Ανακοινωθέντα

 Κυριακή, 21 Νοεμβρίου 2021, Ιερός Ναός Αρχαγγέλου Μιχαήλ Φρέναρος,  Αμμοχώστου 

Με αισθήματα δέους και εθνικής υπερηφάνειας, και οδηγούμενοι από το φως των ενδοξότερων στιγμών της ιστορίας του μαρτυρικού μας τόπου, συγκεντρωθήκαμε σήμερα για να αποδώσουμε  τον οφειλόμενο φόρο τιμής σε ένα από τους ξεχωριστές ήρωες του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ του 1955-59, τον δάσκαλο Φώτη Πίττα, που μαζί με τους συναγωνιστές του Αντρέα Κάρυο, Ηλία Παπακυριακού και Ξάνθο Σαμάρα μετέτρεψαν με τον ηρωισμό και την αυτοθυσία τους τον Αχυρώνα Λιοπετρίου σε κυπριακό Χάνι της Γραβιάς.  

Πέρασαν ήδη 63 χρόνια από την ηρωική τους θυσία, η οποία γράφτηκε με λαμπρά γράμματα στις δέλτους της σύγχρονης κυπριακής ιστορίας και σκόρπισε ρίγη εθνικής συγκίνησης στον κυπριακό και τον απανταχού Ελληνισμό, κάνοντας τις καρδιές να αναρριγούν μπροστά στο μεγαλείο της αυτοθυσίας και της αυταπάρνησης για την ελευθερία και την εθνική αξιοπρέπεια.  

Το έπος του '55 – '59 θα παραμένει πάντα ένας υπέροχος ύμνος στην ελευθερία που γράφτηκε με το πύρωμα της καρδιάς του λαού μας. Και σήμερα, εδώ στον περικαλλή ναό του Αρχαγγέλου Μιχαήλ του Φρενάρους, όπου γεννήθηκε ο ήρωας μας, αποδίδουμε σε αυτόν την δέουσα τιμή, η οποία συνιστά διαχρονικό χρέος και οφειλή όλων εμάς των μεταγενέστερων για όσους αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για την Κυπριακή Ελευθερία. Υποκλινόμαστε μπροστά στο ηθικό τους μεγαλείο και στην αμάραντη δόξα τους και διαφυλάσσουμε στη μνήμη μας την αγνή κι αγέρωχη μορφή τους.

Ο υπέρτατος στόχος της ένωσης με την μητέρα πατρίδα δεν επιτεύχθηκε βέβαια τότε, αλλά όσοι θυσιάστηκαν στο βωμό του χρέους προς την πατρίδα, όσοι μαρτύρησαν και επέζησαν των βασανιστηρίων και των κρατητηρίων και όλοι γενικά που τάχθηκαν ψυχή τε και σώματι σε εκείνο τον ωραίο αγώνα του 55-59, θεμελίωσαν με την προσφορά τους την Κυπριακή Δημοκρατία, η οποία αποτελεί σήμερα το πιο σημαντικό μας όπλο για την απαλλαγή μας από την τουρκική κατοχή και την επανένωση της πατρίδας μας.

Στις κρίσιμες και δύσκολες μέρες που διερχόμαστε με την έξαρση της τουρκικής αδιαλλαξίας, η αναπόληση της ηρωικής εκείνης εποχής και η αναφορά στη ζωή των ηρώων μας είναι η μεγαλύτερη τόνωση για μας, για τη συνέχιση και ευόδωση του αντικατοχικού αγώνα που διεξάγουμε.

Ο Φώτης Πίττας αποφοίτησε από το Ελληνικό Γυμνάσιο Αμμοχώστου, ήταν γεννημένος αγωνιστής, φλογερός πατριώτης, αφοσιωμένος ολόψυχα στον αγώνα για τη λευτεριά της Κύπρου. Τον ασίγαστο πόθο για την απελευθέρωση της πατρίδας και την αγωνιστικότητα που διαπότιζε κάθε του ενέργεια, τα βλέπουμε πολύ έντονα στα ποιήματα που έγραφε από τα μαθητικά του χρόνια, αλλά πολύ περισσότερο στη ζωή και τη δράση του ως σύνολο.

Στο Διδασκαλικό Κολέγιο, όπου σπούδαζε, ήταν ταυτόχρονα ορκισμένος και δραστηριοποιημένος από την πρώτη στιγμή στον αγώνα της ΕΟΚΑ. Αργότερα, όταν διορίστηκε δάσκαλος στην Άχνα, ήταν «ο δάσκαλος στη διάρκεια της μέρας και ο μαχητής της ελευθερίας κατά τις νυχτερινές ώρες».

Το χρονικό της ζωής του, απ’ όταν έδωσε τον όρκο και μπήκε στον αγώνα, δεν ήταν πια τίποτε άλλο παρά υπηρεσία και προσφορά για την πατρίδα.

Τον Οκτώβριο του 1956, ένα χρόνο μετά το διορισμό του στην Άχνα, βγαίνει καταζητούμενος. Τρεις μήνες μετά συλλαμβάνεται και οδηγείται στον Αστυνομικό Σταθμό της Αμμοχώστου, όπου υποβάλλεται σε φριχτά βασανιστήρια.

Μεταφέρεται μετά στα κρατητήρια της Κοκκινοτριμιθιάς και αργότερα της Πύλας, από όπου δραπετεύει μαζί με τρεις άλλους συναγωνιστές του. Στις 2 Αυγούστου του 1958 ηγείται μεγάλης επίθεσης εναντίον τριών βρετανικών στρατιωτικών αυτοκινήτων έξω από τη Λύση και προκαλεί μεγάλες απώλειες στους Άγγλους. Και ακριβώς ένα μήνα μετά πέφτει ηρωικά στον Αχυρώνα του Λιοπετρίου, μαζί με τους άλλους τρεις συναγωνιστές του, καταλαμβάνοντας επάξια μια ξεχωριστή θέση στο πάνθεο των ηρώων της κυπριακής ελευθερίας.

Τιμώντας σήμερα τη μνήμη του Φώτη Πίττα αναβαπτιζόμαστε στα νάματα του γνήσιου πατριωτισμού, της ανιδιοτέλειας και της αγωνιστικότητας, που τόσο πολύ και σήμερα τα χρειαζόμαστε.

Συμπατριώτες, Συμπατριώτισσες,

Απέναντι στους ήρωες μας, έχουμε όλοι εμείς την ευθύνη να φανούμε αντάξιοι των ιστορικών περιστάσεων. Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να εφησυχάζουμε και να επικεντρωνόμαστε στην καθημερινότητα, ενώ βρισκόμαστε στο σταυροδρόμι της ιστορίας. Ούτε και δικαιούμαστε να συμβιβαζόμαστε με τη στασιμότητα.

Να κατανοήσουμε δε, ότι το εθνικό μας θέμα δεν προσφέρεται ούτε για ακρότητες και  δημαγωγίες, ούτε για λαϊκισμούς και φανατισμούς. Αλλά με ενότητα, σύνεση και υπευθυνότητα οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε μαζί με εθνική ευθύνη τα προβλήματα από την τουρκική αδιαλλαξία, όπως αυτή εξελίχθηκε με την προβολή και υποστήριξη απαράδεκτων όρων και προϋποθέσεων για την εξεύρεση μιας δίκαιης, διαρκούς και βιώσιμης λύσης του Κυπριακού προβλήματος.

Όλοι πλέον πρέπει να έχουν πειστεί ότι είναι στην Τουρκία που προσέκρουσαν οι προσπάθειες για εξεύρεση μιας κοινά αποδεκτής λύσης στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών κυρίου Αντόνιο Γκουτέρες, όπως εξελίχθηκε στο Κραν Μοντανά. Το καταδεικνύουν αυτό τα πρακτικά των Ηνωμένων Εθνών και όσα άλλα διαδραματίστηκαν εκεί, με την Τουρκία να επιμένει στο καθεστώς των εγγυήσεων και στην παραμονή των στρατευμάτων της, ακόμη και στην αποδοχή της δημιουργίας μιας μόνιμης τουρκικής στρατιωτικής βάσης στο νησί μας. Αν είναι δυνατόν να επιλυθεί το Κυπριακό με την πλευρά μας να αποδέχεται τις παράνομες και προκλητικές αυτές αξιώσεις της Τουρκίας.  

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Νίκος Αναστασιάδης, ηγούμενος της πλευράς μας σε αυτές τις προσπάθειες, ανταποκρίθηκε πάντοτε με αίσθημα υπευθυνότητας και με πνεύμα καλής θέλησης και συνεργασίας στις πρωτοβουλίες του Γενικού Γραμματέα ώστε να επιτευχθεί επιτέλους αυτή η λύση προς το συμφέρον και των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων.

Ας αντικρύσουμε λοιπόν την πραγματικότητα με τα αληθή γεγονότα και τις αιτίες που προκάλεσαν το αδιέξοδο, και όχι να κτίζουμε μύθους υποσκάπτοντας το κύρος και την αξιοπιστία όχι μόνο του Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά και της πλευράς μας στο σύνολο της.

Παρά τις δυσκολίες και τα προβλήματα που προκαλεί η Τουρκία και το εγκάθετο καθεστώς της στα κατεχόμενα, θα συνεχίσουμε με υπευθυνότητα τον αγώνα μας. Έχουμε χρέος να παραδώσουμε στις νεότερες γενιές μια ενωμένη, ελεύθερη, δημοκρατική και ευημερούσα Κύπρο.  Μια πατρίδα στην οποία να σχεδιάζουμε το μέλλον μας σε συνθήκες ειρήνης, αξιοπρέπειας και ασφάλειας. Αυτό το χρέος προς την πατρίδα, τους ήρωες μας και τους αγωνιστές του 1955-59, που σήμερα τιμούμε, δεν μπορούμε να το αφήσουμε ανεξόφλητο.

Ο Φώτης Πίττας, δεν δείλιασε μπροστά στην εθνική πρόκληση. Και όταν χρειάστηκε, υπέστη και τον θάνατο, προκειμένου να είναι συνεπής απέναντι στην εθνική ευθύνη που πρέπει να διακρίνει τον καθένα μας.

Έδειξε σ’ εμάς τους μεταγενέστερους, το πόσο βαρύ πρέπει να νοιώθουμε το χρέος και την ευθύνη απέναντι στην πατρίδα μας. Και το πόσο πρέπει να παραμερίζουμε τους εγωισμούς και τις μικρότητες, για να μπορούμε να εκτελούμε το πραγματικό καθήκον μας.

Δόξα και τιμή στον ήρωα μας, δόξα και τιμή σε όλους τους ήρωες των αγώνων μας.

(ΡΜ/ΙΚ)