Ανακοινωθέντα

Με αισθήματα ευλάβειας και εθνικής υπερηφάνειας, τελούμε σήμερα το εθνικό και θρησκευτικό μνημόσυνο των πεσόντων ηρώων της Μεσόγης και απευθύνουμε με βαθιά πίστη στον Ύψιστο την παράκληση μας να τεθεί επιτέλους ένα τέρμα στο δράμα των συγγενών των αγνοουμένων για την εξαφάνιση των αγαπημένων τους.

Πολεμώντας για την ελευθερία και την εδαφική ακεραιότητα της ιδιαίτερης τους πατρίδας, τα παλληκάρια μας, υπηρέτησαν αξίες και ιδανικά που οφείλουμε να μεταλαμπαδεύσουμε στις νεότερες γενιές ως ελάχιστη οφειλή απέναντι στην ιστορία και τους αγώνες που έδωσαν όλες οι γενιές που προηγήθηκαν για τη διασφάλιση της φυσικής και εθνικής τους επιβίωσης, όπως και για τη διαφύλαξη της ιστορικής μας ταυτότητας.

Η απόδοση τιμής στους ήρωες μας, αυτή την οφειλή εξυπηρετεί. Η διατήρηση της ιστορικής μνήμης δεν περιορίζεται μόνο στην καταγραφή της θυσίας των ηρώων μας, αλλά επεκτείνεται πολύ περισσότερο στα ηθικά διδάγματα από τις μεγάλες αγωνιστικές στιγμές της ιστορίας μας και τη μεγάλη προσφορά των ηρώων μας, ώστε, ενδυναμώνοντας την πίστη προς τα δίκαια μας να συνεχίσουμε με σθένος τον αγώνα για τη δικαίωση του αγώνα μας.

Ζούμε σε μια ημικατεχόμενη πατρίδα και δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να αποδειχθούμε κατώτεροι της δικής τους θυσίας και προσφοράς. Θα ήταν, ιδιαίτερα, προσβολή στη μνήμη του Μιχαήλ Νικολάου, όπως και όλων των άλλων ηρώων μας, αν υπαναχωρούσαμε από τις βασικές μας θέσεις για επανένωση της πατρίδας μας, τερματισμό της κατοχής και διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των βασικών ελευθεριών όλων των πολιτών μας, μέσω της εξεύρεσης μιας λύσης βασισμένης στις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών και τις αρχές και αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην οποία η Κύπρος είναι πλήρες, ισότιμο μέλος.

Σπουδαία μορφή του εθνικοαπελευθερωτικού μας αγώνα του 55-59, ο Μιχαήλ Νικολάου γεννήθηκε στη Μεσόγη το 1934 από φτωχούς και εργατικούς γονείς. Ήταν παιδί πολυμελούς οικογένειας, έχοντας ακόμη τέσσερις αδελφές και ένα αδελφό. Από μικρός ξεχώριζε για τον καλό του χαρακτήρα και για την αγάπη του προς τους συνανθρώπους και την πατρίδα. Μετά την αποφοίτησή του από το Δημοτικό Σχολείο του χωριού του, φοίτησε για τέσσερα χρόνια στο Γυμνάσιο Πάφου, αλλά η κακή οικονομική κατάσταση των γονιών του τον ανάγκασε να διακόψει. Έτσι, ρίχθηκε από μικρός στη βιοπάλη και με τα χρήματα που έπαιρνε βοηθούσε και τους γονείς του. 

Είχε ήδη αρχίσει ο απελευθερωτικός αγώνας 1955-59, όταν ο Μιχαήλ πύκνωσε τις γραμμές της ΕΟΚΑ υπό την καθοδήγηση του Γεωργίου Παπαονησιφόρου, ο οποίος ήταν ο υπεύθυνος της Οργάνωσης για τα χωριά Μεσόγη - Μέσα Χωριό - Τρεμιθούσα. Ο Μιχαήλ, όντας ήδη ιδιοκτήτης ενός μικρού λεωφορείου που μετέφερε επιβάτες από τη Μεσόγη στην Πάφο, εξυπηρετούσε και τις ανάγκες της οργάνωσης.

Όταν στα μέσα Σεπτεμβρίου 1958 οι Βρετανοί στρατιώτες σκότωσαν στο χωριό Κάθηκας τον Χαράλαμπο Καλαϊτζή, ο Μιχαήλ μετέφερε σε ειδικά διαμορφωμένη κρύπτη του οχήματος του μία ηλεκτρική νάρκη μεγάλης ισχύος που προοριζόταν να πυροδοτηθεί εναντίον Βρετανών στρατιωτών, ως απάντηση για το θάνατο του Καλαϊτζή. Στις 21 Σεπτεμβρίου, στις 7.00 το βράδυ, πραγματοποιήθηκε η έκρηξη της νάρκης εναντίον των Βρετανών στρατιωτών που διέρχονταν μέσω του κυρίου δρόμου Μεσόγης-Τσάδας. Στην επιχείρηση συμμετείχαν οι Γεώργιος Παπαονησιφόρου, Χριστάκης Ηλία και ο Μιχαήλ. Οι Βρετανοί στρατιώτες καταδίωξαν όσους βρίσκονταν στη σκηνή. Οι δύο συναγωνιστές του Μιχαήλ διέφυγαν ενώ ο ίδιος κατέφυγε σε παραπλήσιο καφενείο, όπου τελικά συνελήφθη. Οι Βρετανοί τον βασάνισαν φρικτά για να ομολογήσει την ενοχή και τους συνεργάτες του, αλλά αυτός δεν λύγισε, κράτησε το στόμα του κλειστό και στο τέλος τον σκότωσαν με επανειλημμένους πυροβολισμούς. Ήταν μόλις 24 χρονών.

Διερχόμενος κάποιος από τον χώρο όπου βρίσκεται η προτομή του ήρωα θα διαβάσει λίγες λέξεις χαραγμένες στη μαρμάρινη πλάκα. Η επιγραφή λέει: «Στα μαρμαρένια αλώνια της τιμής εκεί τον χάρο αντάμωσες και βγήκες νικητής». Η σύνοψη της σύντομης ζωής του και ο μαρτυρικός θάνατος του Μιχαήλ Νικολάου θα αποτελεί για πάντα πολύτιμο φάρο. Η θυσία του Μιχαήλ, δεν μπορεί παρά να ωθεί την αγωνιστική αφύπνιση, να καλλιεργεί την εθνική ανάταση και να καθοδηγεί τα βήματα μας με βάση τις αρχές της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της αξιοπρέπειας του ανθρώπου.

Ο ένοπλος αγώνας της ΕΟΚΑ, δεν υπήρξε τίποτα άλλο παρά η έμπρακτη κορύφωση του προαιώνιου λυτρωτικού πόθου των Κυπρίων για Ένωση με την Ελλάδα. Ένας αγώνας που έμελλε να σημαδέψει το μέλλον του κυπριακού Ελληνισμού. Δεν απέδωσε μεν το μεγάλο ζητούμενο του αγώνα κατά της αποικιοκρατίας, αλλά οδήγησε στη γέννηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την ανεξαρτησία μας που αποτελεί σήμερα το πιο σημαντικό όπλο του αγώνα κατά της επιθετικότητας της Τουρκίας και της κατοχής από μέρους της του 37,5 τοις εκατό του εδάφους της πατρίδας μας.

Οι θυσίες και αγώνες των ηρώων μας κατά των Τούρκων το ’74, παραμένουν δυστυχώς αδικαίωτοι, ενώ το δράμα των συγγενών των αγνοουμένων εξακολουθεί να συνεχίζεται. Ο λαός μας σήμερα, εξακολουθεί για 44 χρόνια να βιώνει τις παρενέργειες του μιάσματος της κατοχής. Το σημερινό μνημόσυνο είναι ευκαιρία για να σταθούμε όλοι με περίσκεψη απέναντι στη σοβαρότητα των στιγμών και να προσμετρήσουμε τις ιστορικές μας ευθύνες. Τις ευθύνες μας έναντι κυρίως αυτών που αντιστάθηκαν στον Αττίλα πέφτοντας στο πεδίο της τιμής και τους καθήκοντος, και αυτών που έπεσαν θύματα της τουρκικής βαρβαρότητας.

Από τη Μεσόγη έπεσαν στις μάχες κατά του Αττίλα ο Δημητράκης Αδάμου και ο Χριστόδουλος Μαζαράκης ενώ εξακολουθούν να αγνοούνται ο Πανίκος Κώστα Χατζηπαναγή και ο Κώστας Χαραλάμπους Παπαπολυδώρου.

Γεννημένος στις 5 Ιουλίου 1954, ο Δημητράκης Αδάμου αποφοίτησε από το Κολλέγιο Πάφου και είχε ως στόχο να μεταβεί στο εξωτερικό και να σπουδάσει γιατρός. Ήταν το δεύτερο από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας του. Γονείς του ο Αδάμος και η Άννα Αδάμου, και αδέλφια του ο Φίλιππος, ο Ξάνθος και η Σταυρούλα. Όταν ξέσπασε η Τουρκική εισβολή, ο Δημητράκης Αδάμου υπηρετούσε τη θητεία του στο 397 Τάγμα Πεζικού και ανέμενε την απόλυση του. Την ημέρα της εισβολής, η μονάδα του διατάχθηκε να καταλάβει τον τουρκικό θύλακα της Πάφου, τον Μούτταλο. Στη διάρκεια της επιχείρησης που ακολούθησε, ένα βόλι από ελεύθερο Τούρκο σκοπευτή τον βρήκε δυστυχώς στο κεφάλι και τον σκότωσε.

Ο άλλος ήρωας μας, ο Χριστόδουλος Μαζαράκης, πρωτότοκος υιός του Αρέστη και της Σοφίας, γεννήθηκε στις 8 Μαρτίου 1951. Έζησε τα πρώτα του χρόνια στη Φιλούσα και στη συνέχεια στην Αργάκα. Είχε τρία αδέλφια, τη Μαρία, τον Γιαννάκη και τον Ανδρέα. Αποφοίτησε από το Γυμνάσιο της Πόλης Χρυσοχούς και στη συνέχεια υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στο Πυροβολικό. Το 1971 με την απόλυσή εργοδοτήθηκε στη ξενοδοχειακή βιομηχανία και εγκαταστάθηκε στη Λευκωσία.

Το πρωινό της 20ης Ιουλίου 1974 με την έναρξη της τουρκικής εισβολής κατατάγηκε ως έφεδρος στην 187 Μοίρα Πεδινού Πυροβολικού που είχε έδρα την Αθαλάσσα. Κατά το τριήμερο 20 με 22 Ιουλίου η Γ΄ Πυροβολαρχία της Μοίρας στην οποία υπηρετούσε και ο Χριστόδουλος, με εύστοχα πυρά υποστήριξε την επίθεση της ΕΛΔΥΚ στο θύλακα Κιόνελι - Χαμίτ Μάνδρες. Το απόγευμα της 23ης Ιουλίου ο Μαζαράκης διατάχθηκε μαζί με άλλους πέντε άνδρες να μεταβούν στο στρατόπεδο της Μοίρας για να προμηθευτούν υλικό προς τεχνική υποστήριξη των πυροβόλων της μονάδας. Στη διαδρομή η ομάδα έπεσε σε ενέδρα του τουρκικού στρατού που είχε προωθηθεί νοτιανατολικά του Γερόλακκου με κατεύθυνση το αεροδρόμιο, παρά το νυκτερινό κέντρο Αρκάδι. Το όχημα των 6 ανδρών κτυπήθηκε από πυρά αρμάτων μάχης. Ως αποτέλεσμα έχασαν τη ζωή τους και οι έξι έφεδροι άνδρες της 187 Μοίρας Πεδινού Πυροβολικού.

Ο Χριστόδουλος εκτός από την οικογένειά του, άφησε πίσω την αρραβωνιαστικιά του η οποία κυοφορούσε την κόρη τους Ηλιάδα, την οποία ποτέ δεν γνώρισε. Η σορός του ενταφιάστηκε στο στρατιωτικό κοιμητήριο Λακατάμιας χωρίς η οικογένειά του να το γνωρίζει. Ταυτοποιήθηκε το 2000 με τη μέθοδο DNA και τάφηκε με τις πρέπουσες τιμές στη Μεσόγη.

Ο πρώτος των αγνοουμένων της κοινότητας, ο Πανίκος Παναγή, γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1954 και υπηρετούσε τη θητεία του με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού στο 361 Τάγμα Πεζικού, με έδρα το Συγχαρί. Στις 14 Αυγούστου, ήμερα έναρξης της δεύτερης φάσης της τουρκικής εισβολής, η μονάδα ήταν τοποθετημένη στην περιοχή Μιας Μηλιάς - Κυθρέας – Παχυάμμου συνθέτοντας με άλλες μονάδες την εκεί αμυντική γραμμή της Εθνικής Φρουράς. Με το πρώτο ξημέρωμα της ημέρας, όλες οι μονάδες δέχθηκαν μεγάλη και συντονισμένη επίθεση από τα στρατεύματα του Αττίλα, από ξηρά, θάλασσα και αέρα.

Μετά από σκληρές μάχες, διατάχθηκε οπισθοχώρηση των ανδρών του τάγματος και ανασύνταξη τους στην περιοχή της Κλεπίνης. Ο Παναγή μαζί με άλλους στρατιώτες κινήθηκε προς την κορυφογραμμή του Πενταδακτύλου και έφθασαν στη Χαλεύκα, η οποία ήταν δυστυχώς ήδη αποκομμένη από τις ελεύθερες περιοχές. Έκτοτε δεν έδωσε σημεία ζωής.

Ο δεύτερος των αγνοουμένων της Μεσόγης, ο Κώστας Χαραλάμπους Παπαπολυδώρου, γεννήθηκε στις 17 Νοεμβρίου 1952 και πριν από την τουρκική εισβολή διέμενε μαζί με τη μνηστή του στο χωριό Αναβαργός. Μετά την αποφοίτηση του από το Κολλέγιο Πάφου κατατάγηκε στην Εθνική Φρουρά για να εκτελέσει τη στρατιωτική του θητεία. Η μονάδα του ήταν ο τρίτος λόχος του 211 Τάγματος Πεζικού που κάλυπτε τις περιοχές Νεάπολης, Τράχωνα, Ομορφίτας και Βορείου Πόλου της Λευκωσίας. Από τα χαράματα της 20^ης Ιουλίου όλη η ζώνη ευθύνης της μονάδας άρχισε να δέχεται σφοδρά πυρά. Οι εθνοφρουροί πρόβαλαν ερρωμένη αντίσταση και διατήρησαν τις θέσεις τους μέχρι και την εκεχειρία που ακολούθησε δυο μέρες μετά. Το πρωί, ωστόσο, της 23^ης Ιουλίου, τα τουρκικά στρατεύματα εξαπέλυσαν γενική επίθεση, ενισχυμένα και από νέες δυνάμεις και οπλισμό που αποβιβάστηκαν στην Κερύνεια. Η υπεροπλία του εχθρού ήταν συντριπτική και οδήγησε στην κατάληψη της Νεάπολης, του Τράχωνα και του μεγαλύτερου μέρους της Ομορφίτας. Ο Παπαπολυδώρου, που υπηρετούσε στο φυλάκιο με αριθμό 1083 της Νεάπολης, δεν έδωσε έκτοτε σημεία ζωής.

Δόξα και τιμή στους ήρωες της Μεσόγης. Δόξα και τιμή σε όλους που πρόσφεραν τη ζωή τους στο θυσιαστήριο της Κυπριακής ελευθερίας.

Χρέος δικό μας να ανταποκριθούμε στις παρακαταθήκες που μας άφησαν αγωνιζόμενοι για την επικράτηση του δικαίου στο νησί μας. Για μια έντιμη, αξιοπρεπή, δίκαιη και βιώσιμη λύση του εθνικού μας προβλήματος που θα διασφαλίζει, ακριβώς, τη φυσική και εθνική επιβίωση των σημερινών και αυριανών γενιών και θα μετατρέπει την Κύπρο σε ένα κανονικό κράτος, χωρίς κατοχικά στρατεύματα και χωρίς εγγυήσεις και επεμβατικά δικαιώματα. Μια Κύπρο πραγματικά ελεύθερη, ανεξάρτητη και κυρίαρχη, με τους πολίτες της να βιώνουν και να απολαμβάνουν, στο σύνολο τους, συνθήκες ασφάλειας, καλής συνεργασίας και ευημερίας.

Έτσι θα μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στο χρέος μας και να δικαιώσουμε και τη θυσία των ηρώων μας. Όλοι μαζί ενωμένοι και στρατευμένοι στον κοινό αγώνα μπορούμε να υπερασπίσουμε τα δίκαια μας καλύτερα.

Αιώνια ας είναι για πάντα η μνήμη τους.

-----------------------

ΡΜ/ΕΙ