Ανακοινωθέντα

Με αισθήματα συγκίνησης και εθνικής υπερηφάνειας προσήλθαμε σήμερα στον Ιερό Ναό Αποστόλου Ανδρέα για να μνημονεύσουμε έναν υπέρμαχο της ελευθερίας της πατρίδας μας.

«Με τι πέτρες τι αίμα και τι σίδερο
Και τι φωτιά είμαστε καμωμένοι.
Ενώ φαινόμαστε από σκέτο σύννεφο
και μας λιθοβολούν και μας φωνάζουν Αεροβάτες
Το πως περνούμε τις μέρες και τις νύχτες μας
Ένας Θεός το ξέρει […]»

Ανακαλώντας στη μνήμη τους στίχους του νομπελίστα ποιητή μας Οδυσσέα Ελύτη,αποδίδουμε τις πρέπουσες τιμές σ’ έναν μαχητή της δημοκρατίας, έναν ακούραστο υποστηρικτή της αντίστασης ενάντια στην υποδούλωση, ενάντια στην ανοχή και την αδιαφορία.

Σε έναν εμπράκτως διεθνιστή και σφοδρό κατήγορο της υποχωρητικότητας, της μοιρολατρικής αποδοχής της ήττας και της απάθειας στον αγώνα απελευθέρωσης και επανένωσης της Κύπρου.

Σε έναν άνθρωπο που αποτελεί σύμβολο ψυχικού σθένους, αναδεικνύοντας την αξία του αγώνα για δικαίωση κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.

Γιατί, όπως μας υποβάλλει πολύ εύγλωττα ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός:

 «[…] Χαρές και πλούτη να χαθούν,

και τα βασίλεια, κι όλα,

Τίποτε δεν είναι, αν στητή μεν’ η ψυχή κι ολόρθη.

Αυτό ήταν ο Θεόφιλος Γεωργιάδης. Μια στητή, ολόρθη ψυχή.

Μια ατελεύτητη πηγή δύναμης.

Τριάντα χρόνια μετά τη στυγερή δολοφονία του, η φωνή του δεν έχει σιγήσει. Τουναντίον, αντηχεί ακόμη πιο στεντόρεια.

Αποτελεί ένα παλλόμενο μήνυμα, που διδάσκει ότι η προσδοκώμενη αλλαγή δεν μπορεί να επιτευχθεί παρά μόνο με αδιάκοπες προσπάθειες, αλτρουιστικό αγώνα και θυσίες.

Την αφουγκραζόμαστε ακόμη, σε κάθε αγώνα υπεράσπισης της εθνικής μας αξιοπρέπειας, με ατιθάσευτο δυναμισμό και ασυμβίβαστο σθένος να μας καλεί σε αντίσταση στην κάθε μορφή υποταγής.

Κυρίες και κύριοι,

Ο Θεόφιλος γεννήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου του 1957. Μετά την τουρκική εισβολή, όπως δεκάδες χιλιάδες άλλοι εκτοπισθέντες συμπατριώτες μας, η οικογένειά του αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σπίτι και την περιουσία της στον Τράχωνα και να εγκατασταθεί στο ελεύθερο τμήμα του νησιού.

Στην τρυφερή ηλικία των 17 χρόνων βίωσε σε όλη τους την έκταση το διπλό έγκλημα του πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής, τα οποία επηρέασαν καθοριστικά τη μετέπειτα πορεία του.

Συνειδητοποίησε από πολύ νωρίς ότι το δράμα της προσφυγιάς και της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ήταν φαινόμενο, το οποίο εκτεινόταν πέρα από τα σύνορα της Κύπρου.

Συνειδητοποίησε ότι λαοί σε κάθε γωνιά του κόσμου υπέφεραν από τη στέρηση των βασικών ελευθεριών τους.

Όταν το 1975 αποφοίτησε από το Παγκύπριο Γυμνάσιο κατατάχθηκε στην Εθνική Φρουρά και υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία ως Έφεδρος Αξιωματικός στις Δυνάμεις Καταδρομών.

Ακολούθως, μετέβη στην Αθήνα, όπου φοίτησε στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Διεθνών Σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου και αργότερα εξειδικεύτηκε στην Τουρκολογία στη Γαλλία και τη Γερμανία.

Επιστρέφοντας στην Κύπρο, προσλήφθηκε στο Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών ως Λειτουργός Τύπου στο Τμήμα Τουρκικών Θεμάτων.

Αποτέλεσε έναν από τους πρωτοστάτες της κίνησης που διαμορφώθηκε τότε στην Κύπρο, που ήθελε την πατρίδα μας να υψώνει το ανάστημα και να διεκδικεί το δίκαιό της. Αυτής που αντιστεκόταν σε κάθε προσπάθεια φίμωσης της κάθε ελεύθερης φωνής. Αυτής που αγωνιζόταν για την επικράτηση των πανανθρώπινων αξιών.

Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης αφοσιώθηκε στα υψηλά ιδεώδη της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας, και αγωνιζόταν για την αναγέννηση του Κυπριακού Ελληνισμού. Αγωνιζόταν με πάθος για την απελευθέρωση και επανένωση της Κύπρου.

Ήταν αφοσιωμένος στα ιδεώδη με τα οποία γαλουχήθηκε από μικρό παιδί στην οικογένεια του αγωνιστή της ΕΟΚΑ πατέρα Χαράλαμπου Γεωργιάδη και της στοργικής μάνας Έλλης. Από τους γονείς του κληρονόμησε τη βαθιά και διευρυμένη πατριωτική αντίληψη, την τιμιότητα, τη φιλαλληλία, την αγάπη για τον δυσπραγούντα, για τον αδικημένο και τον αδύνατο να υπερασπιστεί τον εαυτό του συνάνθρωπο.

Παρ’ όλο που συναισθανόταν πλήρως τον υφέρποντα κίνδυνο που ενείχε η υπερβολική έκθεση στον δημόσιο βίο, η έντονη πεποίθηση του ότι η στήριξη και αλληλεγγύη στους λαούς, των οποίων τα δικαιώματα καταπατούνταν κατάφωρα, όπως οι Κούρδοι, οι Έλληνες του Πόντου και οι Αρμένιοι, θα ενδυνάμωνε παράλληλα και τη θέση του Κυπριακού Ελληνισμού, ενσυνείδητα και με αποφασιστικότητα τον ώθησε να τάξει τον εαυτό του στην υπηρεσία της πατρίδας.

Με στόχο να παράσχει κάθε δυνατή βοήθεια στους πληθυσμούς που είχαν υποστεί γενοκτονίες, βιαιότητες και καταπάτηση των ανθρωπίνων τους δικαιωμάτων από την Τουρκία, αρθρογραφούσε εκτενώς και διοργάνωνε σειρά συνεδρίων και διαδηλώσεων με θέμα το κυπριακό πρόβλημα, τον αγώνα των Κούρδων, τη γενοκτονία των Ποντίων και το αρμενικό ζήτημα.

Δηλώνοντας συχνά ότι «η ελευθερία της Κύπρου περνά μέσα από τα βουνά του Κουρδιστάν» συντάχθηκε με το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα και έγινε βασικό στέλεχος του δημοσιογραφικού του οργάνου στην Αθήνα, του περιοδικού «Φωνή του Κουρδιστάν», ενώ αποτέλεσε ταυτόχρονα ιδρυτικό μέλος της Κυπριακής Επιτροπής Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν.

Πίστευε βαθιά και διακήρυττε ότι κάθε βοήθεια προς το κουρδικό αντάρτικο κίνημα αποτελούσε συμβολή στον αγώνα κατά του τουρκικού επεκτατισμού στην Κύπρο και αλλού.

Η διεθνής δράση του, η οποία είχε ως στόχο την αποκάλυψη του βαθέος τουρκικού κράτους, σύντομα τον κατέστησαν στόχο των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών.

Αποκορύφωμα της προσπάθειάς του αποτέλεσε η διοργάνωση διεθνούς Συνεδρίου στις Βρυξέλες, στις 12 και 13 Μαρτίου του 1994, του πρώτου στον κόσμο διεθνούς συνεδρίου για το Κουρδικό Ζήτημα, με επίκεντρο τα εγκλήματα της Τουρκίας εναντίον του κουρδικού λαού. Εκεί φρόντισε να χυθεί άπλετο φως σε στοιχεία σχετικά με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, τη δραματική πτυχή των αγνοουμένων, την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τη στέρηση της ελευθερίας και την παράνομη κατοχή εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά και την καταπίεση του κουρδικού λαού. Η επιτυχία του Συνεδρίου και η διεθνής διάσταση που έλαβε εξόργισε την Άγκυρα.

Μια εβδομάδα αργότερα, την Κυριακή 20 Μαρτίου 1994, έξω από το σπίτι του, στην άλλοτε οδό Θουκυδίδη στην Αγλαντζιά, ο Θεόφιλος έπεσε νεκρός από τα πυρά του πληρωμένου από τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες δολοφόνου του.

Ο 37χρονος αγωνιστής της ελευθερίας Θεόφιλος Γεωργιάδης άφησε την τελευταία του πνοή εκεί που σήμερα βρίσκεται η προτομή του, αφήνοντας χήρα την αγαπημένη του σύζυγο Ελένη και ορφανά τα τρία τους παιδιά. Τον Χαράλαμπο, 13 χρονών τότε, τον Χρίστο 8 χρονών και το ενός έτους βρέφος, τον Θοδωρή.

Στην κηδεία του, η καθαγιασμένη γαλανόλευκη που για χρόνια κυμάτιζε στον ιστό των Φυλακισμένων Μνημάτων, στον χώρο με τα άγια των Αγίων του Κυπριακού Ελληνισμού, σκέπασε το φέρετρο του 37χρονου ασυμβίβαστου ιδεολόγου αγωνιστή.

Πάνω στο στήθος του, οι έφεδροι καταδρομείς, με τους οποίους υπηρέτησε, τοποθέτησαν ένα πράσινο μπερέ. Σημάδι της τόλμης και ανδρείας με την οποία αγωνίστηκε, πιστός στα ιδανικά και τις αξίες της πατρίδας και τους Έθνους.

Τιμημένη οικογένεια του Θεόφιλου Γεωργιάδη,

Ελληνίδες και Έλληνες,

Με τη θυσία του, ο Θεόφιλος μάς παρέδωσε μια ανεξάντλητη παρακαταθήκη αξιών. Άφησε πίσω του μια ανεκτίμητη κληρονομιά ανθρωπισμού και αγώνα για δικαιοσύνη. Μια κιβωτό αγνού πατριωτισμού και μαχητικότητας.

Σήμερα, τριάντα χρόνια μετά τη δολοφονία του, αντιλαμβανόμενοι πλήρως το μέγεθος της συνεισφοράς του, καλούμαστε με τη σειρά μας να επιστήσουμε την προσοχή και στη δική μας ευθύνη και υποχρέωση έναντι της πατρίδας

Οφείλουμε,όπως μας υποβάλλει ο οραματιστής ήρωας μας Κυριάκος Μάτσης«ομολογώντας τα λάθη μας και εκτιμώντας τα προτερήματά μας»,μεεπίγνωση του ποιοι είμαστε, με πίστη στις δυνάμεις μας και στο δίκαιο του αγώνα μας, να διεκδικήσουμε το μέλλον που επιθυμούμε για την πατρίδα μας.

Εδώ επικεντρώνονται οι προσπάθειες της Κυβέρνησης και του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Νίκου Χριστοδουλίδη.

Ο διορισμός της νέας αποσταλμένης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) στην Κύπρο δημιουργεί τις προϋποθέσεις και αναπτερώνει την ελπίδα για επανεκκίνηση των συνομιλιών με στόχο την κατάληξη σε μια δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική λύση του κυπριακού προβλήματος.

Μια λύση που θα επιτευχθεί στη βάση του συμφωνηθέντος πλαισίου και των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών και θα συνάδει με τις ευρωπαϊκές αρχές και αξίες.

Μια λύση που θα επιτρέψει στην πατρίδα μας, απαλλαγμένη από κατοχικά στρατεύματα και ξένες εγγυήσεις, να ατενίσει με αισιοδοξία το μέλλον και στους νόμιμους κατοίκους της να συμβιώνουν σε συνθήκες ασφάλειας, ισονομίας και ισοπολιτείας.

Αυτό το μέλλον θα αποτελέσει την καλύτερη δικαίωση για τον Θεόφιλο Γεωργιάδη.

Με το παράδειγμά του, καθίσταται ιερός φάρος για όλους εμάς, υποδεικνύοντάς μας την πορεία στην οποία οφείλουμε να βαδίσουμε μέχρι την τελική δικαίωση.

Εύχομαι η διατήρηση της μνήμης του Θεόφιλου να αποτελέσει πηγή καρτερίας, δύναμης και αντοχής, μέχρι την άγια ώρα της απελευθέρωσης και επανένωσης της πατρίδας μας.

Με τους στίχους του Μιχάλη Πασιαρδή, οι οποίοι δημοσιεύτηκαν λίγες μέρες μετά τη δολοφονία του τον χαιρετούμε:

«Δεν ξέρω τι σημαίνει χώμα που να σε σκεπάζει.

Εσένα που ήσουν υπέρβαση πάνω απ’ όλα τα χαμένα μας.

Που ήξερες τι είναι πίστη, τι αξιοπρέπεια, τι ελπίδα, τις όραμα.

Που ήξερες πως ν’ αγωνίζεσαι για όλα αυτά […]

Θεόφιλε Γεωργιάδη∙

Σταμάτησαν για σεν οι δείκτες του ρολογιού, έτσι αναπάντεχα,

όμως μας δείχνεις πως αλλιώς μετριέται ο χρόνος!...»

Αιωνία του η μνήμη.

Σας ευχαριστώ.

(ΜΣ/NΓ)