Ανακοινωθέντα

Με βαθιά συγκίνηση τελούμε σήμερα στον Ιερό Ναό Αγίου Μάμαντος το ετήσιο εθνικό μνημόσυνο των ηρώων της Κοινότητας Τρούλλων, Ανδρέα Σουρουκλή και Νικόλα Γεωργίου, οι οποίοι πολέμησαν με τόλμη και αυταπάρνηση, προσφέροντας τη ζωή τους στον βωμό του χρέους και του καθήκοντος.

Δύο νέοι άνθρωποι με κοινή καταγωγή, κοινές αξίες και αρετές, που έδρασαν σε δύο ξεχωριστά γεγονότα, τα οποία όμως καθόρισαν τη σύγχρονη ιστορία μας.

Ο Ανδρέας Σουρουκλής υπήρξε μία θαρραλέα ψυχή του Αγώνα της ΕΟΚΑ 1955- 59. Ενός Αγώνα ελευθερίας, που τίμησε τον ελληνισμό ολόκληρο, καταξίωσε την ελληνική του ταυτότητα και δικαίωσε τη χριστιανική του πίστη.

Ο Νικόλας Γεωργίου, προικισμένος με σωματική και ψυχική δύναμη, πολέμησε και θυσιάστηκε για την πατρίδα το πικρό καλοκαίρι του 1974, όταν το μαρτυρικό νησί μας βίωσε την βαρβαρότητα του τούρκου εισβολέα.

Στο πονεμένο και θλιβερό αυτό σκηνικό, απλοί άνθρωποι, όπως ο Νικόλας, εγκατέλειψαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, τα σπίτια και τα υπάρχοντά τους και έτρεξαν να υπεραμυνθούν τα ιερά χώματα της πατρίδας, αψηφώντας τους όποιους κινδύνους.

Στη χρονική συγκυρία του, ο καθένας από τους τιμώμενους ήρωες, με τα λόγια, με τις πράξεις, με το ανάστημά του, υπερασπίστηκε με κάθε κόστος αξίες και ιδανικά πανανθρώπινα.

Η αλήθεια και η γενναιότητα αντικατοπτρίζεται στις προσωπικές ιστορίες των ηρώων μας, που συνθέτουν τόσο το έπος του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ ‘55-‘59 όσο και τις επικές μάχες ενάντια στους τούρκους εισβολείς το μαύρο καλοκαίρι του 1974.

Η πίστη και η αφοσίωση των αγωνιστών της ελευθερίας στους σκοπούς και στους στόχους της Οργάνωσης, καθώς επίσης η ετοιμότητα και η αμετάκλητη απόφασή τους να αναμετρηθούν κάθε στιγμή και λεπτό του Αγώνα με τον θάνατο, πάντα θα μας συγκινούν, θα μας συγκλονίζουν και θα νοηματοδοτούν την έννοια του ήθους, του απαράμιλλου θάρρους και του ψυχικού μεγαλείου.

Εξίσου συγκινητική και η ανταπόκριση του κάθε απλού κληρωτού στρατιώτη καθώς και των εφέδρων, που κλήθηκαν σε γενική επιστράτευση όταν τον Ιούλιο του 1974 ο πάνοπλος τουρκικός Αττίλας εισέβαλλε στην «αγαπημένη» θάλασσα της Κερύνειας, σκορπώντας παντού τον θάνατο και την καταστροφή.

Δύο τέτοιες μορφές μνημονεύουμε σήμερα, τιμώντας παράλληλα τις αρετές και τα χαρίσματά τους, μα κυρίως την άδολη αγάπη, τον πόθο και τη θυσία τους για την ελευθερία της πατρίδας.

Ο Πρόεδρος και τα Μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του Σωματείου Σουρουκλή Τρούλλων και όλοι εμείς σήμερα εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη και τον σεβασμό μας στην θυσία του Ανδρέα Σουρουκλή και του Νικόλα Γεωργίου, που με βαρύ τίμημα τη ζωή τους, υπερασπίστηκαν αξίες οικουμενικές και υπεραμύνθηκαν για το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να ζει ελεύθερος και με αξιοπρέπεια.

Τον ίδιο σεβασμό εκδηλώνουμε και προς τις οικογένειες των ηρώων για την αξιοπρέπεια με την οποία αντιμετώπισαν τον πόνο και την απώλεια των αγαπημένων τους προσώπων, τιμώντας έτσι τη μνήμη, το παράδειγμα και το αθάνατο όνομά τους. Άξιο επαίνου και το Εθνικό Αθλητικό Σωματείο Τρούλλων, που φέρει το όνομα του Ανδρέα Σουρουκλή, τιμής ένεκεν, για την προσφορά και τη δράση του, αλλά και για να γνωρίζουν οι νεότερες γενιές υγιή πρότυπα ανδρείας και ευψυχίας.

Ο Ανδρέας Σουρουκλής γεννήθηκε στο χωριό Τρούλλοι της επαρχίας Λάρνακας, στις 26 Οκτωβρίου 1933. Γονείς του ήταν ο Δημήτρης και η Χριστίνα Σουρουκλή και αδέλφια του η Πηνελόπη, ο Γιωρκάτζης, ο Κωστής, ο Μιχάλης, ο Μάμας, η Κυριακούλα, η Θεοδοσία και η Παναγιώτα. Παντρεύτηκε την αγαπημένη του Γεωργία, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά, τη Χριστίνα και την Ανδρούλα, που γεννήθηκε δύο μήνες μετά τον θάνατο του πατέρα της.

Ο Ανδρέας φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο του χωριού και ακολούθως εργάστηκε στα κτήματά του, παλεύοντας με τα δυο του χέρια για την επιβίωση. Με την έναρξη του Αγώνα εντάχθηκε στην ΕΟΚΑ μαζί με τα αδέλφια, τους γονείς και τη σύζυγό του και συνεργάστηκε με την ανταρτική ομάδα της περιοχής του.

Στο πλαίσιο της παράτολμης δράσης τους κατασκεύασαν κρησφύγετο σε χωράφι τους, όπου εγκαταστάθηκαν αντάρτες της ΕΟΚΑ, τους οποίους ο Ανδρέας φιλοξενούσε και στο σπίτι του. Ήταν πιστά αφοσιωμένος στο όρκο που έδωσε και απόλυτα εχέμυθος, γι’ αυτό και ο Τομεάρχης, Μιχαλάκης Παρίδης, μετά τη δραπέτευσή του από το νοσοκομείο στις 12 Δεκεμβρίου 1957, όπου είχε μεταφερθεί από τις φυλακές για εγχείρηση, κατέληξε στους Τρούλλους και εγκατέστησε το αρχηγείο του στο σπίτι του Ανδρέα Σουρουκλή, όπου κατασκεύασε και το προσωπικό του κρησφύγετο. Τόσο για το κρησφύγετο όσο και για την εκεί παρουσία του Παρίδη υπήρχε απόλυτη μυστικότητα, ακόμα και από τους αντάρτες που διέμεναν στο ίδιο σπίτι.

Το γεγονός αυτό επιβεβαιώθηκε μετά τον θάνατο του Ανδρέα, όπου παρά τις εξονυχιστικές έρευνες που έκαναν οι Άγγλοι, δεν μπόρεσαν να εντοπίσουν το κρησφύγετο.

Την νύχτα της 1^ης Αυγούστου 1958, η τοπική ομάδα της ΕΟΚΑ Τρούλλων και οι αντάρτες που ήταν στο σπίτι του Σουρουκλή έστησαν ενέδρα εναντίον των Άγγλων στην τοποθεσία «Σαμερή», σε ένα γεφύρι του δρόμου Λάρνακας-Τρούλλων, κοντά σε ένα βαθύ χαντάκι. Οι αντάρτες κατάφεραν να βρουν κάλυψη σε μια καλαμιά. Η νύχτα όμως ήταν φεγγαρόλουστη, γεγονός που καθιστούσε δύσκολη και επικίνδυνη την υποχώρηση.

Δυστυχώς, κατά την ενέδρα, δύο από τα κανονάκια που πυροδότησαν οι αγωνιστές δεν εξερράγησαν, με αποτέλεσμα ο Ανδρέας να δεχθεί πυρά κατά την οπισθοχώρηση, αφού ακολουθούσε τη γραμμή της όχθης, μένοντας πλέον ακάλυπτος.

Ο πατέρας του ήρωα, συνοδευόμενος από τη νύμφη του, μπροστά στο φέρετρο του λατρευτού του υιού έσκυψε και του φίλησε το χέρι. Το ίδιο έκαναν και η σύζυγος και όσα από τα αδέλφια του πρόλαβαν να παρευρεθούν στην κηδεία. Οι Άγγλοι κατακτητές με ψυχρή και ωμή αντιμετώπιση επέτρεψαν σε ελάχιστους να παραστούν στην κηδεία του Ανδρέα, παρεμποδίζοντας ακόμα και μερικά από τα αδέλφια του ήρωα.

Ο ωραίος εκείνος Αγώνας της ΕΟΚΑ, που αποτελεί φωτεινό φάρο και ορόσημο στη νεότερη και σύγχρονη ιστορία μας, είναι γεμάτος από τέτοια παραδείγματα απαράμιλλου θάρρους και αντίστασης σε έναν κατακτητή αδίστακτο, που φυλάκισε, βασάνισε και οδήγησε αγνά παλληκάρια σε αγχόνες και ολοκαυτώματα. Η άνιση αναμέτρηση με τους πανίσχυρους Άγγλους αποικιοκράτες απέδειξε όμως περίτρανα πως ο κόσμος της Κύπρου διέθετε τεράστια αποθέματα ψυχικής δύναμης και αντοχής, ώστε να υπερασπιστεί τα ιερά και τα δίκαιά του.

Την ίδια δύναμη κουβαλούσαν μέσα τους και όλοι όσοι έπεσαν υπέρ πίστεως και πατρίδος τον Ιούλιο του 1974, υπερασπίζοντας την εδαφική μας κυριαρχία και διεκδικώντας το αναφαίρετο δικαίωμα να ζουν ελεύθεροι στη γη των προγόνων τους.

Ο Νικόλας Γεωργίου γεννήθηκε στους Τρούλλους στις 27 Απριλίου το 1954. Ήταν παιδί πολυμελούς και αγροτικής οικογένειας. Φοίτησε μέχρι την τρίτη τάξη του Γυμνάσιου και ακολούθως ασχολήθηκε με τις αγροτικές εργασίες.

Ο Νικόλας υπήρξε ένα αγνό παιδί, που παρά τις υλικές στερήσεις, μεγάλωσε με αξίες και ιδανικά, τα οποία κοσμούσαν την ψυχή και το πνεύμα του.

Όσοι τον έζησαν μιλούν για την ωριμότητα και την ψυχική ευγένεια που τον διέκρινε, καθώς επίσης για τον πατριωτισμό και για τη θρησκευτικότητα που τον χαρακτήριζαν.

Άξιο αναφοράς το γεγονός ότι, ενώ είχε την ευχέρεια να απαλλαγεί από τη στρατιωτική θητεία, λόγω σοβαρών προβλημάτων με τα πόδια του, η υπέρμετρη αγάπη του για την πατρίδα δεν του το επέτρεψε. Όταν ο γιατρός που τον παρακολουθούσε πρότεινε να του δώσει βεβαίωση για απαλλαγή από τον στρατό, η απάντηση του πατέρα ήταν αφοπλιστική: «σε ευχαριστώ γιατρέ για την εισήγηση σας αλλά ο γιος μου θα πάει στον στρατό όπως όλα τα παιδιά του κόσμου».

Το 1972 ο Νικόλας Γεωργίου κατατάγηκε στην Εθνική Φρουρά, από όπου απολύθηκε το Γενάρη του 1974. Στις 20 Ιουλίου 1974, ήμερα έναρξης της τουρκικής εισβολής, ο Νικόλας βρισκόταν στα χωράφια με το κοπάδι του. Ακούγοντας στο ραδιόφωνο ότι πραγματοποιείται γενική επιστράτευση, εγκατέλειψε τα ζώα του και έτρεξε χωρίς καθυστέρηση στο καθήκον.

Όπως οι περισσότεροι έφεδροι, πήγε με φορτηγό στη μονάδα του. Εκεί, τους πληροφόρησαν ότι δεν είχαν όπλα να τους δώσουν και τους είπαν να πάνε πίσω στα σπίτια τους και να επιστρέψουν την επομένη μέρα. Ο Νικόλας όμως δεν το έπραξε. Αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά τη μεγάλη του αγάπη για τη δοκιμαζόμενη πατρίδα και τον πόθο του να προσφέρει με κάθε τρόπο τις υπηρεσίες του, πήγε με τα πόδια στην ΕΛΔΥΚ, απ’ όπου προμηθεύτηκε όπλο και επέστρεψε στη μονάδα του.

Στις 22 Ιουλίου του 1974, και ενώ εκτελούσε το καθήκον του στην πρώτη γραμμή, σκοτώθηκε από τους Τούρκους εισβολείς στον Βόρειο Πόλο, στο Καϊμακλί. Μέσα στον παραλογισμό του πολέμου, ο Νίκολας θάφτηκε σε ομαδικό τάφο, στη Λακατάμεια. Είκοσι έξι χρόνια μετά, τα οστά του ανευρέθηκαν και ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο DNA, στο πλαίσιο του προγράμματος της Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων, που λειτουργεί υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών. Ακολούθως, μεταφέρθηκαν στην γενέτειρά του και τάφηκαν με τιμές που αρμόζουν σε ήρωες, που πολεμούν και πεθαίνουν για την πατρίδα.

Για κάθε αγνό και άξιο αγωνιστή του λαμπρού έπους της ΕΟΚΑ, που βασανίστηκε και θυσιάστηκε για την ελευθερία, αλλά και για όλους τους πεσόντες και αγνοούμενους της τουρκικής θηριωδίας, οφείλουμε όχι μόνο να θυμόμαστε και να τιμούμε την πολύτιμη προσφορά τους στην πατρίδα αλλά, κυρίως, να εργαζόμαστε με συνέπεια για να επανενώσουμε τη χώρα μας με μία λύση που θα διασφαλίζει τη σταθερότητα, την ειρήνη και την ευημερία για όλους τους πολίτες.

Το μνημόσυνο των ηρώων Ανδρέα Σουρουκλή και Νικόλα Γεωργίου πραγματοποιείται λίγες μόνο ημέρες μετά τη θλιβερή, μαύρη επέτειο του πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής, και σε μια περίοδο έντονων και προκλητικών δηλώσεων και ενεργειών από την άλλη πλευρά με σκοπό να μεγιστοποιήσει τα αδιέξοδα, να παρεμποδίσει την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων και να προωθήσει τις απαράδεκτες αξιώσεις της.

Σήμερα, 48 χρόνια μετά την τουρκική εισβολή, τα τραγικά αποτελέσματά της εξακολουθούν να υφίστανται και να αποτελούν καθημερινή δραματική υπόμνηση της εθνικής συμφοράς, αλλά και υπόδειξη του μεγάλου χρέους μας για απελευθέρωση της πατρίδας μας. 

Η κατοχική Τουρκία με απειλές, εκβιασμούς και με τις συνεχιζόμενες έκνομες ενέργειες της, όπως είναι για παράδειγμα οι απροκάλυπτες επιθέσεις στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας και οι παρεμβάσεις στην περίκλειστη περιοχή της Αμμοχώστου, σε μια προσπάθεια προώθησης αλλαγής του συμφωνημένου πλαισίου λύσης, εμμένει στα διχοτομικά τετελεσμένα που συνεχώς καλλιεργεί στα κατεχόμενα, με σκοπό να μηδενίσει την ίδια την υπόσταση και το διεθνές καθεστώς της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Με την επιθετικότητα αυτή, η Τουρκία επιχειρεί να μας εκβιάσει, προκειμένου να δεχτούμε τα όσα σχεδιάζει, τα οποία αποσκοπούν και την κατοχή να διατηρήσουν και τον έλεγχο της Τουρκίας να διασφαλίσουν.

Επιπρόσθετα, η Κύπρος, ως χώρα πρώτης γραμμής με τις ιδιαιτερότητες που παρουσιάζει ένεκα της τουρκικής εισβολής, καλείται καθημερινά να διαχειριστεί την εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού από την άλλη πλευρά και κατ’ επέκταση δυσανάλογες του πληθυσμού και των οικονομικών της δυνατοτήτων μεταναστευτικές ροές. Το μεταναστευτικό πρόβλημα αποτελεί ομολογουμένως μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις των ημερών. Το πολυδιάστατο αυτό πρόβλημα, το οποίο διαταράσσει τις ισορροπίες στον κοινωνικό ιστό, απαιτεί ορθούς και υπεύθυνους χειρισμούς, αλλά και συνεργασία με τους Ευρωπαίους εταίρους μας.

Η Κυβέρνηση, σε μια προσπάθεια αντιμετώπισης της πρωτοφανούς παράτυπης και παράνομης μετανάστευσης, προχώρησε αποφασιστικά σε νομοθετικές τροποποιήσεις και στοχευμένα μέτρα, προκειμένου να οδηγηθούμε σε λύσεις που θα τερματίζουν τις υβριδικές επιθέσεις στο έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η δική μας πλευρά, ταγμένη πάντα να υπερασπίζεται το δίκαιο και την ειρήνη, επιδιώκει, με τις αδιάκοπες προσπάθειες, ενέργειες και προτάσεις της, την επανέναρξη των συνομιλιών, ώστε στο πλαίσιο ενός εποικοδομητικού διαλόγου, στηριγμένου στις αρχές του Διεθνούς Δικαίου, των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών και τις αρχές και αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις για μία βιώσιμη και λειτουργική λύση.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας επανειλημμένα έχει τονίσει τόσο στον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, στους εταίρους μας στην ΕΕ, στα Μόνιμα και μη Μόνιμα Μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας οσο και ευρύτερα στη διεθνή κοινότητα, ότι παραμένει δεδομένη η βούλησή μας για την επανέναρξη του διαλόγου, έχοντας την ίδια αποφασιστικότητα και καλή διάθεση που επιδείξαμε μέχρι σήμερα σε όλες τις προσπάθειες που προηγήθηκαν για την επίλυση του Κυπριακού ζητήματος.

Αναμένουμε πως η εμπλοκή υψηλόβαθμων στελεχών της Γραμματείας των Ηνωμένων Εθνών και οι σχετικές επαφές με τα εμπλεκόμενα μέρη, θα επιτρέψουν στον Γενικό Γραμματέα να ενεργοποιήσει τις διαδικασίες συζήτησης των τολμηρών Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης που έχουμε καταθέσει, αλλά και θα μας οδηγήσει σε επανέναρξη ενός νέου διαλόγου επί ίσοις όροις, μακριά από εκβιασμούς, απειλές και παράλογες αξιώσεις. 

Η θυσία των ηρώων που μνημονεύουμε σήμερα πρέπει να γιγαντώνει την αποφασιστικότητά μας για το δίκαιο και την αξιοπρέπειά μας. Χρέος και υποχρέωσή μας απέναντι τους είναι να παραδώσουμε στα παιδιά μας μια ενωμένη και ευημερούσα πατρίδα, με πολιτική και οικονομική σταθερότητα, που να εμπνέει εμπιστοσύνη και ασφάλεια σε όλους τους νόμιμους κατοίκους της.

Η εθνική τραγωδία, που εξακολουθεί να βιώνει ο τόπος μας, απαιτεί ενότητα, συλλογική δράση και σκληρή δουλειά. Στον αγώνα για την οικοδόμηση του μέλλοντος αυτού, ως Ελληνισμός της Κύπρου επαναβεβαιώνουμε τη δέσμευσή μας να διαφυλάξουμε την ιστορική μας ταυτότητα, την ελληνική μας γλώσσα και παιδεία και την ορθόδοξη μας πίστη, τις παραδόσεις και τον πολιτισμό μας.

Τιμώντας τους ηρωικούς νεκρούς μας, διατηρούμε τη μνήμη τους και πολύ περισσότερο δίνουμε τη δυνατότητα στους νεότερους να γνωρίσουν, να κατανοήσουν και να εκτιμήσουν την τοπική τους ιστορία αλλά κυρίως την αυταπάρνηση και την αυτοθυσία όσων επιτέλεσαν στο ακέραιο το χρέος τους προς την πατρίδα.

Αιωνία ας είναι η μνήμη τους και ανεξίτηλο το παράδειγμα της θυσίας τους στον βωμό του καθήκοντος και της τιμής.

(ΡΜ/ΜΒ)