Ανακοινωθέντα

Είναι με ιδιαίτερη χαρά που αποδέχθηκα την πρόσκληση να χαιρετίσω την παρουσίαση και της ελληνικής έκδοσης του βιβλίου του καλού φίλου Ηλία Παντελίδη «ΒΙΩΜΑΤΑ-ΚΥΠΡΟΣ 1974».

Ενός βιβλίου απόλυτα συνυφασμένου, ως και ο τίτλος ξεκάθαρα υποδηλοί, με τα γεγονότα που σημάδεψαν την πρόσφατη ιστορία του τόπου μας το 1974.

Ο Ηλίας Παντελίδης, δεμένος στενά για δύο δεκαετίες με δυνατές και ευχάριστες αναμνήσεις με τον τόπο του, τη θαλασσοφίλητη Γιαλούσα, βίωσε έντονα τα γεγονότα του 1974, τα οποία επηρέασαν και εξακολουθούν να επηρεάζουν με τις επιπτώσεις τους κάθε πτυχή της ζωής τόσο του ιδίου όσο και του συνόλου των συνανθρώπων της πατρίδας μας.

Έχοντας έντονα συναισθήματα από τα γεγονότα αυτά, και με το πλεονέκτημα που του δίνει το γεγονός ότι έζησε και ερεύνησε αργότερα ενδελεχώς την ιστορική αυτή καμπή του τόπου, αποφάσισε τη συγγραφή του παρόντος πονήματος, στις σελίδες του οποίου καταθέτει διατυπωμένη με απόλυτο σεβασμό τη δική του αληθή μαρτυρία.

Τη δική του μαρτυρία για τα βιώματα που κουβαλάει στην ψυχή του, δίπλα στη μαρτυρία άλλων δεκαπέντε συμπατριωτών μας, εννέα Ελληνοκυπρίων, τεσσάρων Τουρκοκυπρίων, ενός Βρετανού και ενός Μαρωνίτη, στους οποίους δίδει μέσω της πένας του βήμα για να καταθέσουν στο βιβλίο του τη δική τους αλήθεια για όλα όσα βίωσαν.

Αλήθειες, οι οποίες, έχοντας ως κοινή συνισταμένη στο σύνολο τους τον πόνο που βιώσαν και οι δεκαέξι πρωταγωνιστές, ανεξαρτήτου της καταγωγής, της θρησκείας, της γλώσσας και των πεποιθήσεών τους, αποκαλύπτουν την πραγματική ανθρώπινη διάσταση της κυπριακής τραγωδίας.

Αλήθειες και βιώματα τα οποία είναι αλληλένδετα και τα οποία καθόρισαν, ως ξεκάθαρα διαφαίνεται, τη μετέπειτα πορεία, το μέλλον και ,εν τέλει ,τον τρόπο σκέψης τους, εδραζόμενο στην οικοδόμηση μιας ενωμένης, ειρηνικής και ασφαλούς πατρίδας.

Ο Ηλίας Παντελίδης, με το παρόν συγγραφικό έργο δεν επιδίωξε απλά και μόνο να προσθέσει στη βιβλιογραφία της εν λόγω περιόδου.

Αντιθέτως, μέσα από τη διεξοδική, επίμονη και επίμοχθη έρευνα και μελέτη του, εκείνο που επιδίωξε ήταν να συνθέσει έναν ύμνο στην ειρήνη, τη συμφιλίωση και την αδελφοσύνη μέσα από την αντικειμενική παράθεση γεγονότων, τα οποία θα δίδουν στον αναγνώστη το δικαίωμα να σχηματίσει σφαιρική άποψη και στη συνέχεια απόλυτα ελεύθερος να εξάγει τα δικά του συμπεράσματα.

Είναι ακριβώς υπό το πρίσμα αυτό που κατάφερε να πείσει τους πρωταγωνιστές του βιβλίου του να του μιλήσουν για τα βιώματά τους και να μεταφέρει μέσα από τη λιτή, μεστή νοημάτων γραφή του το δικό τους αντιπολεμικό μήνυμα.

Στο πλαίσιο αυτό πετυχαίνει απόλυτα τον στόχο που έθεσε με την απόφαση της συγγραφής του βιβλίου, να μεταδώσει δηλαδή τη σημασία της επικράτησης των πανανθρώπινων αξιών της ειρήνης, της ελευθερίας, της δημοκρατίας.

Πετυχαίνει ,παράλληλα, μέσα από το άξιο λόγου περιεχόμενο, να προβληματίσει για τον τρόπο και την ευθύνη που οφείλουμε να διαχειριζόμαστε ζητήματα που καθορίζουν το μέλλον της πατρίδος μας και των ανθρώπων της. Των ανθρώπων της, που η πορεία τους, ως διαφαίνεται στις σελίδες του βιβλίου, θα διασταυρώνεται.

Είναι αρκετό απλά και μόνο να αναφέρω ότι ο πατέρας του Ηλία και ο πατέρας του Μουσταφά Μπαλτσίογλου, που επίσης καταθέτει τα βιώματά του στο βιβλίο, υπήρξαν καλοί φίλοι στην όμορφη Καρπασία. Χρόνια μετά, ο γιος του Ηλία, ο Παντελής, και η Αϊσέ, η κόρη του Μουσταφά, βρέθηκαν στο ίδιο τραπέζι διαπραγματεύσεων και συζητήσεων για την επίλυση του κυπριακού προβλήματος.

Εκείνο για το οποίο επιθυμώ να σας διαβεβαιώσω από τη δική μου πλευρά είναι ότι θα συνεχίσω να αγωνίζομαι έχοντας ως πρώτιστο και κύριο στόχο την απελευθέρωση και την επανένωση της πατρίδας μας στη βάση μίας δίκαιης, βιώσιμης και λειτουργικής λύσης.

Το ίδιο θα πράξω, θα επαναλάβω δηλαδή την αποφασιστικότητα μου και εντός ολίγου, όταν θα έχω τηλεφωνική επικοινωνία με την κα Λουτ, θα της διαβιβάσω αυτό που διαβίβασα  κατ’ επανάληψη και προς τον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών από την επομένη της διακοπής ή από το βράδυ της διακοπής στο Κραν Μοντανά ,αδόξως, μιας σημαντικής προσπάθειας που καταβάλαμε προκείμενου να εξευρεθεί  μια λύση που θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή και από τις δύο κοινότητες.

Δυστυχώς, αυτό που έλειπε δεν ήταν η δική μας πολιτική βούληση. Εμείς καταθέσαμε γραπτώς τις προτάσεις μας και στα έξι σημεία του Γενικού Γραμματέα. Η άλλη πλευρά είναι που, δυστυχώς, παρέλειψε να δώσει δείγματα γραφής και, ιδιαίτερα, η Τουρκία, η οποία ήθελε να παραμείνουν υπό τον έλεγχο της όχι απλά τα κατεχόμενα, αλλά το σύνολο της Κύπρου. Λέω κάποιες αλήθειες όχι για να εκφοβίσω, αλλά για να διεκτραγωδήσω πόσο άδικα πολλές φορές ωσάν να  είμαστε αυτόχειρες προσπαθούμε να αποδώσουμε τις ευθύνες στη δική μας πλευρά ,ωσάν να αρέσκεται στην κατοχή, ωσάν αρέσκεται στο να παρακολουθεί μόνο μέσα από φωτογραφίες αυτά που απέμειναν στη μνήμη, αυτά που καταθέτουν στο βιβλίο του Ηλία οι δεκαέξι προσωπικότητες που βίωσαν τα όσα βίωσαν.

Αυτό που ζητούμε από τους Τουρκοκύπριους και από όλους και από τον διεθνή παράγοντα είναι να κατανοήσουν ότι αν δεν υπάρξει μια λύση που να σέβεται και τις δύο κοινότητες, που θα δημιουργεί προϋποθέσεις ώστε όχι η μια να επιβάλλεται στην άλλη, αλλά να ζούμε πραγματικά σε συνθήκες ειρήνης με αλληλοσεβασμό, δεν θα μπορεί να αντέξει στον χρόνο και δεν είναι αυτό που επιδιώκουμε και θέλω να πιστεύω ότι και οι Τουρκοκύπριοι συμπατριώτες μας αυτό που θέλουν είναι μόνιμη ειρήνη.

Αυτό που επιδιώκουμε είναι απεξάρτηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπως θα μετεξελιχθεί, και όχι εξάρτηση. Δεν έχουμε ανάγκη από στρατούς, από την παρουσία της όποιας μορφής στρατεύματος. Είμαστε μια χώρα που ζει μέσα στην Ευρώπη. Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι απόλυτα εγγυημένα. Δεν χρειαζόμαστε εγγυητές, διότι από εκείνους υποφέρουμε μέχρι σήμερα. Είναι οι παρεμβάσεις και των τριών εγγυητριών που μας έδωσαν τα δεινά που βιώνουμε κάθε μέρα.

Συνεπώς, αυτό που έχουμε επιτύχει μέσα από τον διάλογο και την επιμονή ήταν να φέρουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, επιτέλους για πρώτη φορά, την Τουρκία. Να αγγίξουμε τη διεθνή πτυχή του κυπριακού προβλήματος. Να αναδείξουμε τον ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει η Ευρώπη. Ήταν παρούσα. Έτσι ώστε να νιώθει ο κάθε Κύπριος Ευρωπαίος πολίτης ασφαλής, είτε Ελληνοκύπριος είτε Τουρκοκύπριος, ότι υπάρχει και άλλη πέραν εκείνης που τους υπαγορεύουν, ανθρώπινη διάσταση, ανθρώπινα δικαιώματα και συνθήκες ζωής που υπαγόρευσαν μέσα από την ίδρυση της ΕΕ – μετά από ένα παγκόσμιο πόλεμο - να αφεθούν μακράν οι πικρίες και μέσα από τη συνεργασία και τον έντιμο συμβιβασμό να γεννηθεί η ΕΕ, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η προκοπή και η αδιάκριτη ίση μεταχείριση όλων των πολιτών.

Θέλω να επαναλάβω ότι θα προσπαθήσω με όλες μου τις δυνάμεις. Το είπα πολλές φορές και θα το επαναλάβω. Είναι η τελευταία θητεία που υπηρετώ. Και αυτό που θέλω όταν φεύγω είναι να αφήσω ,τουλάχιστον, μια υστεροφημία ανάλογη των προσπαθειών της μακράς παρουσίας μου στην πολιτική ζωή και το σημαντικότερο αυτό που ο καθένας μας χρωστά στην πατρίδα. Να φύγω και να νιώθω ότι ,επιτέλους, αφήνω πίσω στα εγγόνια μου και τα παιδιά μου την προοπτική να ζήσουν ειρηνικά, να ζήσουν και να ευημερήσουν σε αυτή τη χώρα.   

Και είναι καλό τούτες τις δύσκολες ώρες να μην υποσκάπτουμε τις δικές μας προσπάθειες, την ώρα που βιώνουμε το πλέον των απαράδεκτων μετά το 1974. Και αντί να δούμε πώς θα περάσουμε τα σωστά μηνύματα προς τη διεθνή κοινότητα προσπαθούμε να αιτιολογήσουμε την παράνομη εισβολή της Τουρκίας μέσα από το ‘οφείλει με ειλικρίνεια να διαβιβάσει ο Πρόεδρος στον Γενικό Γραμματέα΄. Όταν απευθύνομαι είναι ανειλικρινώς; Όταν καταθέτω γραπτώς τη βούληση και την ετοιμότητα μου να συμμετάσχω σε ένα διάλογο έντιμο, αυτό δεν είναι ειλικρινής πρόθεση;

Όμως, δεν πρόκειται να συμμετάσχω και θέλω να αποφύγω με κάθε τρόπο την εμπλοκή μου σε μια διχαστική ρητορική που τούτες τις ώρες είναι η τελευταία πολυτέλεια που μπορεί να έχω.

Θέλω να πιστεύω ότι μια λύση που επιδιώκουμε θα οδηγεί σε ένα  ανεξάρτητο, πραγματικά κυρίαρχο κράτος, το οποίο θα καθορίζει την προοπτική του ειρηνικού μέλλοντος για όλους μας.

Φίλε Ηλία,

Ως είχα αναφέρει και το 2017 στην παρουσίαση της αγγλικής έκδοσης του βιβλίου, το έργο σου τόσο μέσα από τις δεκαέξι μαρτυρίες ψυχής, όσο και μέσα από το κεφάλαιο 17 «Τα πενήντα σκαλοπάτια γνώσης», όπως το ονομάζεις,  δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά ένα ψηφιδωτό του τόπου μας.

Η έκδοσή του, πέρα της αγγλικής και της τουρκικής, και στην ελληνική γλώσσα, δίδει πλέον την ευκαιρία σε ένα μεγάλο εύρος αναγνωστών μέσα από τη διαφωτιστική μελέτη του βιβλίου να γίνουν κοινωνοί της δικής σου σημαντικής παρακαταθήκης γνώσης του παρελθόντος ,αλλά και διδαχής για το παρόν και το μέλλον.

Συγχαίροντας σε για ακόμη μία φορά για το αποτέλεσμα, αλλά και το σύνολο του συγγραφικού σου έργου, εύχομαι σύντομα, ως και συ καρτερείς, μαζί με την αγαπημένη σου σύζυγο Κατερίνα και την αγαπημένη σου εγγονή Αριάδνη, στις οποίες αφιερώνεις το βιβλίο, να μπορείτε να περπατάτε χωρίς τους όποιους περιορισμούς τόσο στα χώματα της Γιαλούσας, του Πραστειού και του Καραβά, αλλά και σε κάθε σπιθαμή τούτου του τόπου, στον μικρόκοσμο της μεγάλης μας Κύπρου, σε μια πατρίδα ελεύθερη και επανενωμένη.

(ΡΜ/ΜΓ)