Ανακοινωθέντα

Συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ σε αυτόν τον ιερό χώρο στον Ιερό Ναό Άγιο Παντελεήμονα στην Κακοπετριά με αισθήματα βαθιάς συγκίνησης και δέους για να αποτίσουμε τον ύστατο φόρο τιμής και να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας σε ένα ακόμα ήρωα της κυπριακής ελευθερίας τον Χαράλαμπο Καμπούρη που θυσιάστηκε στις άνισες και προδομένες μάχες, απέναντι στις ορδές του τούρκικου Αττίλα το μαύρο εκείνο καλοκαίρι του 74 και έγραψε με ανεξίτηλα γράμματα και το δικό του όνομα στο πάνθεον των αθανάτων μας.

Αισθάνομαι, όπως όλοι, μεγάλη την τιμή να μιλήσω για έναν ήρωα. Ευχαριστώ την οικογένεια για την τιμή που μου κάνει να είμαι εδώ σήμερα. Να αποτιμήσω με λόγια όσα ο νους δεν μπορεί πάντα να συλλάβει. Γιατί οι ήρωες, όπως επισημαίνει ο Σεφέρης, προχωρούν με αφετηρία και προορισμό το άγνωστο, δίχως την προσδοκία προσωπικού οφέλους, δίχως κανένα αντάλλαγμα, παρά μόνο την ικανοποίηση από την προσφορά της υπέρτατης υπηρεσίας στην πατρίδα.

Ναι, μεγάλη η τιμή να μιλήσει κανείς για ένα ήρωα, και να του αποδώσει τον προσήκοντα δίκαιο φόρο αιώνιας ευγνωμοσύνης.  Όπως εύστοχα υπέδειξε ο Καβάφης, πρέπει τιμή αληθινή σε εκείνους «όπου στη ζωή των όρισαν να φυλάγουν Θερμοπύλες, ποτέ από το χρέος μη κινούντες».

Έχοντας αντίκρυ μας τα λείψανα του Χαράλαμπου Καμπούρη, κλείνουμε ευλαβικά το γόνυ στη θυσία του και εκφράζουμε τη βαθιά μας ευγνωμοσύνη για την τεράστια προσφορά του. Η Ιστορία θα καταγράψει και τη δική του θυσία για την ελευθερία και την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας. Και η Ιστορία δεν είναι μόνο για να καταγράφει γεγονότα, αλλά και για να μας θυμίζει συνεχώς το χρέος μας έναντι των ηρώων και των μαρτύρων μας, που δεν είναι άλλο από τη δικαίωση της θυσίας τους.

 Δυστυχώς δεν είναι μαζί μας σήμερα οι πολυαγαπημένοι του γονείς, Ανδρέας και Ελένη.  Έφυγαν από τη ζωή πικραμένοι και πληγωμένοι στην ψυχή από την εξαφάνιση του παιδιού τους και την έλλειψη κάθε νέου για την τύχη του.

Έφυγαν χωρίς να μπορέσουν να ακουμπήσουν το φέρετρο του και να κλάψουν μαζί δίπλα από τη φωτογραφία του, χωρίς να του απευθύνουν το ύστατο χαίρε, χωρίς να προσευχηθούν μαζί με τα άλλα αγαπημένα τους πρόσωπα για την ανάπαυση της ψυχής του. Χωρίς να τελέσουν γι’ αυτόν έστω ένα μνημόσυνο.

Αγαπημένοι ιδιαίτερα και μεταξύ τους, οι γονείς του Χαράλαμπου απεβίωσαν το καλοκαίρι του 2006, με διαφορά πολύ λίγων ημερών. Πρώτα ο πατέρας και μετά η μητέρα. Αργότερα απεβίωσε και ο αδελφός του Χαράλαμπου, ο Μενέλαος.

Αυτό είναι το μεγάλο δράμα των συγγενών των αγνοουμένων μας. Πατεράδες, μητέρες, σύζυγοι, αδέλφια και τα παιδιά τους, ακόμη, ολοκληρώνουν τον κύκλο της ζωής τους και φεύγουν χωρίς να έχουν απαντηθεί τα εναγώνια ερωτήματα για την τύχη των αγαπημένων τους.

Ο Χαράλαμπος Καμπούρη, του Ανδρέα και της Ελένης, συγκαταλέγεται επάξια μεταξύ των μορφών των ηρώων της  κυπριακής ελευθερίας.  Ο 24χρονος τότε νέος της Κακοπετριάς ήταν ευαίσθητος,  εργατικός και φιλήσυχος χαρακτήρας, αγαπητός στους φίλους του, βιοπαλαιστής στον αγώνα της ζωής. Εργαζόταν με τον πατέρα του στις οικοδομές.  Ξενιτεύτηκε στα πλοία γιατί ήθελε να δημιουργήσει με την  αρραβωνιαστικιά του το δικό τους σπίτι και τη δική τους οικογένεια.  Τον πρόλαβε όμως η βάρβαρη τουρκική εισβολή.  Φονεύθηκε από τον τουρκικό Αττίλα υπερασπιζόμενος το ύψιστο αγαθό την ελευθερία της πατρίδας μας.

Στα αδέλφια του, Γιαννούλα, Χρήστο, Νίκο και Ευρούλα που είναι σήμερα εδώ μαζί με τα δικά τους παιδιά και τους άλλους συγγενείς, τους φίλους και τους πολλούς εκτιμητές του συνόλου των μελών της οικογένειας Καμπούρη, εκφράζουμε μαζί με τα συλλυπητήρια μας και τη βαθιά μας ευγνωμοσύνη για τη μεγάλη προσφορά του Χαράλαμπου προς την πατρίδα.

Αναφερόμενος με αδρές γραμμές στο ιστορικό της εξαφάνισης του Χαράλαμπου Καμπούρη ενώ επιτελούσε το ιερό καθήκον του προς την πατρίδα, δεν μπορώ να παραλείψω και την αναφορά, επίσης, στις τραγικές συνθήκες των ημερών εκείνων που ακολούθησαν την προδοσία του πραξικοπήματος και το άνοιγμα της κερκόπορτας στον Αττίλα.

Προδοσία που είχε ως αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση της Εθνικής Φρουράς και την αδυναμία της να προβάλει στον εχθρό την αντίσταση που προνοούσαν τα επιτελικά σχέδιά της Δύναμης. Παρόλα αυτά, αρκετές μονάδες της Εθνικής Φρουράς, μεταξύ τους και το 70 Τάγμα Μηχανικού στο οποίο εντάχθηκε και ο Χαράλαμπος Καμπούρης ως έφεδρος την 20^η Ιουλίου, ημέρα έναρξης της τουρκικής εισβολής, ανταποκρίθηκαν με ενθουσιασμό στο κάλεσμα της πατρίδας και προσπάθησαν να φέρουν με επάρκεια όλες τις αποστολές που τους ανατέθηκαν.

Οι άνδρες του Τάγματος, χωρίς την αναγκαία κάλυψη πολλές φορές από άλλες μονάδες της Εθνικής Φρουράς, προχωρούσαν σε συνθήκες σκότους και άκρας σιγής  προς τις θέσεις του εχθρού και επίστρωναν με μεγάλη προσοχή ναρκοπέδια σύμφωνα με τις οδηγίες που τους δίδονταν. Συνολικά επίστρωσαν αρκετά ναρκοπέδια μπροστά από τις προχωρημένες θέσεις των δυνάμεων της Εθνικής Φρουράς, ενώ έλαβαν μέρος και σε άλλες αποστολές, όπως καταστροφής πιθανών δρομολογίων του εχθρού.

Μια από τις αποστολές αυτές κατέληξε όμως σε μεγάλη τραγωδία. Ήταν αυτή στην οποία χάθηκε ο Χαράλαμπος Καμπούρης μαζί με 30 άλλους κληρωτούς και έφεδρους της μονάδας του, μεταξύ των οποίων και τρεις ανθυπολοχαγοί.

Το πρωινό της 6^ης Αυγούστου, όταν αποστολή του Μηχανικού για επίστρωση ναρκοπεδίων στην περιοχή Λαπήθου-Καραβά, συνέπεσε χρονικά με την επιχείρηση των τουρκικών στρατευμάτων για κατάληψη των δυο κωμοπόλεων. Οι άνδρες του Μηχανικού αφέθηκαν από τον υπεύθυνο αξιωματικό της αποστολής τους να διανυκτερεύσουν μπροστά από τη γραμμή άμυνας της Εθνικής Φρουράς, ενώ θα μπορούσαν να ολοκληρώσουν την αποστολή τους από το βράδυ της προηγούμενης ημέρας και να αποχωρήσουν. Και αυτό, παρά τις σαφείς οδηγίες της ανώτερης διοίκησης του τάγματος σε επιτόπια επίσκεψή της.

Έτσι, όταν άρχισε η τουρκική επίθεση, οι άνδρες που μετείχαν στη συγκεκριμένη αποστολή του τάγματος, βρέθηκαν κυριολεκτικά  μέσα σε μια πραγματική κόλαση φωτιάς από την οποία προσπάθησαν να διαφύγουν αβοήθητοι και όπως- όπως.

Από την κόλαση εκείνη, κατάφεραν τελικά να σωθούν μόνο οι 17 από τους 48 άνδρες που έλαβαν μέρος στην αποστολή. Μεταξύ των διασωθέντων και ο υπεύθυνος αξιωματικός της αποστολής, ο οποίος είχε διανυκτερεύσει αλλού.  Όλοι οι άλλοι, περιλαμβανομένου και του Χαράλαμπου Καμπούρη, χάθηκαν.

Παρέμειναν στα πεδία των μαχών αντιμετωπίζοντας τους εισβολείς με αυταπάρνηση μέχρι που εγκλωβίστηκαν.  Οργανώθηκαν σε τρείς ομάδες και προσπάθησαν να εξέλθουν από τις περιοχές, οι οποίες περιήλθαν στα χέρια των εισβολέων.  Ενέπεσαν σε τουρκικές ενέδρες και έδωσαν σαν άλλοι Λεωνίδες την τελευταία τους μάχη.

Τα λιγοστά οστά του εντοπίστηκαν διάσπαρτα και κατατεμαχισμένα μαζί με ακόμα 19 παλικαριών μας, όλων πολύ λίγα μέχρι ελάχιστα, σε περιοχή της Λαπήθου την περίοδο 2014-2015.

Σαράντα πέντε χρόνια από τότε εξακολουθούμε να θάβουμε παλληκάρια μας. Το θέμα των αγνοουμένων είναι η πιο τραγική πτυχή του δράματος που έζησε η πατρίδα μας το καλοκαίρι του 1974 και ποτέ δεν θα παύσουμε να αγωνιζόμαστε για τη διακρίβωση και της τελευταίας περίπτωσης αγνοουμένου μας.

Οι ευθύνες της Τουρκίας είναι για το θέμα αυτό τεράστιες. Αρνείται την πρόσβαση στα αρχεία του τουρκικού στρατού. Αρνείται, επίσης, να δώσει στοιχεία για τις μετακινήσεις οστών από τους αρχικούς χώρους ταφής σε άλλους που ακόμα παραμένουν άγνωστοι.

Και αυτό, για να αποκρυβούν οι ευθύνες για τις μαζικές εκτελέσεις μεγάλου αριθμού συλληφθέντων συμπατριωτών μας.

Σαράντα πέντε σχεδόν χρόνια μετά η αλήθεια δεν μπορεί να αποκρύβεται. Είναι απλή και πρέπει να λάμψει.  Πρόκειται για ένα έγκλημα πολέμου και όπως ισχύει για όλα τα εγκλήματα πολέμου, δεν υπάρχουν δικαιολογίες και ελαφρυντικά. Δεν υπάρχουν εξηγήσεις παρά μόνο η επικράτηση του παραλογισμού που οδηγεί σε χιλιάδες αναπάντητα γιατί. 

Θα συνεχίσουμε αποφασιστικά τις προσπάθειές μας, όπως τις συνεχίζουμε με υπευθυνότητα και στην προσπάθεια επίτευξης λύσης του εθνικού μας προβλήματος. Διερχόμαστε μια περίοδο από απαράδεκτες τουρκικές προκλήσεις και απειλές που ασφαλώς και επιβάλλεται να τερματιστούν προκειμένου να διευκολυνθεί ο δρόμος για την επανέναρξη ουσιαστικών διαπραγματεύσεων, χωρίς εκβιασμούς και απειλές, αλλά με πραγματική καλή θέληση και βούληση να αποδώσουν το αποτέλεσμα που ευχόμαστε.

Στόχος μας μια λύση που πάνω από όλα, θα πρέπει να βρίσκεται σε απόλυτη συνάρτηση με το διεθνές δίκαιο και τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών,  και να δημιουργεί τις συνθήκες ασφάλειας και ευημερίας που θα επιτρέπουν την ειρηνική συμβίωση όλων των νόμιμων πολιτών μας σε ένα σύγχρονο, ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος, σύμφωνα και με τις αρχές και το κεκτημένο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, απαλλαγμένο από αναχρονιστικές εγγυήσεις, επεμβατικά δικαιώματα και στρατούς κατοχής.

Η κρισιμότητα των στιγμών μας καλεί σε μια πορεία εθνικής συναίνεσης και συνεννόησης και μας προτρέπει σε ενότητα και ομοψυχία.  Η πατρίδα είναι πάνω από όλους και από όλα.

Σήμερα, γράφουμε τον επίλογο της τραγικής ιστορίας ενός άξιου τέκνου της πατρίδας μας.

Περήφανοι θα αισθάνονταν σήμερα για τον λεβεντονιό τους οι γονείς του Χαράλαμπου, Ανδρέας και Ελένη που έφυγαν από τη ζωή με τον καημό της εξακρίβωσης της τύχης του.  Περήφανος θα ήταν και ο αδελφός του Μενέλαος που, επίσης, έφυγε από τη ζωή.

Αγαπητοί και σεβαστοί συγγενείς, αδέρφια του ήρωα μας.  Αγαπητοί μου Γιαννούλα, Χρήστο, Νίκο και Ευρούλα.

Πρέπει να νιώθετε υπερήφανοι για την κληρονομιά που ο άνθρωπός σας άφησε, όχι μόνο σε εσάς, αλλά και στην κοινωνία και σε όλους εμάς. Μια κληρονομιά που σε εσάς αποδίδει την ύψιστη τιμή και σε εμάς την ευθύνη για τη δικαίωση της θυσίας του.

Εύχομαι το τέλος της μακρόχρονης αγωνίας για την τύχη του ανθρώπου σας, να γαληνέψει την ψυχή σας και να απαλύνει τον πόνο σας. 

Αποχαιρετούμε σήμερα τον Χαράλαμπο Καμπούρη και τιμούμε με ευγνωμοσύνη τη μνήμη του.

Ο Χαράλαμπος έπεσε στις επάλξεις του καθήκοντος και προς αυτόν, όπως και σε όλους όσοι έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της Κύπρου μας οφείλουμε πολλά. Οφείλουμε την ύπαρξή μας ως Κυπριακή Δημοκρατία καθώς και την αξιοπρέπειά μας ως ελεύθεροι άνθρωποι.

Αιωνία ας είναι η μνήμη και η δόξα του στρατιώτη του 70 Τάγματος Μηχανικού, Χαράλαμπου Καμπούρη, του Ανδρέα και της Ελένης. 

Αιωνία και τιμημένη.

_____________

ΡΜ/ΣΧ