παρουσία κατοχικών στρατευμάτων. Αγωνιζόμαστε να επικρατήσουν συνθήκες ελευθερίας, ασφάλειας και ευημερίας που θα επιφέρουν μια νέα εποχή στην πατρίδα μας. 

Η κρισιμότητα των στιγμών μας καλεί σε μια πορεία εθνικής συναίνεσης και συνεννόησης και μας προτρέπει σε ενότητα και ομοψυχία.

Να αναλογιστούμε τις τραγικές στιγμές του μαρτυρίου του Παναγιώτη και των άλλων θυμάτων της τουρκικής θηριωδίας και να δηλώσουμε ότι δεν ξεχνούμε ούτε την σκλαβωμένη γη μας ούτε τους ήρωες και μάρτυρες που θυσιάστηκαν για την λευτεριά μας και να χαλυβδώσουμε την αποφασιστικότητά μας να ανατρέψουμε τα δεδομένα της εισβολής.

Ελληνίδες, Έλληνες

Σήμερα, γράφουμε τον επίλογο της τραγικής ιστορίας ενός άξιου τέκνου της Πατρίδας μας.

Περήφανοι θα αισθάνονταν σήμερα για τον λεβεντονιό τους οι γονείς του Παναγιώτη, Αντρέας και Ανδρονίκη που έφυγαν από την ζωή με τον καημό της εξακρίβωσης της τύχης του, καθώς και η αδερφή του Κυριακή, που έφυγε χωρίς να τον αποχαιρετήσει.

Αγαπητά αδέρφια του ήρωα μας, Σωτηρούλα, Κώστα και Γιώργο,

Αγαπητοί και σεβαστοί συγγενείς,

Πρέπει να νιώθετε υπερήφανοι για την κληρονομιά που ο άνθρωπός σας άφησε, όχι μόνο σε εσάς, αλλά και στην κοινωνία και σε όλους εμάς. Μια κληρονομιά που σε εσάς αποδίδει την ύψιστη τιμή και σε εμάς την ευθύνη για τη δικαίωση της θυσίας του.

Εύχομαι το τέλος της μακρόχρονης αγωνίας για την τύχη του ανθρώπου σας, να γαληνέψει την ψυχή σας και να απαλύνει τον πόνο σας. 

Ο Παναγιώτης έπεσε στις επάλξεις του καθήκοντος και προς αυτόν, όπως και σε όλους όσοι έδωσαν την ζωή τους για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της Κύπρου μας οφείλουμε πολλά. Οφείλουμε την ύπαρξή μας ως Κυπριακή Δημοκρατία καθώς και την αξιοπρέπεια μας ως ελεύθεροι άνθρωποι.

Αποχαιρετούμε σήμερα τον Παναγιώτη Μαγιά και τιμούμε  με ευγνωμοσύνη τη μνήμη του. Αναγνωρίζουμε ότι απέναντι του έχουμε ένα ανεκπλήρωτο χρέος και θα παλέψουμε για να το εκπληρώσουμε. Δεν θα πάψουμε ποτέ να αγωνιζόμαστε μέχρι να φέρουμε την ελευθερία, την ειρήνη και την ασφάλεια σε τούτο τον πολύπαθο τόπο. 

Αιωνία ας είναι η μνήμη και η δόξα του Έφεδρου Στρατιώτη Παναγιώτη Μαγιά του Αντρέα και της Ανδρονίκης. 

Αιωνία και τιμημένη.

____________ 

ΑΧ/EI