Ανακοινωθέντα

Με αισθήματα σεβασμού και εθνικής υπερηφάνειας, μνημονεύουμε σήμερα αυτούς, που με τον αγώνα και τη θυσία τους, τίμησαν τον Eλληνισμό της πατρίδας μας. Αποτίνουμε σήμερα, ως επιβάλλει το ακατάλυτο εθνικό μας καθήκον, τον οφειλόμενο φόρο τιμής και ευγνωμοσύνης στους αξιωματικούς και οπλίτες του 251 Τάγματος Πεζικού. Στους ηρωικούς προμάχους, οι οποίοι, κατά την επιχείρηση απόκρουσης της τουρκικής εισβολής του 1974, υπερασπίστηκαν μέχρι εσχάτων τη μαρτυρική μας πατρίδα.

Αναφέρομαι σε εσάς που είδατε τα κορμιά των συμπολεμιστών σας να χάνονται στα πυκνά σύννεφα του άδικου πολέμου. Εσείς που νιώσατε την τελευταία τους ανάσα πριν ανηφορίσουν για τα υψηλά δώματα της αθανασίας. Κι από την άλλη, οι γονείς, οι σύζυγοι, τα παιδιά και οι συγγενείς, που στερήθηκαν την αγκαλιά, το πατρικό χάδι, το νεανικό χαμόγελο, τη ζεστασιά της αγάπης τους και της ανιδιοτελούς φιλίας που δεν σβήνει ούτε με τον θάνατο. Μαζί σας και όλοι εμείς, προσκυνητές της θυσίας τους, μαζευτήκαμε στον Ιερό Ναό Τιμίου Προδρόμου στον Κόρνο, για να αποδώσουμε, ως ελάχιστο φόρο τιμής, μνημόσυνο ανδρείας.

Ευχαριστώ το νεοσύστατο σωματείο «251 Τάγμα Πεζικού 1974», για την τιμητική πρόσκληση να είμαι ο ομιλητής στη σημερινή πρώτη του εκδήλωση, και μαζί να γυρίσουμε πίσω στον χρόνο, να φέρουμε στις μνήμες μας τα γεγονότα του θλιβερού εκείνου καλοκαιριού που έμελλε να στιγματίσει τις ζωές όλων μας, να αποτίσουμε τον οφειλόμενο φόρο τιμής στους ήρωες μας και να αντλήσουμε τα αναγκαία διδάγματα, μη ξεχνώντας τα λάθη και τις παραλείψεις που μας οδήγησαν στο δράμα που συνεχίζει να βιώνει η πατρίδα μας, 48 χρόνια από τότε.

Εξάλλου, σε καιρούς που εξακολουθούν να είναι χαλεποί για την πατρίδα μας, έχουμε συλλογικά την ανάγκη των θετικών προτύπων χρέους και ευθύνης. Πρότυπα τα οποία, προβάλλοντας τα, να μπορέσουμε να μεταλαμπαδεύσουμε προς τους νεότερους τα οράματα, τα ιδανικά και τις αξίες όσων, στη δεδομένη κρίσιμη στιγμή, είχαν το θάρρος και τη λεβεντιά να απαντήσουν στο κάλεσμα της πατρίδας και να προασπίσουν με αίσθημα αυτοθυσίας την ελευθερία και την εδαφική ακεραιότητα της.

Γι’ αυτό και τα μνημόσυνα των ηρώων μας αποτελούν διαχρονικό χρέος προς την ιστορία μας, την εθνική συνείδηση και ταυτότητα μας, τις ρίζες και τις παραδόσεις μας.

Το 251 Τάγμα Πεζικού ήταν το τάγμα της Κερύνειας, το πρώτο τάγμα που οι άνδρες του ύψωσαν το ανάστημα τους για να αποκρούσουν την τουρκική εισβολή. Η προδοσία όμως των εδώ οργάνων της χούντας των Αθηνών, που έγινε το μέσο εξυπηρέτησης των ξένων συμφερόντων, επηρέασε τα μέγιστα τις δυνατότητες του τάγματος. Αν και οι περισσότεροι από τους οπλίτες, υπαξιωματικούς και αξιωματικούς του τάγματος ήταν ταγμένοι γύρω από τον χώρο της απόβασης, εντούτοις, δεν τους επιτράπηκε αμέσως με την έναρξη της απόβασης των τουρκικών στρατευμάτων, να κτυπήσουν τον βάρβαρο εισβολέα. Και αυτό με τη δικαιολογία ότι τα τουρκικά στρατεύματα έκαναν, δήθεν, άσκηση του ΝΑΤΟ και δεν δόθηκε καμία εντολή για την απόκρουση τους.

Η ίδια δικαιολογία, δηλαδή «μην τους χτυπήσετε, πρόκειται για άσκηση», δόθηκε από τους ανώτερους αξιωματικούς του ΓΕΕΦ και για την περίπτωση τoυ πλήθους των Τούρκων αλεξιπτωτιστών που έπεφταν ανενόχλητοι στην πατρώα γη. Οι μονάδες της Εθνικής Φρουράς που ήταν ταγμένες στις παρυφές του Πενταδακτύλου, βόρεια της Λευκωσίας, αυτές τις ίδιες οδηγίες είχαν από τους προδότες του πραξικοπήματος: «Μην τους χτυπήσετε, είναι άσκηση».

Στις 20 Ιουλίου 1974 αποφράδα μέρα της τουρκικής εισβολής, 36.000 και πλέον Τούρκοι στρατιώτες, 80 μαχητικά αεροσκάφη, δεκάδες άρματα μάχης και 20 ναυτικά μέσα, συνοδευόμενα από πέντε αντιτορπιλικά, εφορμούν από τις τουρκικές βάσεις προς την προδομένη πατρίδα μας.

Η απόβαση των τουρκικών στρατευμάτων άρχισε από τα χαράματα της 20^ης Ιουλίου, αλλά μόνο αφού έγινε δεκάμισι το πρωί έφθασε η διαταγή να αμυνθεί το Τάγμα. Να προσπαθήσει πάση δυνάμει να αποκρούσει τον Αττίλα που πατούσε τα άγια μας χώματα. Ήταν όμως πλέον αργά. Πολύ αργά, καθώς ήδη είχαν αποβιβαστεί εκατοντάδες Τούρκοι στρατιώτες με άρματα μάχης και σύγχρονο άλλο εξοπλισμό, σαφώς υπέρτερο εκείνων του 251 Τάγματος Πεζικού και των άλλων μονάδων της Εθνικής Φρουράς.

Ωστόσο, ακόμα και έτσι, με 300 περίπου ακόμη έφεδρους που είχαν παρουσιαστεί στο τάγμα μέχρι το πρωί του Σαββάτου, ημέρα της εισβολής, το Τάγμα πρόβαλε σθεναρή αντίσταση. Και αυτό, υπό τα συνεχή πυρά της αεροπορίας και των πολεμικών πλοίων της Τουρκίας.

Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια που έγραψε ο Διοικητής της τουρκικής απόβασης Ντεμιρέλ στο ημερολόγιο του, σύμφωνα με το βιβλίο της δημοσιογράφου Άννας Ανδρέου: «Σε κάποια στιγμή είχα αποφασίσει να αποσύρω τα στρατεύματα και να σταματήσω την απόβαση γιατί δεχόμασταν πετυχημένα πυρά και υπήρχε η περίπτωση να μην μπορέσουμε να βγούμε στην παραλία».

Το 251 Τάγμα Πεζικού ήταν εκείνο που κατά κύριο λόγο αντιστάθηκε στην απόβαση του Αττίλα. 

Οι μάχες ήταν σφοδρότατες μέχρι τη Δευτέρα 22 Ιουλίου 1974 που άντεξαν οι δυνάμεις του μπροστά στην υπεροπλία και την υπεροχή των αποβιβασθέντων πια τουρκικών στρατευμάτων. Ακολούθησε διαταγή για μετάβαση του στη Λευκωσία, όπου και ανασυγκροτήθηκε. Στις 8 Αυγούστου 1974 υπήρξαν νέες οδηγίες και το Τάγμα μετακινήθηκε στην περιοχή Αγίου Χρυσοστόμου – Κουτσοβέντη – Μιας Μηλιάς όπου και επάνδρωσε αμυντικές θέσεις.

Αυτά μέχρι τις 14 Αυγούστου 1974, ημερομηνία έναρξης της δεύτερης φάσης της τουρκικής εισβολής, όταν ολόκληρη η περιοχή δέχτηκε μεγάλη και συντονισμένη επίθεση από τα τουρκικά στρατεύματα τα οποία και επέκτειναν τη ζώνη κατοχής τους μέχρι την Αμμόχωστο και την Καρπασία στα ανατολικά, και μέχρι τη Μόρφου και πέραν αυτής στα δυτικά. Ως αποτέλεσμα της υπεροχής των τουρκικών στρατευμάτων, οι άνδρες του 251 Τάγματος Πεζικού πήραν οδηγίες για οπισθοχώρηση, κατά  βούληση, όπως και οι άλλες μονάδες της Εθνικής Φρουράς στην περιοχή.

Το τίμημα ήταν βαρύτατο. Από τους 325 περίπου στρατιώτες του, κληρωτούς και έφεδρους, περιλαμβανομένων και των δύο φάσεων της εισβολής Αττίλα, το 251 Τάγμα Πεζικού είχε 132 ηρωικώς πεσόντες και αγνοουμένους, μεταξύ των οποίων και ο Διοικητής τους Παύλος Κουρούπης. Εξάλλου, 75 ήταν οι αιχμαλωτισθέντες που μεταφέρθηκαν στις τουρκικές φυλακές όπου και βίωσαν τα πάνδεινα, ενώ οι διασωθέντες από ολόκληρο το τάγμα ήταν 98.

Σε όλους κλείνουμε ευλαβικά το γόνυ. Ιδιαίτερα σε αυτούς που πρόσφεραν ό,τι πολυτιμότερο, την ίδια τους τη ζωή για την ελευθερία της πατρίδας μας. Τους γνήσιους, τους συνεπείς με την ιστορική επιταγή, οι οποίοι ανταποκρίθηκαν πρόθυμα και συνειδητά, στο κάλεσμα της πατρίδας. Αυτούς που, σύμφωνα με τον ποιητή, περισσότερη τιμή τους πρέπει, γιατί γνώριζαν ότι ο Εφιάλτης είχε ήδη φανεί και «οι Μήδοι, επιτέλους θα διαβούνε».

Είμαστε και θα είμαστε παντοτινά υπόχρεοι, γιατί συνέδεσαν το παρόν με το ιστορικό μας παρελθόν. Γιατί με το θάρρος και την αυτοθυσία τους, μας υπενθυμίζουν ότι, το καλοκαίρι του 1974 στην Κύπρο, δεν αναβίωσε μόνο ο Εφιάλτης, αλλά και οι 300 του Λεωνίδα.

Ξυπνούν κάθε χρόνο αυτές τις ημέρες, ο θρήνος για τις τρεις και πλέον χιλιάδες θύματα της αποτρόπαιας τουρκικής εισβολής. Οι θύμησες από τα ειδεχθή τους εγκλήματα. Οι εν ψυχρώ εκτελέσεις αιχμαλώτων και αμάχων. Οι βιασμοί και άλλα ειδεχθή εγκλήματα. Θυμόμαστε την αγωνία και τον πόνο για τους 1.619, αρχικά, αγνοούμενους. Τα βασανιστήρια των αιχμαλώτων, το δράμα της επιστροφής τους από τα μπουντρούμια των Αδάνων. Τον βίαιο εκτοπισμό του ενός τρίτου των συμπατριωτών μας και τις προσπάθειες τους να συγκροτήσουν ξανά τις ζωές τους, μέσα από τα συσσίτια και τα προσωρινά αντίσκηνα.

Έχουν παρέλθει 48 χρόνια και πέραν των 750 υποθέσεων των αγνοουμένων μας εξακολουθούν να βρίσκονται σε εκκρεμότητα. Είναι μια απάνθρωπη και απαράδεκτη κατάσταση που προκαλεί καθημερινά πόνο και αγωνία στους συγγενείς. Η Τουρκία είναι υπεύθυνη όχι μόνο για τη δημιουργία του προβλήματος αλλά και για τη διαιώνιση του με τακτικισμούς και προσκόμματα. Εμείς θα συνεχίσουμε τον αγώνα για τη διακρίβωση της τύχης και του τελευταίου αγνοούμενου μας. Αυτό για εμάς αποτελεί χρέος και επιταγή προς τους ήρωες μας και τις οικογένειές τους. 

Για 48 τώρα χρόνια, υπομένουμε την τουρκική αδιαλλαξία, τον εποικισμό και την παράνομη εκμετάλλευση των περιουσιών μας. Τη βεβήλωση των μνημείων, της θρησκευτικής και πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Την προσπάθεια για οριστική διχοτόμηση της πατρίδας μας και ακόμη την ισλαμοποίηση του βόρειου κατεχόμενου μέρους της. Αλλά και την προσπάθεια ακόμη για έλεγχο όλης της πατρώας γης και όλης ευρύτερα της περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου. Οι προκλήσεις από την αναθεωρητική πολιτική και τακτική της Άγκυρας συνεχίζονται η μια μετά την άλλη. Το τελευταίο διάστημα γίναμε μάρτυρες και του τουρκικού εγχειρήματος αμφισβήτησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδος στο Αιγαίο.

Παρά τα προβλήματα και τις προκλήσεις, αμετάθετος στόχος μας παραμένει η έναρξη μιας νέας διαπραγματευτικής προσπάθειας με στόχο την επίτευξη μιας κοινής αποδεκτής λύσης. Μιας λύσης, σύμφωνης με τα ψηφίσματα και τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών, όπως και τις αρχές και αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτή είναι η σταθερή γραμμή της δικής μας πλευράς, όπως επανειλημμένα υπογραμμίστηκε από τον Πρόεδρο Αναστασιάδη.

Θέλουμε μια πατρίδα ελεύθερη, δημοκρατική και ασφαλή. Χωρίς κατοχικά στρατεύματα και παρεμβατικά δικαιώματα από τρίτες χώρες. Μια πατρίδα με διασφαλισμένα τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες όλων των νόμιμων κατοίκων του νησιού μας.

Με αυτόν τον τρόπο θα τιμήσουμε, όχι στα λόγια αλλά στην πράξη, τους αγώνες και τις θυσίες των ηρώων μας. Αυτό επιβάλλει το ιστορικό μας χρέος έναντι τους και αυτή είναι, ταυτόχρονα, η ιστορική μας ευθύνη έναντι στις απελθούσες και κυρίως στις επερχόμενες γενεές των Ελλήνων της Κύπρου. Και σε αυτόν μας τον αγώνα, ας πάρουμε κατά τον ποιητή «μια σταγόνα από το αίμα των ηρώων μας και να μπολιάσουμε το δικό μας».

Δόξα και τιμή στους ήρωες του 251 Τάγματος Πεζικού.

Αιωνία ας είναι η μνήμη τους.

Αιωνία και τιμημένη.

(ΡΜ/ΜΓ/ΙΚ)